Aires de Libertad

¿Quieres reaccionar a este mensaje? Regístrate en el foro con unos pocos clics o inicia sesión para continuar.

https://www.airesdelibertad.com

Leer, responder, comentar, asegura la integridad del espacio que compartes, gracias por elegirnos y participar

Estadísticas

Nuestros miembros han publicado un total de 1051060 mensajes en 47940 argumentos.

Tenemos 1579 miembros registrados

El último usuario registrado es Roberto Canales Camacho

¿Quién está en línea?

En total hay 111 usuarios en línea: 1 Registrado, 0 Ocultos y 110 Invitados :: 3 Motores de búsqueda

Maria Lua


El record de usuarios en línea fue de 1156 durante el Mar 05 Dic 2023, 16:39

Últimos temas

» POETAS LATINOAMERICANOS
Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 EmptyHoy a las 19:29 por Maria Lua

» LA POESIA MÍSTICA DEL SUFISMO. LA CONFERENCIA DE LOS PÁJAROS.
Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 EmptyHoy a las 19:22 por Maria Lua

» EDUARDO GALEANO (1940-2015)
Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 EmptyHoy a las 19:18 por Maria Lua

» CLARICE LISPECTOR II ( ESCRITORA BRASILEÑA)
Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 EmptyHoy a las 19:12 por Maria Lua

» MARIO QUINTANA ( Brasil: 30/07/1906 -05/05/1994)
Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 EmptyHoy a las 19:11 por Maria Lua

» CECILIA MEIRELES ( POETA BRASILEÑA)
Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 EmptyHoy a las 19:09 por Maria Lua

» CARLOS DRUMMOND DE ANDRADE (Brasil, 31/10/ 1902 – 17/08/ 1987)
Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 EmptyHoy a las 19:06 por Maria Lua

»  FERNANDO PESSOA II (13/ 06/1888- 30/11/1935) )
Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 EmptyHoy a las 19:02 por Maria Lua

» JULIO VERNE (1828-1905)
Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 EmptyHoy a las 19:00 por Maria Lua

» 2017-05-02 a 2017-08-21 SOMBRAS ADORMECIDAS: EL ILUSTRADO
Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 EmptyHoy a las 15:08 por Pedro Casas Serra

Julio 2024

LunMarMiérJueVieSábDom
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
293031    

Calendario Calendario

Conectarse

Recuperar mi contraseña

Galería


Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty

+9
claudieta cabanyal
cecilia gargantini
Lluvia Abril
Evangelina Valdez
Ana María Di Bert
Samara Acosta
Pascual Lopez Sanchez
enrique garcia
Pedro Casas Serra
13 participantes

    Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Vie 26 Ene 2024, 19:38

    Las flores de la primavera salen,
    como el apasionado dolor del amor no dicho;
    y con su aliento, vuelve el recuerdo de mis canciones antiguas.

    Mi corazón, de improviso, se ha vestido de hojas verdes de deseo.
    No vino mi amor, pero su contacto está en mi cuerpo
    y su voz me llega a través de los campos fragantes.

    Su mirar está en la triste profundidad del cielo, pero
    ¿dónde están sus ojos? Sus besos zigzaguean por el aire,
    pero sus labios, ¿dónde están?



    ******************


    Tu lenguaje, Señor, es muy sencillo,
    mas no así el de tus discípulos
    que hablan en tu nombre.
    Yo comprendo la voz de tus alas
    y el silencio de tus árboles.

    Comprendo la escritura de tus estrellas
    con que nos explicas el cielo.
    Comprendo la líquida redacción de tus ríos
    y el idioma soñador del humo,
    en donde se evaporan
    los sueños de los hombres.

    Yo entiendo, Señor, tu mundo,
    que la luz nos describe cada día
    con su tenue voz.

    Y beso en la luz la orilla de tu manto.
    El viento pasa enumerando
    tus flores y tus piedras.

    Y yo, de rodillas,
    te toco en la piedra y en la flor.
    A veces pego mi oído
    al corazón de la noche
    para oír el eco de tu corazón.

    Tu lenguaje es sencillo, mas no así
    el de tus discípulos que hablan en tu nombre.
    Pero yo te comprendo, Señor.


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Dom 28 Ene 2024, 12:27

    Señor:
    que yo nunca rece para ser preservado de los peligros,
    sino para alzarme ante ellos y
    mirarlos cara a cara.

    Que no pida la extinción de mi dolor,
    sino el coraje que me falta
    para sobreponerme a él.

    Que no confíe en aliados en la guerra de la vida
    sobre el campo de batalla del alma:
    que sólo espere de mí.

    Que no implore, espantado mi salvación,
    que tenga la fe necesaria para conquistarla.

    Dame no ser ingrato:
    pues a tu misericordia debo mis triunfos.

    Y si sucumbo, acude a mí con tu brazo fuerte.
    ¡Y dame la paz, y dame la guerra!



    ****************




    «Mi oración, Dios mío, es esta:

    Hiere, hiere la raíz de la miseria en mi corazón.
    Dame fuerza para llevar ligero
    mis alegrías y mis pesares.

    Dame fuerza para que mi amor dé frutos útiles.
    Dame fuerza para no renegar nunca del pobre,
    ni doblar la rodilla al poder del insolente.

    Dame fuerza para levantar mi pensamiento
    sobre la pequeñez cotidiana.

    Dame fuerza, en fin, para rendir mi fuerza
    enamorado, a tu voluntad.


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Mar 30 Ene 2024, 22:23

    No se ha puesto el sol todavía
    y aún no ha empezado la feria
    que han montado en la ribera.

    Pensé que había perdido
    todo mi tiempo y mis monedas;
    pero no, hermano mío, algo me resta aún.
    La suerte no me lo ha quitado todo.

    He acabado mi negocio.
    Están hechas las cuentas
    y regreso a mi hogar.

    ¿Qué he de pagarte, guardián?
    Tranquilízate, algo me resta aún.
    La suerte no me lo ha quitado todo.

    Se ha detenido el viento
    y las nubes oscuras y bajas del crepúsculo
    no anuncian nada bueno.
    El agua espera callada el vendaval.

    Voy a pasar al otro lado del río
    pues tengo miedo de que caiga la noche.
    ¿Me pides el dinero de¡ viaje, barquero?
    Sí, hermano mío, algo me resta aún.
    La suerte no me lo ha quitado todo.

    Un mendigo se ha sentado
    a la vera del camino debajo de un árb
    Me mira esperando con timidez.


    Es muy posible que crea que llevo mucho dinero.
    Sí, hermano mío, algo me resta aún.
    La suerte no me lo ha quitado todo.

    Ya ha caído la noche
    y se ha desvanecido el camino desierto.
    Brillan las luciérnagas en medio de las frondas.

    ¿Quién me andará siguiendo en silencio,
    ocultándose si me vuelvo a mirar?
    ¿Quieres robarme, verdad?

    Pues no te marcharás con las manos vacías,
    pues algo me resta aún.

    La suerte no me lo ha quitado todo.

    Luego, cuando a medianoche llego a mi casa
    con la bolsa sin nada,
    tú me estas aguardando a la puerta,
    con un mirar ansioso,
    insomne y silenciosa; y te echas en mi regazo
    como un tímido pájaro, llena de amor.

    Sí, sí, ¡Dios mío! ¡Cuánto me resta aún!
    ¡La suerte no me lo ha quitado todo!



    ****************


    Tu lenguaje, Señor, es muy sencillo,
    mas no así el de tus discípulos
    que hablan en tu nombre.

    Yo comprendo la voz de tus alas
    y el silencio de tus árboles.
    Comprendo la escritura de tus estrellas
    con que nos explicas el cielo.

    Comprendo la líquida redacción de tus ríos
    y el idioma soñador del humo,
    en donde se evaporan
    los sueños de los hombres.

    Advertisement
    Yo entiendo, Señor, tu mundo,
    que la luz nos describe cada día
    con su tenue voz.

    Y beso en la luz la orilla de tu manto.
    El viento pasa enumerando
    tus flores y tus piedras.

