Aires de Libertad

¿Quieres reaccionar a este mensaje? Regístrate en el foro con unos pocos clics o inicia sesión para continuar.

https://www.airesdelibertad.com

Leer, responder, comentar, asegura la integridad del espacio que compartes, gracias por elegirnos y participar

Estadísticas

Nuestros miembros han publicado un total de 1041110 mensajes en 47605 argumentos.

Tenemos 1569 miembros registrados

El último usuario registrado es Mara

¿Quién está en línea?

En total hay 89 usuarios en línea: 3 Registrados, 0 Ocultos y 86 Invitados :: 3 Motores de búsqueda

clara_fuente, Maria Lua, Ramón Carballal


El record de usuarios en línea fue de 1156 durante el 05.12.23 16:39

Últimos temas

» EDUARDO GALEANO (1940-2015)
ROSALÍA DE CASTRO - Página 6 EmptyHoy a las 9:53 por Maria Lua

» CLARICE LISPECTOR II
ROSALÍA DE CASTRO - Página 6 EmptyHoy a las 9:51 por Maria Lua

» FRANCESCO PETRARCA (1304-1374)
ROSALÍA DE CASTRO - Página 6 EmptyHoy a las 9:50 por Maria Lua

» Luís Vaz de Camões (c.1524-1580)
ROSALÍA DE CASTRO - Página 6 EmptyHoy a las 9:45 por Maria Lua

»  FERNANDO PESSOA II (!3/ 06/1888- 30/11/1935) )
ROSALÍA DE CASTRO - Página 6 EmptyHoy a las 9:35 por Maria Lua

» MARIO QUINTANA
ROSALÍA DE CASTRO - Página 6 EmptyHoy a las 8:50 por Maria Lua

» POEMAS SIDERALES ( Sol, Luna, Estrellas, Tierra, Naturaleza, Galaxias...)
ROSALÍA DE CASTRO - Página 6 EmptyHoy a las 8:03 por Maria Lua

»  OH PUEBLO ISRAELÍ, ¿NO TE AVERGÜENZA...
ROSALÍA DE CASTRO - Página 6 EmptyHoy a las 7:13 por Pedro Casas Serra

»  2014-02-20 A LIL MILAGRO RAMÍREZ
ROSALÍA DE CASTRO - Página 6 EmptyHoy a las 5:53 por Pedro Casas Serra

»  2014-02-10 UN CORO
ROSALÍA DE CASTRO - Página 6 EmptyHoy a las 5:48 por Pedro Casas Serra

Mayo 2024

LunMarMiérJueVieSábDom
  12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728293031  

Calendario Calendario

Conectarse

Recuperar mi contraseña

Galería


ROSALÍA DE CASTRO - Página 6 Empty

+10
enrique garcia
cecilia gargantini
Catalina de Alvarado
Pascual Lopez Sanchez
Angel Salas
Evangelina Valdez
Lluvia Abril
Marusa F.Macias
Samara Acosta
María Ofelia Reimundo
14 participantes

    ROSALÍA DE CASTRO

    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 69207
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    ROSALÍA DE CASTRO - Página 6 Empty Re: ROSALÍA DE CASTRO

    Mensaje por Maria Lua 17.06.23 8:47

    A vida de Rosalía


    A vida de Rosalía é unha historia realmente apaixonante, chea de interese histórico, cultural e intelectual. O seu relato é enteder desde a perpectiva dunha rapariga filla de nai solteira e fidalga as claves sociais do seu tempo; é asistir en primeira fila como moza, en Santiago, e en Madrid, a un proceso de formación rico e complexo; é seguirlle os pasos, en Vigo, na Coruña, en Lestrobe… á súa densa creación literaria e mais ao proxecto que acabou orixinando a Galicia dos nosos días. Hoxe as investigacións biográficas sobre a súa figura supuxeron claros avances no debuxo dos seus principais perfís. Aínda así, continúa a ser un reto estudala e explicala na súa totalidade e na súa complexidade.


