Aires de Libertad

¿Quieres reaccionar a este mensaje? Regístrate en el foro con unos pocos clics o inicia sesión para continuar.

https://www.airesdelibertad.com

Leer, responder, comentar, asegura la integridad del espacio que compartes, gracias por elegirnos y participar

Estadísticas

Nuestros miembros han publicado un total de 1040613 mensajes en 47588 argumentos.

Tenemos 1569 miembros registrados

El último usuario registrado es Mara

¿Quién está en línea?

En total hay 80 usuarios en línea: 1 Registrado, 0 Ocultos y 79 Invitados :: 2 Motores de búsqueda

Lluvia Abril


El record de usuarios en línea fue de 1156 durante el Mar 05 Dic 2023, 16:39

Últimos temas

» ANTOLOGÍA DE GRANDES POETAS HISPANOAMÉRICANAS
Luis Pimentel (1895-1958) EmptyHoy a las 01:51 por Lluvia Abril

» ELVIO ROMERO (1926-2004)
Luis Pimentel (1895-1958) EmptyHoy a las 01:46 por Lluvia Abril

» NO A LA GUERRA 3
Luis Pimentel (1895-1958) EmptyHoy a las 01:16 por Pascual Lopez Sanchez

» CÉSAR VALLEJO (1892-1938)
Luis Pimentel (1895-1958) EmptyAyer a las 21:00 por Carlos Ponce Flores

» EDUARDO GALEANO (1940-2015)
Luis Pimentel (1895-1958) EmptyAyer a las 20:03 por Maria Lua

» LA POESIA MÍSTICA DEL SUFISMO. LA CONFERENCIA DE LOS PÁJAROS.
Luis Pimentel (1895-1958) EmptyAyer a las 19:56 por Maria Lua

» LITERATURA AFRICANA - POESÍA AFRICANA
Luis Pimentel (1895-1958) EmptyAyer a las 19:53 por Maria Lua

» POETAS LATINOAMERICANOS
Luis Pimentel (1895-1958) EmptyAyer a las 19:47 por Maria Lua

» 2013-10-03 EVANGELINA CONTABA UN CUENTO…
Luis Pimentel (1895-1958) EmptyAyer a las 19:46 por Amalia Lateano

» 2013-08-29 ¡BUENOS DÍAS, ERNESTO!
Luis Pimentel (1895-1958) EmptyAyer a las 14:20 por Pedro Casas Serra

Abril 2024

LunMarMiérJueVieSábDom
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
2930     

Calendario Calendario

Conectarse

Recuperar mi contraseña

Galería


Luis Pimentel (1895-1958) Empty

3 participantes

    Luis Pimentel (1895-1958)

    Pedro Casas Serra
    Pedro Casas Serra
    Grupo Metáfora
    Grupo Metáfora


    Cantidad de envíos : 44801
    Fecha de inscripción : 24/06/2009
    Edad : 76
    Localización : Barcelona

    Luis Pimentel (1895-1958) Empty Luis Pimentel (1895-1958)

    Mensaje por Pedro Casas Serra Jue 29 Jun 2023, 05:04

    .


    Luis Pimentel (Lugo, 1895 - id., 1958) fue un poeta español en lengua gallega y castellana, relacionado con la Generación del 27.

    Estudió y ejerció la medicina en Galicia. Sus primeros poemas se publicaron en la revista Ronsel, pero su primer libro no apareció hasta 1950.

    En su obra se aprecia una síntesis de movimientos vanguardistas de dentro y fuera de Galicia. Fue autor de «Triscos» (Pontevedra: Colección Benito Soto, 1950) y de «Sombra do aire na herba» (Vigo: Galaxia, 1959, póstuma) en gallego. En castellano escribió «Barco sin luces» (Lugo: Celta, 1960), obra también póstuma que recoge poemas de 1927.

    En su poesía se observan influencias del modernismo, de los "ismos" vanguardistas, del simbolismo francés y del existencialismo de posguerra. En cuanto a la forma, destaca el verso libre, imágenes vanguardistas, los paralelismos y las anáforas.