    Y yo, de rodillas,
    te toco en la piedra y en la flor.
    A veces pego mi oído
    al corazón de la noche
    para oír el eco de tu corazón.

    Tu lenguaje es sencillo, mas no así
    el de tus discípulos que hablan en tu nombre.
    Pero yo te comprendo, Señor.


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Miér 31 Ene 2024, 09:06

    Te amo, sí ¡Perdóname mi amor!
    Pajarito que yerras tu camino, como tú, estoy cazada.


    Cuando mi corazón se estremeció de dicha,
    perdió su velo y se quedó desnudo.
    Cúbrelo tú de piedad, ¡y perdóname mi amor!

    Si no puedes amarme, ¡perdóname mi pena!
    ¡Pero no me mires así, desde tan lejos!

    Me arrastraré callada a mi rincón
    y m sentaré en la sombra, tapando con mis dos manos
    la vergüenza desnuda. No me mires , no me mires,
    ¡y perdóname mi pena!


    Si me amas, ¡perdóname mi alegría!
    No te rías de mi descuido porque ves que mi corazón
    se me va en este mar de ventura.
    Cuando me siente yo en mi trono,
    y reine sobre ti, tirana de mi amor;

    cuando, como una diosa, yo te conceda mis favores,
    sé tú indulgente con mi orgullo,
    ¡y perdóname mi alegría!





    *****************



    Qué feliz eres, niño, sentado en el polvo,
    divirtiéndote toda la mañana con una ramita rota!
    Sonrío al verte jugar con este trocito de madera.


    Estoy ocupado haciendo cuentas,
    y me paso horas y horas sumando cifras.
    Tal vez me miras con el rabillo del ojo y piensas:
    «¡Qué necesidad perder la tarde con un juego como ese!»

    Niño, los bastones y las tortas de barro
    ya no me divierten; he olvidado tu arte.
    Persigo entretenimientos costosos
    y amontono oro y plata.

    Tú juegas con el corazón alegre con todo cuanto encuentras.
    Yo dedico mis fuerzas y mi tiempo
    a la conquista de cosas que nunca podré obtener.
    En mi frágil esquife pretendo cruzar el mar de la ambición,
    y llego a olvidar que también mi trabajo es sólo un juego.


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Jue 01 Feb 2024, 09:02

    Para que yo no te conozca tan pronto, juegas conmigo…

    Para que yo no te conozca tan pronto, juegas conmigo.

    Me ciegas con tus repentinas risas para que no te vea tus lágrimas…

    Conozco, conozco tu arte. ¡Nunca dices lo que quieres decir!



    Por miedo a que yo no te tenga en lo que vales,

    me evitas de mil modos. Te apartas de la multitud

    para que yo no te confunda con ella… Conozco, conozco tu arte.

    ¡Nunca vas por donde quisieras ir!



    Como puedes más que nadie sobre mí, te callas. Me dejas

    mis regalos con descuido juguetón… Conozco, conozco tu arte.

    ¡Nunca aceptas lo que quisieras aceptar!




    ********************



    Perdóname hoy mi impaciencia, amor mío…

    Perdóname hoy mi impaciencia, amor mío.

    Es la lluvia primera del verano, y la arboleda del río

    está jubilosa, y los árboles de kadam, en flor,

    tientan a los vientos pasajeros con copas de vino de aroma.

    Mira, por todos los rincones del cielo los relámpagos

    dardean sus miradas, y los vientos se yerguen por tu pelo.

    Perdóname hoy si me rindo a ti, amor mío. Lo de cada

    día anda oculto en la vaguedad de la lluvia; todos los

    trabajos se han parado en la aldea; las praderas están

    abandonadas. Y la venida de la lluvia ha encontrado en tus

    ojos oscuros su música, y julio, a tu puerta, espera, con

    jazmines para tu pelo en su falda azul.


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Vie 02 Feb 2024, 11:19

    Te cojo las manos, y mi corazón, buscándote a ti,
    que siempre me eludes tras palabras y silencios,
    se hunde en la oscuridad de tus ojos.
    Sin embargo, sé que debo estar contento en este amor,
    con lo que viene a rachas y huye, porque nos hemos encontrado
    por un momento en la encrucijada de los caminos.
    ¿Soy yo tan poderoso que pueda llevarte a través de este
    enjambre de mundos, por este laberinto de veredas?
    ¿Tengo yo alimento para sostenerte por el oscuro pasaje bostezante,
    de arcos de muerte?



    ********************


    Si acaso piensas en mí, te cantaré cuando el anochecer lluvioso
    suelta sus sombras por el río, arrastrando, lento, su luz vaga hacia el ocaso;
    cuando lo que queda del día es ya demasiado poco para trabajar o jugar.
    Te sentarás sola en el balcón que da al Sur, y yo me pondré a cantarte
    en el cuarto oscuro. El olor de las hojas mojadas entrará por la ventana,
    en el crepúsculo creciente, y los vientos tormentosos
    clamorearán en los cocoteros.
    Traerán la lámpara encendida al cuarto, y entonces me iré yo.
    Y tú, quizá, entonces, escucharás la noche, y oirás mi canción cuando esté yo
    callado.


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Sáb 03 Feb 2024, 21:37

    Puse en mi bandeja cuanto tenía, y te lo di.
    ¿Qué traeré a tus pies mañana?
    Soy como el árbol que, huyendo el verano floreciente,
    mira al cielo, levantadas sus ramas desnudas de flores.
    Pero ¿no hay, entre todas mis ofrendas pasadas, una sola flor
    que haya hecho inmarcesible la eternidad de las lágrimas?
    ¿Te acordarás, me darás las gracias con los ojos
    cuando llegue yo a ti con las manos vacías,
    en la despedida de mis días estivales?



    ***************


    Soñé que estaba ella sentada a mi cabecera,
    y alborotaba tiernamente mi cabello con sus dedos,
    suscitando la melodía de su contacto.
    La miré a la cara, luchando con mis lágrimas,
    hasta que la angustia de las palabras no dichas
    quebró mi sueño como una burbuja.
    Me incorporé. La Vía Láctea se veía arder por mi ventana,
    como un mundo de silencio inflamado.
    Y me pregunté si en aquel momento estaría ella soñando
    un sueño que viniera, bien con el mío.


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Dom 04 Feb 2024, 19:47

    Cuando nuestros ojos se encontraron a través del seto,
    pensé que iba a decirle alguna cosa; pero ella se fue.
    Y la palabra que yo tenía que decirle se mece día y noche,
    como una barca, sobre la ola de cada hora.
    Parece que navega en las nubes de otoño, en un ansia sin fin;
    que florece en flores de anochecer,
    y busca en la puesta del sol su momento perdido.
    Chispeaba la palabra, como las luciérnagas, por mi corazón,
    buscando su sentido en el crepúsculo de la desesperanza;
    la palabra que yo tenía que decirle.



    ***************


    LAS FLORES DE LA PRIMAVERA SALEN…

    Las flores de la primavera salen,
    como el apasionado dolor del amor no dicho;
    y con su aliento, vuelve el recuerdo de mis canciones antiguas.
    Mi corazón, de improviso, se ha vestido de hojas verdes de deseo.
    No vino mi amor, pero su contacto está en mi cuerpo
    y su voz me llega a través de los campos fragantes.
    Su mirar está en la triste profundidad del cielo, pero
    ¿dónde están sus ojos? Sus besos zigzaguean por el aire,
    pero sus labios, ¿dónde están?


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Lun 05 Feb 2024, 21:02

    «Ay, poeta, se acerca la noche; tu pelo se está poniendo cano.
    ¿Oyes en tus meditaciones solitarias el mensaje del más allá?».

    «Se está haciendo de noche, dijo el poeta, y yo estoy escuchando porque alguien puede llamarme desde la aldea, aunque sea tarde.
    Observo por si dos corazones jóvenes y errantes se encuentran, y dos pares de ojos ardientes suplican que suene una música que rompa su silencio y hable por ellos.
    ¿Quién hay que teja sus canciones apasionadas si yo me siento en la ribera de la vida a contemplar la muerte y el más allá?».