    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Casa de Rosalía


    Su biografía con fotos aquí


    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 69207
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    ROSALÍA DE CASTRO - Página 6 Empty Re: ROSALÍA DE CASTRO

    Mensaje por Maria Lua 17.06.23 8:51

    A escritora nacional


    Para Galicia Rosalía de Castro é algo máis ca unha escritora. Xeración tras xeración, a súa figura é un referente que está por riba de ideas e xeografías. Para os galegos e galegas ningunha outra figura literaria ou cultural ou política ou o que for os une tanto arredor do sentimento de pertenza a unha terra. Ela xerou innumerables páxinas, imaxes, cancións… Sen dúbida, una das máis representativas visións da nosa autora foi a dada por Curros en célebre poema: “Do mar pola orela / mireina pasar / na frente unha estrela / no bico un cantar”.

    O debuxo dos seus perfís foi variando ao longo da historia, como variaron e evolucionaron as revisións estéticas, literarias e sociais do proxecto que ela mesma encabezou. A inicial canonización elevouna como santa e nai, nai sufridora das penas propias e das alleas, mater protectora, santiña dos altares do pobo. Toda canonización literaria ten o perigo de converterse ás veces en santificación. Posteriormente, arredor da poeta intimista, da poeta da sombra, da soidade, da dor e da angustia, escúlpese unha nova Rosalía, desvinculada do folclore e do mundo popular. É a Rosalía profunda, metafísica, filosófica, existencial: a Rosalía da saudade.

    Máis tarde, arredor do Congreso Internacional de 1985 xestáronse novas perspectivas sobre a súa obra: a Rosalía patriótica e social, a dos oprimidos, a feminista… Hoxe as novas achegas desde a análise da paisaxe, as estratexias discursivas, a utilización dos cantares populares, os espazos simbólicos de transgresión e resistencia, o suxeito literario e político, a narrativa, etc. fannos ver que Rosalía de Castro resulta inesgotábel. Rosalía sempre falará, como os grandes escritores.

    Que Galicia teña como “pai da patria” unha muller xa é ben significativo da orixinalidade do proceso iniciado no Rexurdimento. No fondo, son a súa rebeldía e ese estar sempre á beira dos humildes as ideas xerais que manexa o pobo galego cando escolle Rosalía de Castro para darlle nome a unha escola, a unha rúa, a un grupo folclórico, a unha sociedade de emigrantes, a unha publicación… Que Rosalía seguirá sendo bandeira de Galicia, non merece ningunha dúbida. A súa imaxe está destinada a acompañar e iluminar para sempre, cos perfís que foren pero coa luz daquela estrela, o proxecto que ela mesma axudou decisivamente a pór en marcha: o da dignidade e o da liberdade.



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 69207
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    ROSALÍA DE CASTRO - Página 6 Empty Re: ROSALÍA DE CASTRO

    Mensaje por Maria Lua 17.06.23 9:00

    De Cantares Gallegos:



    Miña Santiña,
    miña Santasa,
    miña cariña
    de calabasa:
    hei de emprestarvos
    os meus pendentes,
    hei de emprestarvos
    o meu collar;
    hei de emprestarcho,
    cara bonita,
    si me deprendes
    a puntear.
    __ Costureiriña
    comprimenteira,
    sacha no campo,
    malla na eira,
    lava no río,
    vai apañar
    toxiños secos
    antre o pinar.
    Así a meniña
    traballadora
    os punteados
    deprende ora.
    __ Miña Santiña,
    mal me quixere
    quen me aconsella
    que tal fixere.
    Mans de señora,
    mans fidalgueiras
    teñen todiñas
    as costureiras;
    boca de reina,
    corpo de dama,
    cómprelle a seda,
    foxen da lama.
    __¡Ai, rapaciña!
    ti te-lo teo:
    ¡seda as que dormen
    antre o centeo!
    ¡Fuxir da lama
    quen naceu nela!
    Dios cho perdone,
    probe Manuela.
    Lama con honra
    non mancha nada,
    nin seda limpa
    honra emporcada.
    __Santa Santasa,
    non sos comprida,
    decindo cousas
    que fan ferida.
    Faláime sólo
    das muiñeiras,
    daquelas voltas
    revirandeiras
    daqueles puntos
    que fan agora
    de afora adentro,
    de adentro afora.
    __Costureiriña
    do carballal,
    colle unha agulla,
    colle un dedal;
    cose os buratos
    dese teu cós,
    que andar rachada
    non manda Dios.
    Cose, meniña,
    tantos furados
    i ora non penses
    nos punteados.
    __Miña Santasa,
    miña Santiña,
    nin teño agulla,
    nin teño liña,
    nin dedal teño,
    que aló na feira
    rouboumo un majo
    da faltriqueira,
    decindo: “As perdas
    dos descoidados
    fan o lotiño
    dos apañados”.
    __¡Costureiriña
    que a majos trata!
    Alma de cobre,
    collar de prata.
    Mocidá rindo,
    vellez chorando...
    Anda, meniña,
    coida do gando.
    Coida das herbas
    do teu herbal:
    terás agulla,
    terás dedal.
    __Deixade as herbas,
    que o que eu quería
    era ir cal todas
    á romería.
    ¡I alí con aire
    dar cada volta!
    Os ollos baixos,
    a perna solta.
    Pés lixeiriños,
    corpo direito.
    ¡Pero, Santiña...,
    non lle dou xeito!
    Non vos metades
    pedricadora;
    bailadoriña
    facéme agora.
    Vós dende arriba
    andá correndo;
    facede os puntos,
    i eu adeprendo.
    Andá, que peno
    polos penares...
    Mirái que o pido
    chorando a mares.
    __¡Ai da meniña!
    ¡Ai da que chora,
    ai, porque quere
    ser bailadora!
    Que cando durma
    no camposanto,
    os enemigos
    faránlle espanto,
    bailando enriba
    das herbas mudas,
    ó son da negra
    gaita de Xudas.
    I aquel corpiño
    que noutros días
    tanto truara
    nas romerías,
    ó son dos ventos
    máís desatados
    rolará logo
    cos condenados.
    Costureiriña,
    n´hei de ser, n´hei,
    quen che deprenda
    tan mala lei.
    __¡Ai, qué Santasa!
    ¡Ai, qué Santona!
    Ollos de meiga,
    cara de mona,
    pór n´hei de pórche
    os meus pendentes,
    pór n´hei de pórche
    o meu collar,
    xa que non queres,
    xa que non sabes
    adeprenderme
    a puntear.






    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 69207
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    ROSALÍA DE CASTRO - Página 6 Empty Re: ROSALÍA DE CASTRO

    Mensaje por Maria Lua 18.06.23 10:31

    Campanas de Bastavales,


    Campanas de Bastavales,
    cando vos oio tocar,
    mórrome de soidades.

    I
    Cando vos oio tocar,
    campaniñas, campaniñas,
    sin querer torno a chorar.

    Cando de lonxe vos oio,
    penso que por min chamades,
    e das entrañas me doio.

    Dóiome de dor ferida,
    que antes tiña vida enteira
    i hoxe teño media vida.

    Sólo media me deixaron
    os que de aló me trouxeron,
    os que de aló me roubaron.

    Non me roubaran, traidores,
    ¡ai!, uns amores toliños,
    ¡ai!, uns toliños amores.

    Que os amores xa fuxiron,
    as soidades viñeron...
    De pena me consumiron.

    II

    Aló pola mañanciña
    subo enriba dos outeiros
    lixeiriña, lixeiriña.

    Como unha craba lixeira,
    para oír das campaniñas
    a batalada pirmeira.

    A pirmeira da alborada,
    que me traen os airiños
    por me ver máis consolada.

    Por me ver menos chorosa,
    nas súas alas ma traen
    rebuldeira e queixumbrosa.