    Se le dedicó el Día de las Letras Gallegas de 1990. De Luis Pimentel existe una antología en italiano, traducida del castellano y del gallego y organizada por Manuele Masini (Luis Pimentel, Infiniti Istanti, a cura di Manuele Masini. Pisa: edizioni ETS, 2004).

    (Sacado de [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo] )


    *


    Algunos poemas de Luis Pimentel en gallego, y en traducción de Miguel González Garcés:


    De Triscos (1950):


    CANZÓN PRA QUE UN NENO NON DURMA

    Ao meu gran amigo Piñeiro

    Non durmas,
    meu neno pequeno...
    Bule, berra, chora.
    Teu pai está fóra.
    Racha cos pes
    esta sábana
           de medo.
    Non peches os ollos
           neno pequeño.
    O vento zoa,
           non peches os ollos.
    A morte
           ronda por fóra.
    Vexo o río mouro
    e unha folla morta.
    Bule, berra, chora.
    Teu pai está fóra.



    CANCIÓN PARA QUE UN NIÑO NO DUERMA

    A mi gran amigo Piñeiro


    No duermas,
    mi niño pequeño...
    Agítate, grita, llora.
    Tu padre está fuera.
    Rasga con los pies
    esta sábana
           de miedo.
    No cierres los ojos,
           niño pequeño.
    El viento zumba,
           no cierres los ojos.
    La muerte
           ronda por fuers.
    Veo el río oscuro
    y una hoja muerta.
    Agítate, grita, llora.
    Tu padre está fuera.



    O VALS DA NENA PROBE

    Baila, baila, baila.
    Os teus farrapos quedaron
           na escaleira.
    Dentro estás dun rico cofre;
    unha fermosa tristura
           canta o piano,
    unha sombra de acordes
    escala o teu corpo perfeito.
    Baila, baila e xira
    entre terciopelos antigos.
    (Ourente de pérolas
    pasa polos espellos).
    ¡Ou os teus redondos seos!
    Astúas coxas frías,
    nacre pra o ébano quente.
    Milagreira e doce luz
           hai nos teus ollos.
    Baila, baila e xira,
    esquence os teus farrapos.



    EL VALS DE LA NIÑA POBRE

    Baila, baila, baila.
    Tus harapos se quedaron
           en la escalera.
    Dentro estás de un rico cofre;
    una hermosa tristeza
           canta al piano,
    una sombra de acordes
    escala tu cuerpo perfecto.
    Baila, baila y gira
    entre terciopelos antiguos.
    (Oriente de perlas
    pasa por los espejos).
    ¡Oh, tus redondos senos!
    Tus muslos fríos,
    nácar para el ébano caliente.
    Milagrosa y dulce luz
           hay en tus ojos.
    Baila, baila y gira,
    olvida tus harapos.




    De Sombra do aire na herba (1959):


    O BOSQUE

    ¿Que che importan as horas?
    O son das túas campás
    caeuse lonxe no camiño.
    Ti vas con un saco de sombras
    ó lombo.
    Ás veces o brillo do machado arrepíate.
    Fitan para ti os paxaros grandes
    que traen a noite.
    Bule, bule,
    a noite está aínda enriba.
    Non fales en voz alta,
    non cantes ningunha canción.
    Ninguén te acompaña.
    Dentro de pouco estarás perdido
    entre as sombras iguais.
    Cada árbore coa súa sombra.
    Dediante da túa casa hai un árboL
    amigo e solitario.
    Mais iste é un bosque
    de repetidas sombras verticales.
    Xa non ves as túas maos.
    A túa casa está cerquita e lonxe.



    EL BOSQUE

    ¿Qué te importan las horas?
    El sonido de tus campanas
    se cayó lejos en el camino.
    Tú vas con un saco de sombras
    a la espalda.
    A veces el brillo del hacha te estremece.
    Te miran fijamente los pájaros grandes
    que traen la noche.
    Corre, corre,
    la noche está todavía arriba.
    No hables en voz alta,
    no cantes ninguna canción.
    Nadie te acompaña.
    Dentro de poco estarás perdido
    entre las sombras iguales.
    Cada árbol con su sombra.
    Delante de tu casa hay un árbol
    amigo y solitario.
    Pero éste es un bosque
    de repetidas sombras verticales.
    Ya no ves tus manos.
    Tu casa está muy cerca y lejos.