    «Desaparece la primera estrella de la noche.
    El resplandor de una pira funeraria se extingue despacio junto al río callado.
    Los chacales aúllan a coro desde el patio de la casa desierta a la luz de la luna cansada.
    Si algún paseante, dejando su casa, viniera aquí a observar la noche y a escuchar con la cabeza baja el murmullo de la oscuridad, ¿quién estaría aquí para susurrarle al oído los secretos de la vida si yo, cerrando mis puertas, tratara de liberarme de las mortales ataduras?».

    «Poco importa que mi pelo se esté poniendo cano.
    Siempre soy tan joven y tan viejo como el más joven y el más viejo de esta aldea.
    Unos tienen una sonrisa dulce y sencilla, y otros tienen en los ojos un centelleo de astucia.
    Unos tienen lágrimas que brotan a la luz del día, y otros lágrimas que se ocultan en la oscuridad.
    Todos ellos me necesitan, y yo no tengo tiempo para meditar sobre la vida de después.
    Tengo la edad de cada cual, ¿qué importa si mi pelo se está poniendo cano?».



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Jue 08 Feb 2024, 19:57

    Soñé que estaba ella sentada a mi cabecera,
    y alborotaba tiernamente mi cabello con sus dedos,
    suscitando la melodía de su contacto.
    La miré a la cara, luchando con mis lágrimas,
    hasta que la angustia de las palabras no dichas
    quebró mi sueño como una burbuja.
    Me incorporé. La Vía Láctea se veía arder por mi ventana,
    como un mundo de silencio inflamado.
    Y me pregunté si en aquel momento estaría ella soñando
    un sueño que viniera, bien con el mío.


    ******************


    Pasan días y noches, se abren los años y luego se mustian, como flores. Tú sabes esperar. Tus siglos vienen, uno tras otro, perfeccionando la florecilla del campo. Pero nosotros no podemos perder nuestro tiempo, y tenemos que echarnos de cabeza a nuestras ocasiones. ¡Somos demasiado pobres para llegar tarde!. Y así, el tiempo se va mientras yo se lo estoy dando a los otros que, irritados, lo reclaman. Y así tu altar está sin una sola ofrenda. Por la tarde, me apresuro temeroso, no vaya a estar cerrado tu portal. Pero siempre llego a tiempo.


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Sáb 10 Feb 2024, 19:30

    El niño ángel


    [Cuento - Texto completo.]

    Rabindranath Tagore


    Gritan y luchan, vacilan y se desesperan, y nunca acaban sus querellas.

    Que tu vida, hijo mío, aparezca en medio de ellos como la llama de una luz intensa y pura, y maravillándoles, les haga callar.

    Son crueles, codiciosos y envidiosos, y sus palabras son traidores puñales que piden sangre.

    Ponte en medio de esos corazones atormentados, hijo mío, y que tu serena mirada descienda sobre ellos como la misericordiosa paz de la noche pone fin al embate del día.

    Que vean tu rostro, hijo mío, para que comprendan el significado de todas las cosas; para que te amen y así se amen unos a otros.

    Ven a ocupar el lugar que te espera en lo infinito, hijo mío. Al amanecer, abre y levanta tu corazón como una flor; al atardecer, inclina tu cabeza y, en silencio, termina el día y la oración.


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Dom 11 Feb 2024, 08:16

    Pájaros y luciérnagas


    Rabindranath Tagore


    Pensamientos y aforismos

    Nuestra emancipación se produce a través del sendero del sufrimiento. Y, para ello, debemos dejar
    libre acceso a la puerta del gozo y abrirla con la
    llave del dolor. Nuestro corazón se asemeja al agua
    de una fuente que mientras circula por el estrecho
    caño del yo está llena de temores, recelos y pesadumbres, porque corre en la oscuridad y no conoce
    su término, pero que en cuanto brota en el espacio
    abierto, en el seno del Todo, resplandece en la luz
    y canta en el gozo de la libertad.


    *****************


    La nebulosidad no es extraña a la naturaleza, sino
    que representa una de sus fases. En literatura, por
    ejemplo, excluir la poesía que no alcanzara la claridad plena no sería orientarse hacia la verdad, ya
    que cuando una fase cualquiera de la vida humana
    ha encontrado su expresión justa, debe ser consignada igualmente. En principio, sólo debe rechazarse lo que está mal expresado. En cambio, en algunos momentos nuestros sentimientos son patéticos
    por ser inexpresables y experimentamos la angustia
    de lo vago. Y la poesía que quiere explicarlo tiene
    su razón de ser; aunque puede que sea mediocre,
    eso no es así necesariamente. En literatura, el pecado no consiste en el estado de ánimo que se expresa, sino en la expresión defectuosa de ese estado.



    *********************


    Todo lo que nuestros apetitos rechazan hacia el interior de nosotros mismos emponzoña nuestra vida
    e impide que se expansione hacia el exterior; así, el
    egoísmo, que limita la natural expansión de nuestro ser y lo aparta de su fin verdadero, está acompañado siempre por errores que corrompen y por extravagancias. Por el contrario, cuando nuestros
    deseos pueden expansionarse en un buen trabajo,
    sacuden su morbosidad y retornan a su naturaleza
    verdadera, que es su fin real y la alegría de su existencia.




    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]


    5


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Mar 13 Feb 2024, 19:50

    El débil es un peligro tan grande para el fuerte
    como lo son las arenas movedizas para el elefante.
    No favorece el progreso, porque no resiste, y sólo
    sirve para hundir. El pueblo que adquiere el hábito
    de reinar como amo absoluto de los demás tiene
    tendencia a olvidar que, al hacerlo, engendra una
    fuerza invisible que un día reducirá su poder a migajas. Los oprimidos, con su fuerza silenciosa, encuentran un temible sostén en la ley universal del
    equilibrio moral. El mismo aire, que es tan ligero y
    tan inconsistente, engendra el huracán, al que no se
    le resiste nada.

    ******************

    La manera de considerar el mundo, tal como lo comprende la India, se resume en la palabra sánscrita
    Satchitananda, que significa «Realidad», la cual, esencialmente, es una en tres partes: sat, es decir, constatación sencilla de la existencia de las cosas, el hecho
    que nos conecta con todo por la relación de nuestra
    existencia común; chit, o sea, el hecho de conocer
    que nos conecta con todo por la relación del saber, y
    ananda, es decir, el hecho de nuestra alegría, que nos
    conecta con todo por la relación del amor.



    **************



    La peor forma de la esclavitud es el pesimismo que
    mantiene a los hombres desesperadamente encadenados a su falta de fe en sí mismos. En este sentido,
    nos han dicho muchas veces, y no sin razón, que
    Asia vive en el pasado, que se parece a un rico mausoleo que emplea todo su esplendor en el intento
    de inmortalizar a los muertos. Se ha dicho de Asia
    que no podrá avanzar jamás en el camino del progreso mientras mire inalterablemente hacia atrás.
    Y hemos aceptado esta acusación y hemos llegado a
    creerla.



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]

    8


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Vie 16 Feb 2024, 11:39

    ***

    La vida espiritual es la emancipación de la conciencia y mediante ella encontramos inmediatamente
    los indicios y las reacciones del alma en todas partes. Antes de alcanzar esta vida, vemos a los hombres por medio del interés propio, del prejuicio o
    de la jerarquización, a causa de la lejanía permanente que nos rodea y que no podemos sobrepasar.
    Pero cuando desaparece ese velo, no sólo reconocemos la fugacidad de las formas del mundo, sino
    que nos acercamos a su esencia eterna, que no es
    otra que la belleza inefable.
    Algunos persiguen pruebas de la verdad espiritual en el mundo exterior. Y en esta persecución
    uno puede toparse con espíritus o con algún fenómeno sobrenatural de la Naturaleza, pero eso no le
    conducirá a la verdad espiritual, así como las palabras nuevas que hallamos en un diccionario no nos
    llevan a la literatura.