    Queixumbrosa e retembrando
    por antre a verde espesura,
    por antre o verde arborado.

    E pola verde pradeira,
    por riba da veiga llana,
    rebuldeira e rebuldeira.

    III

    Paseniño, paseniño,
    vou pola tarde calada
    de Bastavales camiño.

    Camiño do meu contento;
    i en tanto o sol non se esconde,
    nunha pedriña me sento.

    E sentada estóu mirando
    cómo a lúa vai saíndo,
    cómo o sol se vai deitando.

    Cál se deita, cál se esconde
    mentras tanto corre a lúa
    sin saberse para dónde.

    Para dónde vai tan soia,
    sin que aos tristes que a miramos
    nin nos fale, nin nos oia.

    Que si oíra e nos falara,
    moitas cousas lle dixera,
    moitas cousas lle contara.
    IV
    Cada estrela, o seu diamante;
    cada nube, branca pruma;
    triste a lúa marcha diante.

    Diante marcha crarexando veigas,
    prados, montes, ríos,
    donde o día vai faltando.

    Falta o día, e noite escura
    baixa, baixa, pouco a pouco,
    por montañas de verdura.

    De verdura e de follaxe,
    salpicada de fontiñas
    baixo a sombra do ramaxe.

    Do ramaxe donde cantan
    paxariños piadores
    que ca aurora se levantan.

    Que ca noite se adormecen
    para que canten os grilos
    que cas sombras aparecen.

    V

    Corre o vento, o río pasa.
    Corren nubes, nubes corren
    camiño da miña casa.

    Miña casa, meu abrigo;
    vanse todos, eu me quedo
    sin compaña nin amigo.

    Eu me quedo contemprando
    as laradas das casiñas
    por quen vivo suspirando.
    ............................
    Ven a noite..., morre o día,
    as campanas tocan lonxe
    o tocar da Ave María.

    Elas tocan pra que rece;
    eu non rezo, que os saloucos
    afogándome parece
    que pon min tén que rezar.
    Campanas de Bastavales,
    cando vos oio tocar,
    mórrome de soidades




    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 69207
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    ROSALÍA DE CASTRO - Página 6 Empty Re: ROSALÍA DE CASTRO

    Mensaje por Maria Lua 19.06.23 8:00

    De Follas Novas


    Unha vez tiven un cravo
    cravado no corazón,
    i eu non me acordo xa si era aquel cravo
    de ouro, de ferro ou de amor.
    Sóio sei que me fixo un mal tan fondo,
    que tanto me atormentóu,
    que eu día e noite sin cesar choraba
    cal choróu Madanela na Pasión.
    "Señor, que todo o podedes
    -pedínlle unha vez a Dios-,
    daime valor para arrincar dun golpe
    cravo de tal condición".
    E doumo Dios, e arrinquéino;
    mais... ¿quén pensara...? Despóis
    xa non sentín máis tormentos
    nin soupen qué era delor;
    soupen só que non sei qué me faltaba
    en donde o cravo faltóu,
    e seica, seica tiven soidades
    daquela pena... ¡Bon Dios!
    Este barro mortal que envolve o esprito
    ¡quén o entenderá, Señor...!


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 69207
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    ROSALÍA DE CASTRO - Página 6 Empty Re: ROSALÍA DE CASTRO

    Mensaje por Maria Lua 19.06.23 8:00

    SILENCIO!


    A man nerviosa e palpitante o seo,
    as niebras nos meus ollos condensadas,
    con un mundo de dudas nos sentidos
    i un mundo de tormentos nas entrañas,
    sentindo cómo loitan
    en sin igual batalla
    inmortales deseios que atormentan
    e rencores que matan,
    mollo na propia sangre a dura pruma
    rompendo a vena hinchada,
    i escribo..., escribo..., ¿para qué? ¡Volvede
    ó máis fondo da ¡alma,
    tempestosas imaxes!
    ¡Ide a morar cas mortas relembranzas!
    ¡Que a man tembrosa no papel só escriba
    palabras, e palabras, e palabras!
    Da idea a forma inmaculada e pura
    ¿dónde quedóu velada?