    A POESÍA É O GRAN MILAGRE DO MUNDO

    Insinareiche sin berros.

           O poeta é un mestre sin ira.
    Levareite ó meu reino,
    onde te agarda
    a bandeira da espranza.
    Non che amostraréi aquéla
    triste, abatida sobre o mastro,
    solitaria baixo unha chuvia cincenta.

    Estóu arrepentido de pensar
    que o máis brosmo e brután dos homes
    non poida descalzarse
    pra entrar no noso reino.

           A poesía é o gran milagre do mundo!

    Eu faréi que olles a través das túas maos toscas
    a luz da túa sangre,
    Puliremos a túa frente de seixo
    hasta case facela lúa.
    Non che faréi erguer pesadas pedras,
    nin subir o monte máis alto
    onde cravada está
    a bandeira do meu verso,
    nin soster cos teus hombros as noites.

    Todo esto xa o ten feito o poeta
    por ti, pra ti e máis pra o mundo.
    Eu asegúroche que quedarás enviso
    fitando prás estrelas.
    O xoto palpexar das túas maos
    chegará a conocer as rosas invisibles na noite.
    Sentirás o borboriño da propia sangre
    i o silencio que todos levamos
    cando digas:
           os seos da miña amada…
    Quedarás deslumbrado pola súa luz,
    baixo da sombra verde no bosque.

           (¡A poesía é o gran milagre do mundo!)
    Faremos música do teu vocerío.
           Eiquí estamos coa túa lingoaxe vulgar.
    Nomearás calquera cousa
    –árbol, cabalo, pedra…–
    e veralos nacer coa súa vida máis íntima,
    cos seus contornos máis puros.

    Olla esa formiga,
    ise argueiro mouro…
    ¿Que delicados dedos de alfareiro
    puideron modelar tan pequechiño corazón,
    que latexa agora baixo dos altos árboles?
    ¿Non te decatas de que se moveu o silencio?
    É esa noitarega
    que nesgou o bosque:
    doces, xordas plumas,
    abanador da noite.



    LA POESÍA ES EL GRAN MILAGRO DEL MUNDO

    Te enseñaré sin gritos.

           El poeta es un maestro sin ira.
    Te llevaré a mi reino,
    donde te aguarda
    la bandera de la esperanza.
    No te mostraré aquella
    triste, abatida sobre el mástil,
    solitaria bajo una lluvia cenicienta.

    Estoy arrepentido de pensar
    que el más tosco y bruto de los hombres
    no pueda descalzarse
    para entrar en nuestro reino.

           (¡La poesía es el gran milagro del mundo!)

    Yo haré que mires a través de tus manos toscas
    la luz de tu sangre.
    Puliremos tu frente de cuarzo
    hasta hacerla casi luna.
    No te haré levantar pesadas piedras,
    ni subir al monte más alto
    donde está clavada
    la bandera de mi verso,
    ni sostener con tus hombros las noches.
    Todo esto lo hizo ya el poeta
    por ti, para ti y para el mundo.
    Te prometo que quedarás absorto
    mirando a las estrellas.
    Llegará tu rudo sentido del tacto
    a conocer las rosas invisibles en la noche.
    Oirás el rumor de tu propia sangre
    y el silencio que todos llevamos
    cuando digas:
           los senos de mi amada…
    Quedarás deslumbrado por su luz,
    bajo de la sombra verde en el bosque.

           (¡La poesía es el gran milagro del mundo!)

    Haremos música de tu vocerío.
           Aquí estamos con tu lenguaje vulgar.
    Nombrarás cualquier cosa
    -árbol, caballo, piedra…-
    y los verás nacer con su vida más íntima,
    con sus contornos más puros.