    ***************


    Cuando confié en el gran mundo que me había pasado desapercibido tras las rejas del hábito de mi
    oficio, se desarrolló en mí la creencia de que yo era
    indispensable. Y de los muchos métodos que la
    Naturaleza emplea para conseguir que un hombre
    trabaje, este orgullo es uno de los más eficientes.
    Aquellos que trabajan por dinero lo hacen sólo en
    la medida de sus salarios y hasta un determinado
    punto, a partir del cual trabajar ya les parece una
    pérdida. Pero aquellos cuyo orgullo les impulsa a
    trabajar, no conocen el descanso. Y ni siquiera el trabajo excesivo les parece una pérdida personal.
    Bajo el convencimiento de que era indispensable, yo solía estar tan atareado que apenas si me
    permitía dormir. Mi médico me advertía una y otra
    vez, y me decía: «Para, ve más despacio». Pero yo le
    respondía: «Pero si yo paro, ¿cómo se moverán las
    cosas?». Y al poco tiempo me acabó fallando la salud. Las ruedas de mi carro se rompieron y se quedó detenido bajo esta ventana. Desde aquí me dediqué a contemplar el espacio sin límites. Y pude ver
    cómo giraban las incontables ruedas del carro
    triunfal del tiempo, sin levantar polvo, sin estrépitos, sin apenas dejar una sola marca en el camino.
    De repente volví en mí mismo. Y comprendí con
    claridad que las cosas podrían continuar sin mí.
    Nada hacía pensar que esas ruedas pudieran detenerse, o refrenarse en lo más mínimo, porque faltara alguien en particular.
    Pero ¿aceptar todo esto puede ser realmente así
    de fácil? Ya que incluso si lo admito con palabras,
    mi mente sigue rechazándolo. Si de verdad diera
    igual si me marcho o me quedo, ¿cómo encontraría
    entonces el orgullo de mí mismo su lugar en el universo, aunque fuera por un momento? ¿En qué podría sostenerse? En medio de la gran abundancia
    con que rebosan el espacio y el tiempo, sin embargo,
    no era en absoluto posible eliminar mi propio ego.
    Porque el hecho de que soy indispensable queda
    probado por el mismo hecho de que yo existo.


    ***************


    Los ideales no son como el dinero. Son una realidad viva y su conjunto es indivisible. Cuando una
    mendiga pide dieciséis annas, y se le niegan, puede
    llegar a contentarse con una moneda que valga la
    mitad, pero no consentirá nunca en aceptar una mitad de su hijo.




    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]
    12


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Sáb 17 Feb 2024, 08:22

    ***

    El egoísmo es el precio que se paga por el hecho de
    existir. Y tan pronto como me doy cuenta de este
    precio en mi interior, rápidamente asumo de forma
    resuelta todos los dolores y todas las penalidades de
    mantener mi existencia. Y eso es lo que sostienen
    los budistas, que para destruir el egoísmo hay que
    cortar las raíces de la existencia; porque, sin el orgullo del ego, existir deja de tener sentido y valor
    alguno.
    Sea como sea, este precio lo ha abonado algún
    fondo de reserva; en otras palabras, en alguna parte
    existe cierto interés en que yo exista, y el precio pagado es la medida de hasta dónde llega ese interés.
    El universo entero —cada una de sus moléculas y de
    sus átomos— está prestando su ayuda a este deseo
    de que yo exista. Y la gloria de este deseo se manifiesta en mi orgullo de mí mismo. En virtud de esta
    gloria, este «yo» infinitesimal no es inferior, en medida o en valor, a ninguna otra cosa de este universo.



    El hombre se ha aproximado al deseo que existe en
    él de dos maneras distintas. Algunos han sostenido
    que se trata de un impulso del Poder Creador,
    mientras que otros lo han entendido como una gozosa expresión del Amor Creador. Y así, el hombre
    puede plantearse de manera distinta el sentido de
    su vida, y sus objetivos, dependiendo de si concibe su
    mismo ser como la revelación del Poder o como la
    revelación del Amor.
    El valor que, como entidad, recibimos del Poder es bastante distinto del que podemos recibir del
    Amor. Porque la dirección en que nuestro orgullo
    nos puede impulsar, en el dominio del Poder, es
    completamente opuesta a la que ese mismo orgullo
    nos imprimiría en el dominio del Amor.








    FIN

    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Lun 19 Feb 2024, 08:43

    Cuando abrazo tu cara de jazmín y canela
    para hacerte sonreír, mi niñito querido,
    comprendo la dicha que se extiende
    por el cielo límpido de la mañana
    y la delicia en que la brisa de verano
    envuelve mi cuerpo
    y la onda del trigal al medio día:
    cuando te abrazo para que sonrías




    ***********************



    No puedo ofrecerte una sola flor
    de todo el tesoro de la primavera,
    ni una sola luz de estas nubes de oro.
    Pero abre tus puertas y mira; y coge,
    entre la flor de tu jardín,
    el recuerdo oloroso de las flores
    que hace cien años murieron.
    ¡Y ojalá puedas sentir en la alegría de tu corazón
    la alegría viva que esta mañana de abril te mandó,
    a través de cien años, cantando dichosa!



    **********************



    Veo un profundo odio acabando con los indefensos
    bajo el manto de la noche
    y la justicia llorando en silencio y furtivamente ante el abuso de poder
    no hay esperanza de compensación
    Veo a hombres jóvenes al borde de la histeria,
    en agonía dándose cabezazos contra la pared sin sentido.
    Hoy mi voz se entrecorta: no tengo música en mi flauta
    negra noche sin luna
    que ha atrapado mi mundo, sumergido en una pesadilla.
    Y por ello,
    con lágrimas en los ojos, pregunto:
    a aquellos que han envenenado tu aire ,a aquellos que han
    apagado tu luz
    ¿puede ser que los hayas perdonado? ¿puede ser que
    los ames?


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Mar 20 Feb 2024, 20:14

    Anoche, en el jardín, te ofrecí el vino espumeante
    Cuando nuestros ojos se encontraron a través del seto
    El último trato
    En mi cielo al crepúsculo
    Juguetes
    Las flores de la primavera salen
    Me dijo bajito: "Amor mío, mírame en los ojos"
    Me parece, amor mío
    No puedo ofrecerte una sola flor
    Para que yo no te conozca tan pronto
    Perdóname hoy mi impaciencia, amor mío
    Puse en mi bandeja cuanto tenía
    Regalo de amante
    Soñé que estaba ella sentada a mi cabecera
    Te amo, sí. ¡Perdóname mi amor!
    Te cojo las manos
    Una mañana iba yo por la pedregosa carretera


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Vie 23 Feb 2024, 10:24

    Tú me has hecho inmortal.
    Así ha sido de tu agrado.
    Este vaso mío lo vacías y lo llenas
    con vida siempre nueva.
    Esta flauta pequeñita2
    la has llevado por riberas y colinas
    y has tocado con ella
    un sinfín de melodías.
    Al contacto de ambrosía de tus manos,
    mi corazón explota de inmensa alegría
    y alumbra un torrente de poesía.
    Día y noche vas llenando
    la palma de mi mano con tus dádivas.
    Van y vuelven los siglos
    y Tú continúas dando y dando
    y siempre hay espacio para más.


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Lun 26 Feb 2024, 21:40

    Dois poemas de Rabindranath Tagore em português, traduzidos por Cecília Meireles :



    Última primavera

    Antes que o dia termine,
    consente-me este desejo:
    vamos colher
    flores da primavera
    pela última vez.
    Das muitas primaveras
    que ainda visitarão
    tua morada,
    concede-me uma,
    – implorei.

    Todo este tempo,
    não prestei atenção
    às horas,
    perdidas e gastas à toa.
    Num lampejo
    de um crepúsculo,
    li nos teus olhos agora
    que meu tempo está próximo
    e devo partir.

    Assim, ávido, ansioso,
    conto um por um
    – como o avarento o seu ouro –
    os últimos, poucos dias de primavera
    que ainda me restam.

    Não tenhas medo
    Não me demorarei muito
    no teu jardim florido,
    quando tiver de partir,
    no fim do dia.