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 69207
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    ROSALÍA DE CASTRO - Página 6 Empty Re: ROSALÍA DE CASTRO

    Mensaje por Maria Lua 19.06.23 8:01

    DE BALDE...


    Cando me poñan o hábito,
    si é que o levo;
    cando me metan na caixa,
    si é que a teño;
    cando o responso me canten,
    si hai con qué pagarlle ós cregos,
    e cando dentro da cova....
    ¡Que inda me leve San Pedro
    se só ó pensalo non río
    con unha risa dos deños!
    ¡Que enterrar, han de enterrarme
    anque non lles den diñeiro...!


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 69207
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    ROSALÍA DE CASTRO - Página 6 Empty Re: ROSALÍA DE CASTRO

    Mensaje por Maria Lua 19.06.23 8:02

    Cando penso que te fuches,
    negra sombra que me asombras,
    ó pe dos meus cabezales
    tornas facéndome mofa.

    Cando maxino que es ida,
    no mesmo sol te me amostras,
    i eres a estrela que brila,
    i eres o vento que zoa.

    Si cantan, es ti que cantas;
    si choran, es ti que choras;
    i es o marmurio do río,
    i es a noite, i es a aurora.

    En todo estás e ti es todo,
    pra min i en min mesma moras,
    nin me abandonarás nunca,
    sombra que sempre me asombras.


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 69207
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    ROSALÍA DE CASTRO - Página 6 Empty Re: ROSALÍA DE CASTRO

    Mensaje por Maria Lua 19.06.23 8:03

    A XUSTICIA POLA MAN


    Aqués que tén fama de honrados na vila,
    roubáronme tanta brancura que eu tiña;
    botáronme estrume nas galas dun día,
    a roupa de cote puñéronma en tiras.
    Nin pedra deixaron en donde eu vivira;
    sin lar, sin abrigo, moréi nas curtiñas;
    ó raso cas lebres dormín nas campías;
    meus fillos..., ¡meus anxos...!, que tanto eu quería,
    ¡morreron, morreron ca fame que tiñan!
    Quedéi deshonrada, mucháronme a vida,
    fixéronme un leito de toxos e silvas;
    i en tanto, os raposos de sangre maldita,
    tranquilos nun leito de rosas dormían.

    -¡Salvádeme, ouh, xueces!- berréi... ¡Tolería!
    De min se mofaron, vendéume a xusticia.
    -Bon Dios, axudáime- berréi, berréi inda...
    Tan alto que estaba, bon Dios non me oíra.
    Estonces, cal loba doente ou ferida,
    dun salto con rabia pilléi a fouciña,
    rondéi paseniño... ¡Ne as herbas sentían!
    I a lúa escondíase, i a fera dormía
    cos seus compañeiros en cama mullida.

    Miréinos con calma, i as mans estendidas,
    dun golpe, ¡dun soio!, deixéinos sin vida.
    I ó lado, contenta, sentéime das vítimas,
    tranquila, esperando pola alba do día.

    I estonces..., estonces cumpréuse a xusticia:
    eu, neles; i as leises, na man que os ferira.


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 69207
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    ROSALÍA DE CASTRO - Página 6 Empty Re: ROSALÍA DE CASTRO

    Mensaje por Maria Lua 19.06.23 8:06


    ESTRANXEIRA NA SÚA PATRIA


    Na xa vella baranda
    entapizada de hedras e de lirios
    foise a sentar calada e tristemente
    frente do tempro antigo.

    Interminable precesión de mortos,
    uns en corpo nomáis, outros no esprito,
    veu pouco a pouco aparecer na altura
    do direito camiño,
    que monótono e branco relumbraba,
    tal como un lenzo nun herbal tendido.

    Contempróu cál pasaban e pasaban
    collendo hacia o infinito,
    sin que ó fixaren nela
    os ollos apagados e afundidos
    deran siñal nin moestra
    de habela nalgún tempo conocido.