    Mira esa hormiga,
    ese trocito de polvo oscuro…
    ¿Qué delicados dedos de alfarero
    pudieron modelar tan diminuto corazón,
    que late ahora bajo los altos árboles?
    ¿No percibes que se ha movido el silencio?
    Es esa ave nocturna
    que nesgó el bosque:
    dulces, sordas plumas,
    abanico de la noche.



    QUERO CANTAR SIN GAITA

    Quero  cantar sin gaita.
    (Por algún tempo,
    que permanezca exangüe).
    Xa queméi os meus farrapos
    en Compostela.

    Eu oio o silencio
    con que se labra a estatua do milagre,
    máis alá do bosque,
    máis alá do mar.
    ¡Ou, miña Galicia misteriosa!

    Estóu agardando envio,
    e arrodéame
    unha eterna noite.
    ¿A quién poido decirlle
    sé duro e impracabre cos mosrtos?

    (Campanas de Bastabales,
    de Anillóns... lonxe:
    torres ma brétema).

    Sí, sí, ela está
    na solaina da súa casa deserta,
    ¡boneca de sombras!



    QUIERO CANTAR SIN GAITA

    Quiero cantar sin gaita.
    (Por algún tiempo
    que permanezca exangüe).
    Ya quemé mis harapos
    en Compostela.

    Oigo el silencio
    con que se labra la estatua del milagro,
    más allá del bosque,
    más allá del mar.
    ¡Oh, mi Galicia misteriosa!

    Estoy esperando ensimismado,
    y me rodea
    una eterna noche.
    ¿A quién puedo decirle
    sé duro e implacable con los muertos?

    (Campanas de Bastabales,
    de Allóns... lejos:
    torres en la niebla).

    Sí, sí, ella está
    en la solana de su casa desierta,
    ¡muñeca de sombras!
    Es invierno...
    No quisiera que esta tarde
    empolvase de ceniza mi verso.
    Pero, otra vez,
    la hora de los pianos cerrados.
    ¿Qué entierro camina
    tras el horizonte?



    OS NENOS

    Escondido o seu terror
    antre os plegues do manto
    das nais,
    asusta sentir o seu corazón veloz
    dentro dun peito tan mísero.
    ¿Cómo se sostén ou defende
    tanta fraxilidade?
    (¡Unha folla no vento!)

    ¿Recordades, como rosas que chegan da sombra,
    esas filas de olladas dos expósitos
    en domingo?

    (En non falemos da infancia dos príncipes.)

    ¡Oh, as navallas sempre abertas
    pra ferilos,
    dentro do terror dos seus sonos!
    E nos escuros currunchos
    as súas silenciosas bágoas.

    O neno non conoce a morte;
    mais ás veces chéganos un berro
    dun mundo desconocido pra o home.

    ¿I esa pregunta fonda
    que se para por un intre nos seus ollos?
    ¿I esa luz tristeira, doce,
    sobre unha frente mol e tenra,
    de ónde ven?

    Mais eisisten nenos solitarios,
    estranos nenos
    que conocen a morte.



    LOS NIÑOS

    Escondido su terror
    entre los pliegues del manto
    de las madres,
    asusta sentir su corazón veloz
    dentro de un pecho tan mísero.
    ¿Cómo se sostiene o defiende
    tanta fragilidad?
    (¡Una hoja en el viento!)

    ¿Recordáis, como rosas que llegan de la sombra,
    esas filas de miradas de los expósitos
    en domingo?

    (Y no hablemos de la infancia de los príncipes.)

    ¡Oh, las navajas siempre abiertas
    para herirlos,
    dentro del terror de sus sueños!
    Y en los oscuros rincones
    sus silenciosas lágrimas.

    El niño no conoce la muerte;
    pero a veces nos llega un grito
    de un mundo desconocido para el hombre.

    ¿Y esa pregunta honda
    que se para un instante en sus ojos?
    ¿Y esa luz penosa, dulce,
    sobre una frente blanda y tierna,
    de dónde viene?

    Pero existen niños solitarios,
    extraños niños
    que conocen la muerte.