    Não procurarei lágrimas
    nos teus olhos
    para banhar minhas lembranças
    no orvalho da piedade.

    Ah, escuta-me,
    não te vás.
    O sol ainda não se esconde.
    Podemos permitir que o tempo
    se prolongue.
    Não tenhas medo.

    Deixa que o sol da tarde
    olhe por entre a folhagem
    e se detenha um momento
    brilhando no negro rio
    do teu cabelo.

    Faze o tímido esquilo,
    perto do lago,
    fugir de repente
    ao estrépito de teu riso
    que irrompe
    com descuidosa alegria.

    Não procurarei
    retardar teus rápidos passos,
    sussurrando esquecidas lembranças
    aos teus ouvidos.

    Segue teu caminho depois,
    se teu dever é seguir, se tens de seguir
    calcando folhas caídas
    com teu andar apressado,
    enquanto as aves que voltam
    povoam o fim do dia
    com o clamor dê seus gritos.

    Na escuridão crescente,
    tua distante figura
    irá fugindo e apagando-se
    como as últimas frágeis notas
    do cântico da tarde.

    Na noite escura,
    senta-te à tua janela,
    que eu passarei pela estrada,
    seguindo o meu trajeto,
    deixando tudo para trás.

    Se te aprouver,
    atira-me
    as flores que te dei
    pela manhã,
    murchas agora ao fim do dia.

    Isso vai ser
    o último e supremo presente:
    tua homenagem
    de despedida.



    ******************




    Troca

    Ela me trouxe flores de alegria
    eu tinha comigo
    os frutos da minha tristeza.

    Quem sairá perdendo,
    perguntei-lhe,
    se trocarmos?

    Encantada e risonha,
    ela disse:
    “Então troquemos:
    minha grinalda é tua
    e aceitarei
    teus frutos de sofrimento”.

    Olhei para o seu rosto
    vi que era de uma beleza
    implacável.

    Bateu palmas, alegre,
    e apanhou
    minha cesta de frutos
    enquanto eu suspendia sobre o coração
    sua grinalda de flores.

    Ganhei,
    disse ela sorrindo
    e retirando-se
    logo.

    O sol subiu
    para o alto do céu
    e fazia muito calor.

    No fim do dia
    sufocante
    todas as flores murcharam
    e perderam as pétalas.



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Miér 28 Feb 2024, 17:18

    El tesoro


    ¿Quién de nosotros se encargará de alimentar a los hambrientos?" -preguntó el señor Buddha a sus discípulos,
    cuando el hambre se abatía sobre Shravasti.
    Ratnakar, el banquero, inclinando la cabeza, dijo:
    -"Una fortuna mucho más grande que la mía sería necesaria para alimentar a los hambrientos."
    Jaysen, jefe de los ejércitos del rey, dijo:
    -"Gustoso daría mi sangre y mi vida, pero no hay alimento suficiente en mi casa."
    Dharmapal, que poseía grandes dehesas, musitó:
    -"El dios de los vientos arrasó mis campos y ni siquiera sé cómo podré pagar los impuestos
    del rey."
    Entonces Supriya, la hija del mendigo, se levantó:
    Humildemente se inclinó ante la asamblea, diciendo:
    -"Yo alimentaré a todos esos miserables."
    -"¿Y cómo? -exclamaron todos sorprendidos~. ¿Cómo esperas cumplir tu promesa?"
    -"Soy entre todos la más pobre -dijo Supriya-, y ésa es mi fuerza. Mi tesoro y mi abundancia los buscaré
    a vuestras puertas. Como nada tengo que abandonar, allí clamaré que se os ablanden las entrañas."



    * * * * *


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Lun 04 Mar 2024, 19:24

    No puedo ofrecerte una sola flor
    de todo el tesoro de la primavera,
    ni una sola luz de estas nubes de oro.
    Pero abre tus puertas y mira; y coge,
    entre la flor de tu jardín,
    el recuerdo oloroso de las flores
    que hace cien años murieron.
    ¡Y ojalá puedas sentir en la alegría de tu corazón
    la alegría viva que esta mañana de abril te mandó,
    a través de cien años, cantando dichosa!



    *************


    Las flores de la primavera salen,
    como el apasionado dolor del amor no dicho;
    y con su aliento, vuelve el recuerdo de mis canciones antiguas.
    Mi corazón, de improviso, se ha vestido de hojas verdes de deseo.
    No vino mi amor, pero su contacto está en mi cuerpo
    y su voz me llega a través de los campos fragantes.
    Su mirar está en la triste profundidad del cielo, pero
    ¿dónde están sus ojos? Sus besos zigzaguean por el aire,
    pero sus labios, ¿dónde están?


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Jue 07 Mar 2024, 09:27

    Em português, poemas de O jardineiro:


    És como a nuvem da tarde
    flutuando no céu do meu sonho.
    Posso criar-te e modelar-te segundo
    os caprichos do meu amor.
    E és minha, ó habitante dos meus
    sonhos infinitos.

    Os teus pés estão orvalhados pela gloria
    do meu desejo, ó respingadora dos meus cânticos
    da tarde.
    Os teus lábios tornaram-se amargos e doces
    pelo vinho da minha dor.
    E és minha, ó habitante dos meus
    sonhos solitários.

    É a sombra das minhas paixões que torna
    sombrios os teus olhos. És a alucinação do
    meu olhar.
    Eis que te prendi e envolvi nas malhas dos
    meus cânticos, ó meu amor.
    E és minha, ó habitante dos meus
    sonhos imortais.



    ****************

    No dia em que a flor de lótus desabrochou
    A minha mente vagava, e eu não a percebi.
    Minha cesta estava vazia e a flor ficou esquecida.
    Somente agora e novamente, uma tristeza caiu sobre mim.
    Acordei do meu sonho sentindo o doce rastro
    De um perfume no vento sul.
    Essa vaga doçura fez o meu coração doer de saudade.
    Pareceu-me ser o sopro ardente no verão, procurando completar-se.
    Eu não sabia então que a flor estava tão perto de mim,
    Que ela era minha, e que essa perfeita doçura
    Tinha desabrochado no fundo do meu coração.



    ******************


    Dia após dia, ele chega e parte.
    Vai, meu amigo, e dá-lhe esta flor dos meus cabelos!
    Se ele perguntar quem a mandou — suplico-te — nada lhe digas: porque é apenas para partir que ele chega.

    Ele está sentado sob a árvore e sobre a poeira.
    Faze-lhe um leito de flores e folhas, meu amigo!
    Os seus olhos são tristes e o seu olhar me fere o coração.
    Ele não diz o que pensa: ele apenas chega e parte.



    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Dom 10 Mar 2024, 08:02

    en gallego:


    A Colleita, 34
    Primeiros textos traducidos ao galego de Rabindranath Tagore. Foi publicado na revista "A Nosa Terra", no número 38, o 30 de novembro de 1917, na sección "Contos alleos", xunto ao poema "O mestre e as xoyas", que se corresponde co número 12 do mesmo libro, "A colleita". Aínda que non aparece citado o tradutor, trátase de Vicente Risco. Aparece por primeira vez co título "O desterro". Ao ano seguinte, o 30 de maio de 1918, no nº 26 da mesma publicación, "A nosa terra", aparece traducido, de novo, pero con múltiples variantes, e titulado "O santo Narottam". Recollemos as dúas versións.