    I uns eran seus amantes noutros días,
    deudos eran os máis i outros amigos,
    compañeiros da infancia,
    sirventes e veciños.

    Mais pasando e pasando diante dela,
    fono os mortos aqueles prosiguindo
    a indiferente marcha
    camiño do infinito,
    mentras cerraba a noite silenciosa
    os seus loitos tristísimos
    en torno da estranxeira na súa patria,
    que, sin lar nin arrimo,
    sentada na baranda contempraba
    cál brilaban os lumes fuxitivos.


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 69207
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    ROSALÍA DE CASTRO - Página 6 Empty Re: ROSALÍA DE CASTRO

    Mensaje por Maria Lua 19.06.23 8:07

    ¡SOIA!


    Eran craro-los días,
    risoña-las manáns,
    i era a tristeza súa
    negra coma a orfandá.

    Íñase á mañecida,
    tornaba coa serán...;
    mais que fora ou viñera
    ninguén llo iña esculcar.

    Tomou un día leve
    camiño do areal...
    Como naide a esperaba,
    ela non tornóu máis.

    Ó cabo dos tres días,
    botóuna fora o mar,
    i alí onde o corvo pousa,
    soia enterrada está.




    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 69207
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    ROSALÍA DE CASTRO - Página 6 Empty Re: ROSALÍA DE CASTRO

    Mensaje por Maria Lua 18.08.23 7:58

    Xuizo do ano



    Toquen as gaitas que hai festa,

    toquen ó son do pandeiro,
    pífanos toquen e frautas,
    redobre o tamborileiro,
    retroen as castañetas
    i as cunchas, rencho... correncho...
    coa quisquilleira zanfona
    fagan o compás a un tempo.
    Repiniquen as campanas,
    atruxen mozos e vellos,
    pequenos e grandes bailen,
    brinquen os sans cos tolleitos.
    Rían as de alegres ollos,
    rían as de olliños negros,
    i as dos peliños dourados,
    i as dos peíños pequenos,
    i as redondas moreniñas
    máis dulces que o caramelo,
    i as brancas que tén por gala
    venas de color de ceo.
    Que as nenas do ringo-rango
    poñan paniños con freco,
    i un moño na monteiriña
    os mozos de rango-rengo.
    Rechinen ricos e probes
    tal como bos compañeiros,
    e todos xuntos nun fato,
    cal manada de cordeiros,
    alaben a Dios bendito
    que ano tan farto teremos
    e tal milagro os xa nados,
    cos ollos de bágoas cheos,
    verán cal igual non viron
    nin noutros nin nestes tempos.
    ¡Cal han de medrar nas veigas
    as espigas do centeo!
    ¡Que ricos pastos lle agardan
    ás vaquiñas e ós carneiros!
    Que leiras... ¡Virxe do Carme!
    ¡Que millos tan pantrigueiros!
    Cada espiguiña dourada
    ha de pesar por un cento.
    ¿I as fabas?... ¡Santo San Xuan!
    ¿I o trigo?... ¡Santo San Pedro!
    Nin ha de haber donde axeiten
    chícharos, grau e centeo,
    ¡que tanto... tanto e mais tanto...
    ben de Dios se ha de ir collendo
    que nin ha de haber nos chans
    un semellante portento!
    As peras, coma cabazos
    ou coma cabazo e medio;
    figos como piñas mansas;
    repinaldos, coma cestos.
    Cada sandía un ferrado
    ha de pesar, pouco menos;
    e si n'hai tento ca boca
    seica xa reventaremos
    ca farta... ¡Dios non premita
    que fora farta do demo!
    Bailá, pois, nenas bonitas,
    bailá, mociños e vellos
    que anada nunca se veu
    cal a que este ano veremos,
    e dade gracias a Dios
    por un favor tan extremo.