    O NOME

    Pra eso é verso, o meu verso,
    o dos poetas escolleitos.
    Pra lle dar eternidade ás cousas.
    Eiquí está, logo,
    o seu verdadeiro nacemento.

    ¡Ou, a angustia de bautizarte,
    á agarda de que chegue
    a palabra precisa!
    E, daquella,mesa delor,
    o ardente pracer
    de facer eterno o tempo da agarda.

    Ela virá sin o seu nome,
    espida, por antre o silencio.
    ¡Ou, a angustia de bautizarte,
    o grorioso milagre de atopar o teu nome!
    Porque hai palabras que viviron
    sólo un intre
    (a pía, na sombra,
    i o altar luminoso
    i o poeta revestido)
    e tamen eisisten palabras mortas
    i outras que viven na soledade.
    E palabras que palpitan
    a través da sangre dos dedos dun cego.
    E palabras pra pechar as pálpebras dos moribundos.
    E palabras liseiras
    que as leva o vento.

    Podes vivir...
    Agárdate o nome que coma un manto
    cubrirá o teu corpo,.
    Meterase na túa sangre,
    metarase na túa vida,
    nos teus además e nas túas horas.
    Velará os teus sonos.

    Terás o mesmo arrecendo do teu nome.
    Il, en silencio,
    estará facéndote sempre.
    E será o único teu
    que te levarás diste mundo.



    EL NOMBRE

    Para eso es el verso, el verso mío,
    el de los poetas escogidos.
    Para darle eternidad a las cosas.
    Aquí está, por lo tanto,
    su verdadero nacimiento.

    ¡Oh, la angustia de bautizarte,
    a la espera de que llegue
    la palabra precisa!
    Y, entonces, ese dolor,
    el ardiente placer
    de hacer eterno el tiempo de la espera.

    Ella vendrá sin su nombre,
    desnuda, a través del silencio.
    ¡Oh, la angustia de bautizarte,
    el glorioso milagro de encontrar tu nombre!
    Porque hay palabras que vivieron
    sólo un instante
    (la pila, en l sombra,
    y el altar luminoso
    y el poeta revestido)
    y también existen palabras muertas
    y otras que viven en la soledad.
    Y palabras que palpitan
    a través de la sangre de los dedos de un ciego.
    Y palabras para cerrar los párpados de los moribundos.
    Y palabras ligeras
    que las lleva el viento.

    Puedes vivir...
    Te espera el nombre que como un manto
    cubrirá tu cuerpo.
    Penetrará en tu sangre,
    penetrará en tu vida,
    en tus ademanes y en tus horas.
    Velará tus sueños.

    Tendrás el mismo perfume de tu nombre.
    él, en silencio,
    estará haciéndote siempre.
    Y será lo único tuyo
    que te llevarás de este mundo.




    _________________
    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]

    A Amalia Lateano le gusta esta publicaciòn

    Pedro Casas Serra
    Pedro Casas Serra
    Grupo Metáfora
    Grupo Metáfora


    Cantidad de envíos : 44801
    Fecha de inscripción : 24/06/2009
    Edad : 76
    Localización : Barcelona

    Luis Pimentel (1895-1958) Empty Re: Luis Pimentel (1895-1958)

    Mensaje por Pedro Casas Serra Jue 29 Jun 2023, 14:32

    .


    PASEOS

    Estóu soio,
    ..............case soio.
    Contemplo un ceo tenro.
    coma unha finísima lá azul.
    O río está tan quedo
    ..............que semella sólido,
    e debaixo diste bloque
    ..............coma dun almibre cristalino
    as pedras brillan
    ..............e famnme ditoso.
    Os lamigueiros, tan tremelantes sempre,
    adormentáronse
    ..............dentro da tarde.
    É domingo...
    i é coma si todo,
    ..............hasta os paxaros,
    fuxisen á vila.
    O muiño vello
    ..............está chantando no río,
    tan calado
    ..............que hasta o seu silencio
    cópiase nil.
    Mais agora...
    por un carreiro
    da outra banda do río
    ..............pasa un enterro de aldea.
    (Quién se pode morrer
    ..............nesta tarde tan doce!)
    Eu vexo -pra eso son poeta-
    que dentro da caixa
    il vai vestido de domingo:
    branca camisa, traxe negro,
    corbata brillante
    ..............e zapatos novos.
    As súas uñas inda levan a sú terra,
    i os seus dedos deformes
    crúzanse torpemente
    ..............sobor do seu peito.
    Van os seus ollos mirando
    a iste ceo tan tenro.
    Perto queda a súa pequena casa
    ..............pechada, queda,silandeira.
    Arrededordela
    hai unha soedade misteriosa
    que o río copia.
    Soio, paseniñamente,
    ..............volto á vila.