    O DESTERRO
    -"Maxestade,- dixo o súbdito ô rei- o santo Norottam endexamáis dignóuse entrar no teu tempro, e cantando anda gavanzas a Deus, baixo das albres nos camiños reás.
    Noso tempro atópase deserto.
    Os feles prefiren axuntárense ô seu redor com´as avellas ô redor do branco loto, desprezando o dourado cális de mel."
    O rei cô corazón tristeiro foise xunto de Norottam qu´istaba sentado sobor da herba, e díxolle:
    -"Pai, ¿por qué deixas meu tempro de cúpulas d´ouro, e séntaste no chan a perdicar o amor de Deus?"
    -"Porque Deus non háchase no teu tempro- repricoulle-o Santo.”
    "O rei frunceu o ceño, dixo: - "¿Non sabes qu´enfaguer isa maravilla d´arte gastáronse vinte millós, e que foi consagrado á Deus en meio de suntuosos rituaes?
    -"Si, ben-o sei,- repricóu Norottam-. Foi n- aquil ano en que milleiros de teus súbditos cuios seus lares foran queimados, improraban inútilmente tua misericordia âs portas do teu tempro. E Deus dixo: N´é posible qu´istos desleigados que non saben socorreré á seus irmáns, sexan os que fagan a miña casa… I-elixéu o seu posto entr´os desamparados nos camiños reás, â soma das albres.”
    O Rei berróu encabuxado: -"¡Vaite da miña terra!"
    Tranquilamente o santo respondéu: -"Sí, fas ben, destérrame á onde desterrache meu Deus."
    (Vicente Risco, A Nosa Terra, nº 38, 30 de novembro de 1917) 1ª versión


    **************

    "Señor, o santo Narottam nunca dígnase vir ô teu tempro real", dixo ô Rei seu servo: "Si foras â alboreda do camiño, ollarías a xente atropellarse pra ouvirlle cantar as gabanzas de Deus, como enxame d´abellas orredor d´un loto branco. ¡E o tempro, entramentras, háchase valeiro, sin servizo o dourado tarro de mel!"

    O Rei magoado no seu corazón, foise ô campo onde Narottam ouraba sentado na herba, e díxolle: "Pai, ¿por qué te sentas no polvo do campo, pra predicar o amor de Deus, e non vas ô meu tempro da cúpula d´ouro?"

    "Porque Deus non s´hacha no teu tempro", respondéu Narottam.

    "O Rei, ceñudo, dixo: "¿Non sabes que se gastaron vinte millós d´ouro en erguel-a maravela; que foi consagrado côs mais costosos ritos?"

    "Si", contestóu Narottam, "seino. Foi n- aquel ano en qu´o fogo abafóu ô teu pobo; e milleiras de probes viñeron en vano a pedir â túa porta. Decía Deus: "¡Miserabre ser que non pode donar casa ôs seus irmáns, e quer erguel- a miña!" E foise côs desvalidos, baixo os álbores do camiño.

    "Isa pompa d´ouro que ti dis, non ten dentro mais qu´o vafo quente do teu orgulo."

    Cheo de carraxe, o Rei berróulle: "¡Vaite do meu reino!"

    O Santo respondéulle tranquilo: "Si, destérrasme a onde desterraches ô meu Deus."

    (Vicente Risco, A Nosa Terra, nº 56, 30 de maio de 1918) 2ª versión



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Miér 13 Mar 2024, 16:15

    A colleita, 64

    XA O SOL…
    Xa o sol puxérase antre o enredo do bosque, sobor do río. Os nenos da ermida voltaran cô gando, e hachábanse sentados ô fogo, ouvindo ô seu mestre Gantama, cando chegóu un neno desconocido e saudóuno con froles e froitos. Logo, trais un fondo cumprimento, díxolle con voz de paxaro: “Señor Gantama, veño a que me guíes pol-o sendeiro da verdade. Chámome Satyakama.”

    “Bendito sexas”, díxolle o Mestre.

    “¿E de qué casta eres, meu fillo? Porque soio un Bramín pode aspirar â suprema sabiduría.”

    Contestóu o neno: “Non sei de que casta son, Mestre: mais vou a perguntarllo â miña nai.”

    Despidéuse Satyakama, cruzóu o rio polo-o mais estreito, e voltóu â chouza da sua nai, qu´hachábase ô remate d´un areal, fora da aldeia xa dormida..

    A lampa alumeaba débilmente a porta, e a nai hachábase fora, de pe na soma, agardando a volta do seu fillo.

    Colléuno contra do seu peito, bicóuno na testa e perguntóulle que lle dixera o Mestre.

    “¿Como se chama meu pai?, dixo o neno. “Porque me dixo o Sr. Gantama que soio un Bramín pode aspirar â suprema sabiduría.”

    A muller baixóu os ollos e falóulle docemente: “Cando xoven, eu era probe e conocín moitos amos. Soio poido decirche que ti viñeches ôs brazos da tua nai Jabala, que non tivo home.”

    Os pirmeiros raios do sol aburaban na copa das álbres da ermida do bosque. Os nenos, ainda mollado o revolto pelo, do baño, da mañá, hachábanse sentados diante do seu Mestre, baixo un álbre vella.

    Chegóu Styakama, fíxolle un fondo cumprimento ô Mestre, e ficóuse de pe en silenzo.

    “Dime”, perguntóulle o Mestre, “¿sabes xa de que casta eres?”

    “Señor”, contestóu Satyakama, “non-o sei. A miña nai díxome: Eu conocín moitos amos cando xoven, e ti viñeches ôs brazos da tua Jabala, que non tivo home.”

    Entonces erguéuse un algareo como o zumbido iracundo das abellas fostigadas na sua colmea. E os estudantes murmulaban antre dentes da desvergoñada insolenza do neno sin pai.

    Mais o Mestre Gantama erguéuse, trouxo ô neno cos seus brazos até o seu peito e díxolle: “Ti erel-o mellor de todol-os Bramíns, meu fillo; porque tés o herdo mais nobre, qu´é o da verdade”.



    (Vicente Risco, A Nosa Terra, 10 de maio de 1918)



    **************************


    Ya el sol se había puesto entre el enredo del bosque sobre el río. Los niños de la ermita habían vuelto con el ganado, y estaban sentados al fuego, oyendo a su Maestro Gautama, cuando llegó un niño desconocido y lo saludó con flores y frutos. Luego, tras una profunda reverencia, le dijo con voz de pájaro: "Señor Gautama, vengo a que me guíes por cl sendero dc la Verdad. Me llamo Satyakama.»

    «Bendito seas -dijo el Maestro-. ¿Y de qué casta eres, hijo mío? Porque solo un Bramin puede aspirar a la suprema sabiduría. Contestó el niño: «No sé de qué casta soy, Maestro; pero voy a preguntárselo a mi madre."

    Se despidió Satyakama, cruzó cl río por lo más estrecho, y volvió a la choza de su madre, que estaba al fin de un arenal, fuera de la aldea ya dormida.

    La lámpara iluminaba débilmente la puerta, y la madre estaba fuera, de pie en la sombra, esperando la vuelta de su hijo. Lo cojió contra su pecho, lo besó en la cabeza y le preguntó qué le había dicho e1 Maestro.
    “¿Cómo se llama mi padre? -dijo el niño-. Porque me ha dicho el Señor Gautama que sólo un Bramin puede aspirar a la suprema sabiduría." La mujer bajó los ojos y le habló dulcemente: Cuando joven. Yo era pobre y conocí muchos amos. Sólo puedo decirte que tú viniste a los brazos de tu madre Jabala, que no tuvo marido."

    Los primeros rayos del sol ardían en la copa de los árboles de la ermita del bosque. Los niños, aún mojado el revuelto pelo, del baño de la mañana, estaban sentados ante su Macstro, bajo un árbol viejo.

    Llegó Satyakama, le hizo una profunda reverencia al Maestro, y se quedó de pie en silencio. «Dime -le preguntó el Maestro-, ¿sabes ya de qué casta eres?» «Señor -contestó Satyakama-, no sé. Mi madre me dijo: Yo conocí muchos amos cuando joven, y tú viniste a los brazos de tu madre Jabala, que no tuvo marido. » Entonces se levantó un rumor como el zumbido iracundo de las abejas hostigadas en su colmena. Y s estudiantes murmuraban entre dientes de la desvergonzada insolencia del niño sin padre. Pero el Maestro Gautama se levantó, trajo al niño con sus brazos hasta su pecho, y le dijo: «Tú eres el mejor de todos los Bramines, hijo mío; porque tienes la herencia más noble que es la de la verdad.»