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 69207
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    ROSALÍA DE CASTRO - Página 6 Empty Re: ROSALÍA DE CASTRO

    Mensaje por Maria Lua 18.08.23 7:59

    No abano de Emilia Pardo Bazán



    Mimada polas Musas,
    servida polas Gracias,
    cun corazón que vive de harmonías,
    nobre cantora das gallegas praias,
    ben merecés reinar como reinades,
    manífica, absoluta, soberana.
    Dende as fartas orelas do Mondego,
    e dente a Fonte das lágrimas,
    que na hermosa Coimbra
    as rosas de cen follas embalsaman,
    do Miño atravesando as auguas dondas
    en misteriosas alas,
    de Inés de Castro, a dona máis garrida
    i a máis doce e máis triste namorada;
    do gran Camoens que inmortal a fixo
    contando as súas desgracias,
    de cando en cando a acariñarnos veñen
    en non sei que saudades e lembranzas.
    Alá dou froito a pranta bendecida
    con sin igual puxanza,
    de aquí o xermen salen, sábeo Lantaño
    i a sua torre dos tempos afrentada.
    Por eso, seica, ¡ouh, desdichados! sempre
    levache en vós o xermen da disgracia,
    ti, probe Doña Inés, mártir de amore,
    e ti, Camoens, da envidia empesoñada.
    Pesan dos xenios na eisistencia dura
    tanto a fama i a groria canto as bágoas.
    A que cantache en pelegrinos versos
    morreu baixo o poder de mans tiranas;
    ti acabache olvidado e na miseria
    i hoxe es groria da altiva Lusitania.
    ¡Ouh poeta inmortal, en cuias venas
    nobre sangre gallega fermentaba!
    Esta lembranza doce,
    envolta nunha bágoa,
    che manda dende a terra onde os teus foron
    un alma dos teus versos namorada.
    Non sei se me ules a rosas,
    se as rosas me ulen a ti;
    só sei que non hai ulido
    mellor que o teu para min.
    Tampouco sei si o sol brila,
    ou se o que brila eres ti;
    mais sei que si non te vexo
    sempre é noite para min.



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Maria Lua
    Maria Lua
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 69207
    Fecha de inscripción : 12/04/2009
    Localización : Nova Friburgo / RJ / Brasil

    ROSALÍA DE CASTRO - Página 6 Empty Re: ROSALÍA DE CASTRO

    Mensaje por Maria Lua 18.08.23 8:02

    A volta ó lar


    - I -
    Ora detente, estranxeiro,
    que ó noso lar, lisonxeiro,
    un i outro día amante te quentache.
    ¿Vaste ora, dendes que, arteiro,
    a ti nos acostumbrache?
    Detente, por Dios, detente,
    e non do ben que che sorrí presente
    deixes a paz, por outra xa perdida.
    ¿Quen sabe, na terra ausente,
    quen te lembra e quen te olvida?
    Tanto tempo que é pasado,
    ¿quen sabe o que de ti dorme enterrado?
    ¿Quen o que se ergue por teu mal dereito
    para coller no teu prado,
    para dormir no teu leito?
    Lenguas envenenadoras
    malos agoiros anúncianlle traidoras
    ó que lexos dos seus morrer se sinte.
    Deixá que maxine auroras,
    craridás que o luar minte.
    Todo, na terra mimosa,
    tan querida, tan fresca e tan fermosa,
    en ti deixei ó te deixar, ¡coitado!
    Da vida a primeira rosa
    é o pracer máis cobizado.
    E alá están cos meus quereres
    tamén os meus máis fondos padeceres,
    i as miñas esperanzas sempre vivas...
    Deixame partir, mulleres,
    cas ansias miñas cativas.

    - II -

    Día e noite, noite e día
    vai camiñando o estranxeiro,
    que alas lle empresta a alegría.
    A alegría empréstalle alas,
    e se atopará non sabe
    boa nova ou novas malas.
    Nova mala ou pracenteira
    que lle espera non hai duda
    onde busca a dicha enteira.
    ¡Dicha enteira!... e sin parada
    o estranxeiro corre, corre,
    cal guerreiro en desbandada.
    Desbandada, pois parece
    que o persiguen enemigos
    i en campías lle anoitece.
    Lle anoitece e non se senta,
    nin pergunta si hai pousada,
    nin a noite lle amedrenta.
    Lle amedrenta, e sube, sube,
    pola costa, á luz incerta
    do luar que rompe a nube.
    Nube escura... Aló descende
    polo negro da baixada
    que do abismo á beira pende.
    Pende á beira, mais n'importa
    que alí acaba a terra allea
    e da súa está na porta.
    ¡Porta santa! ¡ouh, que alegría!
    Xa está nela... ¡patria hermosa!
    Cai e beixa a terra fría.
    Fría, si, mais sempre amada,
    pois cal ela n'hai no mundo
    nin dos seus máis deseada.
    ¡Deseada! que non sabe
    o que a perde, hastra que a perde,
    canto é doce e canto soave.

    - III -

    Serpenteando vai o Miño
    fondo ás veces como o mare,
    pero sempre caladiño.
    Caladiño e misterioso
    como sombra ou paso leve,
    que non quer trubar reposo.
    Reposo nunca trubara
    desque é Miño, nin tampouco
    do seu sono despertara.
    Despertara ó que rendido
    do cansaso e da alegría
    na súa beira está dormido.
    Dormido e que soña triste
    que inda morre en terra allea,
    e que de loito inda viste.
    Inda viste vestidura
    negra, negra por de dentro,
    e por fora de amargura.
    De amargura, mais parece
    que un murmurio brando escoita
    que nin merma que nin crece.
    Nin crece i arrola en tanto
    cal arrola o seu meniño
    unha nai con soave encanto.
    Canto estraño... marmorío
    de recordos de albos días
    lle parece a voz do río.
    Voz do río que oi apenas
    en confuso mentras dorme,
    mentras seña coas súas penas.
    Cas súas penas que en boa hora
    xa acabaron... ¡ai! ¡desperta!,
    prontamente que xa a aurora,
    que xa aurora o monte aluma...
    ¡ei! sacude, camiñante,
    ese seno que te abruma.

    - IV -

    Un paxariño canta,
    un canta, cantan dous,
    cantan un cento deles
    da aurora ó resprandor,
    i o seu cantar alegre
    desperta ó arredor,
    canto, dormido ainda,
    non ve a cara de Dios.
    ¡Ei!, camiñante, arriba,
    mira que sai o sol,
    mira que as fontes brilan
    i o vento rebuldón
    ás portas vai chamando
    de canto Dios criou.

    - V -

    ¿Estou no ceo?... ¿na terra?
    ¿En donde, en donde estou?
    Vexo visiós de groria
    e campos de verdor,
    montañas ondeantes
    que aluma un limpo sol,
    alegres paxariños,
    devesas, prados, frols.
    ¡E un río!... ¡Ouh, río Miño!
    Es ti, bon Dios, bon Dios,
    Galicia, miña terra,
    mira o que te deixou;
    que para ti enteiro
    che trai o corazón.

    - VI -

    Tanto mata unha alegría
    ¡ai!, coma mata un pesar,
    déixame, Virxe María,
    que vivo poida chegar.
    A donde os meus quizais moran
    cal antes moraban xuntos,
    donde quizais por min oran
    cando oran polos difuntos.
    E dendes que alí chegare,
    se é que me queres matar,
    desque a todos abrazare
    morreréi sin me queixar.





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]


    _________________



    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]


    "Ser como un verso volando
    o un ciego soñando
    y en ese vuelo y en ese sueño
    compartir contigo sol y luna,
    siendo guardián en tu cielo
    y tren de tus ilusiones."
    (Hánjel)





    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]

    Contenido patrocinado


    ROSALÍA DE CASTRO - Página 6 Empty Re: ROSALÍA DE CASTRO

    Mensaje por Contenido patrocinado


      Fecha y hora actual: 02.05.24 9:53