    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Vie 15 Mar 2024, 20:30

    Lúa Nova, 22


    Cando caen os chubascos do mes de San Xoan, e os negros nubarrons bruan pol-o ceo, e o vento mollado do leste ven pol-o hermo a tocar a flauta nas canaveiras dos bambúes, as frores xurden, sin que ninguen seipa de onde n-un súbito tropel, e poñen-se a bailar sobre a herba, tolas de ledicia.

    -Naiciña, ¿as frores van a unha escola que hai debaixo da terra, non? Alí, pechada a porta, estudarán as suas leccións; e si queren saír a xogar antes da hora, seu mestre pon-as de xoenllos n-un curro. Pero, cando chove, ¡que día de festa para elas!

    As ramallas báten-se ruidosamente na arboreda; saloucan as follas no tolo vento; as nubes de tormenta baten coas suas mans xigantes... E as frores-nenas saen correndo, vestidas de rosa, amarelo, de branco...

    -Naiciña, escoita; as frores teñen a sua casa no ceo, entre as estrelas, ¿sabes? ¡Mira tí, sinon, como queren subir! ¿A que non sabes tí porque corren tanto? ¡Eu si que o sei! E sei a quen tenden os seus brazos. As frores teñen unha nai como eu te teño a tí, naiciña da miña alma.

    (Vicente Risco, A Nosa Terra, nº 160, 1 de abril de 1922)


    Cuando caen los chubascos de junio, y los nubarrones negros braman por el cielo, y el viento levante viene mojado por el desierto a tocar la flauta en los bambúes, las flores salen en súbita algazara, sin que nadie sepa de dónde, y se ponen a bailar sobre la yerba, locas de alegría.
    -Madre, yo digo que las flores irán a una escuela que habrá bajo tierra, ¿no? Allí, con la puerta cerrada, estudiarán sus lecciones. Y si quieren salir a jugar antes de la hora, su maestra las pondrá de rodillas en un rincón. Pero cuando vienen las lluvias, ¡qué día de fiesta para ellas!
    Las ramas chasquean ya ruidosamente en la arboleda, y las hojas murmuran en el viento loco, y las nubes de tronada palmotean con sus manos jigantes… Y las flores niñas salen fuera corriendo, vestidas de rosa y amarillo y blanco…
    -Oye, madre, las flores tendrán su casa en el cielo, con las estrellas, ¿verdad? ¡Mira tú, si no, qué ganas tienen de subir! ¿Y a que no sabes tú por qué corren tanto? ¡Yo sí lo sé! Y sé también a quién echan sus brazos. Las flores tienen su madre como yo te tengo a ti.


    (Zenobia Camprubí, La luna nueva (poemas de niños), 1915)


    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Dom 17 Mar 2024, 15:29

    Lúa Nova, 7


    O PRINCIPIO





    -¿De onde viña eu cando tí m´atopaches? perguntoulle o meniño a sua nai. Ela, a chorare i-a rire, respondeulle apreixándoo contro do peito:

    -Estabas escondido no meu coraçon, coma seu anhelo, amoriño; estabas nas monecas dos xogos da miña infanza; e cando, cada mañán, formaba eu a imaxe do meu Deus con barro, facíate e desfacíate a tí; estabas no altare, c´o Deus do noso fogar, e, ao adorare a él, adorábate a tí; estabas en todal-as miñas esperanzas e en todol-os meus agarimos; viveches na miña vida e na vida da miña nai. Tí fuches creado, século tras século, no seio do espírto inmortal que rexe a nosa casiña. Cando meu coraçon adolescente abría as suas follas, flotabas tí, igoal que un arrecendo ao seu redore; tua tenra suavidade frolecía logo no meu corpo mozo como, d´antes de saire o sol, a luz no Ourente. Primeir amor do ceo, irmán da luz da alba, baixaches ao mundo no río da vida e ò fin acougaches no meu coraçón... ¡Qué misterioso desacougo me abraia ao te ollare a tí, meu fillo, que sendo de todos fixéchete meu, e qué medo a te perdere! ¡Así, ben apreixadiño contra do meu peito! ¡Ay! ¿Qué poder meigo tan añudado o tesouro do mundo a estes meus debles brazos?





    (Vicente Risco, A Nosa Terra, nº 142, 15 de xuño de 1921)




    ¿De dónde venía yo cuando tú me encontraste? -preguntó el niño a su madre.
    Ella, riendo y llorando, le respondió apretándolo contra su pecho: “ Tú estabas en mi corazón, como su ansia, amor mío. Estabas con las muñecas de juguete de mi infancia; y cuando cada mañana hacía yo la imajen de mi dios con barro, a ti te hacía y te deshacía. Estabas en el altar con el dios de nuestra casa; al adorarlo a él te adoraba a ti. Estabas en todas mis esperanzas y en todos mis cariños. Tú has vivido en mi vida y en la vida de mi madre. Tú fuiste viviendo, siglo tras siglo, en el seno del espíritu inmortal que rije el hogar nuestro. Cuando yo era una muchacha y mi corazón abría sus hojas, tú flotabas en fragancia a mi alrededor. Tu tierna suavidad floreció antes en mis carnes juveniles, como el color en el oriente antes de salir el sol. Primer amor del cielo, hermano jemelo de la luz del alba, bajaste al mundo en el río de la vida y al fin te paraste en mi corazón…”
    ¡Qué embeleso me sobrecoje al mirarte a ti, hijo, que siendo todo te has hecho mío, y qué miedo de perderte! ¡Así, bien apretado contra mi pecho! ¡Ay! ¿qué poder májico ha enredado el tesoro del mundo a mis débiles brazos?



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Lun 18 Mar 2024, 10:09

    Lúa Nova, 4



    O NENO É ASÍ



    Si o neno quixera, podia voar ao ceo en calquer instante. Mas por algo non vai.. ¡Gusta-lle tanto deitar a sua cabeciña nos xoenllos de sua nai, e miral-a e miral-a sin acougo!

    Sabe un fato de verbas maravillosas. Mas como son tan poucos os que n-este mundo entenden o que di o neno, nunca quere falar. O que arela é deprender verbas dos labios da nai. ¡Así pon esa cariña tan inocente!

    Tiña unha morea de ouro e pelras finas, e veu a esta vida como un esfarrapado.

    ¡Esfarrapadiño ispido que fai-se o probe pra pedirlle a sua nai o tesouro do seu amore!

    ¿Por qué sacrificou a sua libertade si estaba tan agusto na terra da lúa crecente? ¡Ai! ¡él sabe ben o goce eterno que ten no acocharse no corazón da sua nai, e canto mais doce que a sua libertade é sentírese preso entre os brazos amados!

    Denantes vivia no mundo da ledicia eterna, e non sabia chorar. Mas quixo as bágoas, porque sí, co seu sorrir, ganaba o corazón da sua nai, seus labios por calquera pena que texe un dobre lazo de amore e piedade.

    (Vicente Risco, A Nosa Terra, nº 184, 1 de maio de 1923)


    Si el niño quisiera, podría volar ahora mismito al cielo. Pero por algo no se va. ¡Le gusta tanto echar la cabeza en el pecho de su madre y mirarla y mirarla sin descanso!
    El niño sabe una infinidad de palabras maravillosas, aunque son tan pocos los que en este mundo entienden lo que él dice. Pero por algo no quiere hablar. Lo único que quiere es aprender las palabras de su madre. ¡Así pone ese aire tan inocente!
    El niño tenía un montón de oro y perlas y se vino a esta vida como un pobrecito. Pero por algo vino así. ¡Pordioserillo desnudo, que se hace el desvalido para poder pedirle a su madre el tesoro de su afán!
    El niño era bien libre en la tierra de la lunita nueva. Pero por algo regaló su libertad. ¡Él sabe la alegría inmensa que cabe en el rinconcito del corazón de su madre, y cuánto más dulce que la libertad es ser cojido y apretado entre sus brazos queridos!
    El niño vivía en el mundo de la dicha perfecta y no sabía llorar. Pero por algo elijió las lágrimas. Porque si con su sonrisa se ganaba el corazón ansioso de su madre, sus llantillos por cualquier penita le atan un doble lazo de lástima y de amor.


    (Zenobia Camprubí, La luna nueva (poemas de niños), 1915)



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Miér 20 Mar 2024, 10:33

    Allí donde existen los caminos, pierdo mi camino.
    En el ancho mar, en lo azul del vasto cielo nadie trazó rutas jamás.
    Las alas de los pájaros y su canto, la llamita de las estrellas, las flores en ronda de las
    estaciones, ocultan el sendero.
    Y he preguntado a mi corazón: ¿Acaso tu sangre, el paso de la sangre, no conoce el camino
    invisible?



    ********************


    No llores porque el sol se ha ocultado, tus lágrimas te impedirán observar las estrellas.


    En silencio, la pena va adquiriendo Paz en mi corazón, como el anochecer entre los árboles callados.


    El misterio de lo creado es tan grande como el negro de la noche; y vana sabiduría como la niebla matutina.


    Nunca ves quién eres; solo ves tu sombra.


    ¡Qué alocados son estos deseos míos puestos a gritar en medio de tu canto, dueño mío: ¡Enséñame a escuchar!


    —Nosotras, las hojas susurrantes, somos una voz que sabe contestar a las tormentas; ¿quién eres tú, tan silenciosa?
    —No soy más que una flor.

    La cascada canta:
    —Al encontrar mi libertad, encuentro mi canción.


    El pez es callado en el agua; el animal, vocinglero en la tierra; el pájaro, cantor de los aires. Pero el hombre tiene en sí el silencio del mar, el ruido de la tierra y la música del aire.


    El mundo se vuelca sobre las cuerdas de nuestro vacilante corazón, tañendo una música triste.


    La sombra embozada sigue a la luz con secreta humildad, amorosa y callada.
    Las estrellas no temen parecer luciérnagas.


    La lámpara de cristal riñe a la de arcilla porque ésta afirma que son primas hermanas. Pero al salir la luna, la lámpara de cristal, con una sonrisa vana, la llama:
    —Querida hermana.


    Nos encontramos y nos unimos como las gaviotas y las olas. Las gaviotas parten volando, las olas siguen su camino y también todos tendremos que partir un día.


    Mi día ha terminado, soy como un barco varado en la playa al anochecer, en brazos de la danza de las mareas.


    Estamos muy próximos a lo grande cuando somos grandes en humildad.


    Al gorrión le da lástima el pavo real por tener que ir arrastrando tanta cola.


    No le tengáis miedo al instante, dice la voz eterna.


    El huracán busca pasar por donde no hay camino, y su búsqueda termina siempre en la nada.


    Bebe el vino en mi copa, amigo mío. Pierde su sabor si se vierte en el de otros.


    Da las gracias a la llama por su luz, pero no olvides a la lámpara, tan constante y paciente en la sombra.


    La florecilla abre su capullo y exclama:
    —No te marchites nunca, querido mundo.


    La niebla, como el amor, roza en el corazón de las colinas y les arranca sorprendidos gemidos de placer.


    La hierba busca la muchedumbre en la tierra. El árbol, su soledad en los cielos.


    Que tu vida sea tan bella como las flores del estío; y tu muerte, como las hojas otoñales.


    —¿Estás muy alejado de mí, fruto?
    —Estoy escondido en tu corazón, flor.


    La gota de rocío dijo al lago:
    —Tú eres la gota grande de rocío bajo la hoja del loto; yo soy la más pequeña que hay encima.


    El ruido del ahora se burla de la música de la eternidad.


    Pienso en otras épocas arrastradas por la corriente de la vida, el amor y la muerte, y fueron olvidadas. Entonces siento la libertad de la muerte.


    La tristeza de mi alma es su velo de novia, que espera que se lo quiten por la noche.


    La nube esperaba en humildad en un rincón del firmamento, y la mañana la coronó de luces.


    El eco se burla de su origen para demostrar que es original.


    Proyecto mi sombra sobre el camino; soy una lámpara que no ha sido encendida.


    El hombre se sumerge entre el bullicioso gentío para ahogar el clamor de su propio silencio.




    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Dom 24 Mar 2024, 15:23

    Las montañas son como gritos infantiles que levantan los brazos para coger las estrellas.


    ¡Las hojas otoñales que caen y las nubes que pasan de largo se ríen del poder que se ufana de sus maldades!


    —Me envías cartas de amor con la luna —dijo la noche al sol. —Mis lágrimas de rocío te responden en la hierba.


    Las abejas liban miel de las flores y les agradecen con sus zumbidos cuando se van. La ostentosa mariposa cree que las flores le deben las gracias a ella.


    Si cierras la puerta a todos los errores, dejarás la verdad fuera.


    La hoja, amando, se hace flor; la flor, adorando, se hace fruto.


    Las raíces, escondidas bajo tierra, no exigen ningún premio per los frutos de las ramas.


    La verdad se siente demasiado apretada en el ropaje de los hechos. Está muy a gusto ataviada de ficción.


    Cuando iba de aquí para allá, sin llegar a ningún sitio, estaba cansado de ti, camino; pero ahora que me llevas a todas partes, me siento tu enamorado.


    ¡Déjame que crea que hay una, entre todas las estrellas, que guía mi vida por este misterioso sendero oscuro!


    Mujer, has rozado mi ser con la gracia de tus dedos, haciendo surgir el orden como una música.






    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 71951
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Maria Lua Lun 25 Mar 2024, 20:25

    No tengo miedo al fuego vivo que me avisa con su llama, pero sálvame del rescoldo aún ardiente escondido en sus cenizas.


    —¿Quién va a reemplazarme? —preguntó el sol poniente.
    —Haré lo posible —dijo la lámpara de barro.


    Arrancando los pétalos no atraparás la belleza de la flor.


    La noche abre las flores en secreto y deja que el día reciba nuestro agradecimiento.


    El poder considera ingratitud los gemidos de sus víctimas.


    Las gotas de lluvia besaban la tierra y le susurraban:
    —Somos tus hijas viajeras, madre; volvemos a ti desde el cielo.


    Amor, cuando llegas con la roja lámpara del dolor, puedo ver tu rostro y comprender que eres toda la felicidad.


    —Según los sabios, un día os apagaréis —dijo la luciérnaga a las estrellas.
    Pero estas no contestaron.


    El mundo me besa el alma dolorida y me pide que le devuelva su dolor con canciones.


    He sumergido el cántaro de mi corazón en esta hora silenciosa, ¡y lo he llenado de amor!


    El girasol se avergonzaba de estar emparentado con no sé qué florecilla anónima. Y el sol salió y le sonrió diciendo:
    —¿Cómo estás, amigo mío?


    El agua centellea en la tinaja y se oscurece en el mar. La verdad, si es pequeña, tiene palabras de luz; la grande es un enorme silencio.


    La flor, que durante el día se deshoja olvidada, madura en el fruto dorado del recuerdo.


    Soy como un camino nocturno que escucha en silencio los pasos de los recuerdos.


    El perrito faldero sospecha que todo el universo trata de quitarle su sitio.


    ¡Cálmate, corazón mío, no levantes más polvo! Deja que sea el mundo quien te enseñe el camino.


    Una inteligencia completamente lógica es como un cuchillo sin mago que hiere a quien lo toca.


    Este es un mundo de tormentas feroces amansadas por la música de la belleza.


    —Mi corazón es el joyero dorado de tus besos —dijo la nube del anochecer.


    Con el ruido de nuestra pequeña tierra, el día sofoca el silencio de todos los mundos.


    Cuando el sol se oculta en el ocaso, el oriente de su mañana está ante él en silencio.


    No te comportes mal con tu mundo, no lo predispongas contra ti.


    Quienes lo tienen todo menos a ti, Dios mío, se burlan de los que no te tienen más que a ti.


    El reposo de esta vida tan agitada está en su propia música.


    Que no se burle la hoja de la espada de su puño indefenso.




    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]

    Contenido patrocinado


    Rabindranath Tagore (1861-1941) - Página 31 Empty Re: Rabindranath Tagore (1861-1941)

    Mensaje por Contenido patrocinado


      Fecha y hora actual: Vie 26 Jul 2024, 22:12