    PASEOS

    Estoy solo,
    ..............casi solo.
    Contemplo un cielo tierno
    como una finísima lana azul.
    El río está tan quieto
    ..............que parece sólido,
    y debajo de este bloque,
    ..............como de un almíbar cristalino,
    las piedras brillan
    ..............y me hacen dichoso.
    Los blancos álamos, tan tremulantes siempre,
    se adormecieron
    ..............dentro de la tarde.
    Es domingo...
    y es como si todo,
    ..............hasta los pájaros,
    huyesen a la ciudad.
    El molino viejo
    ..............está clavado en el río,
    tan callado
    ..............que hasta su silencio
    se refleja en él.
    Pero ahora...
    por un camino
    del otro lado del río
    ..............pasa un entierro de aldea.
    (¡Quién se puede morir
    ..............en esta tarde tan dulce!)
    Yo veo -para eso soy poeta-
    que dentro de la caja
    él va vestido de domingo:
    blanca camisa, traje negro,
    corbata brillante
    ..............y zapatos nuevos.
    Sus uñas aún llevan su tierra,
    y sus dedos deformes
    se cruzan torpemente
    ..............sobre su pecho.
    Van sus ojos mirando
    a este cielo tan tierno.
    Cerca queda su pequeña casa,
    ..............cerrada, quieta, silenciosa;
    en torno a ella
    hay una soledad misteriosa
    que el río refleja.
    Solo, muy lentamente,
    ..............regreso a la ciudad.



    CONSELLO

    Pisa agora a gaita.
    Como a un pulmón
    quedaríalle sempre
    unha pinga de sangre ou aire.
    Por algún tempo
    merece estar exangüe.
    Eu arelo unha Galicia muda.
    Todos estamos berrando.
    Queimemos os nosos farrapos
    en Compostela.
    Eu ben sei que hai un misterio
    na nosa Terra:
    máis alá da néboa,
    máis alá do mar,
    máis alá do bosque.
    Eu estóu aínda enviso
    e arrodéame unha eterna noite.
    Mais agardo, agardo sempre
    un milagre, unha voz.
    Ningún pode arrebatarme
    a miña soedade.



    CONSEJO

    Pisa ahora la gaita.
    Como a un pulmón
    le quedaría siempre
    una gota de sangre o aire.
    Durante algún tiempo
    merece estar exangüe.
    Yo ansío una Galicia muda.
    Todos estamos gritando.
    Quememos nuestros harapos
    en Compostela.
    Yo bien sé que hay un misterio
    en nuestra Tierra:
    más allá de la niebla,
    más allá del mar,
    más allá del bosque.
    Yo estoy todavía ensimismado
    y me rodea una eterna noche.
    Pero espero, espero siempre
    un milagro, una voz.
    Nadie puede arrebatarme
    mi soledad.



    XOGO RUIN

    Aquil nen
    ..............pincháballe os ollos
    ós paxaros;
    e gustáballe ver sair
    esa gotiña
    de aire e de lus,
    ise rocío limpo
    de mañanciñas frescas.
    .................................
    Logo botábaos
    ..............a voar
    e ríase de velos
    topar contra o valado
    da súa casa,
    con un ruido
    ..............moi triste.
    .................................
    Crecéu e foi de aquiles.



    JUEGO VIL

    Aquel niño
    ..............le pinchaba los ojos
    a los pájaros;
    y le gustaba ver salir
    esa gotita
    de aire y de luz,
    ese rocío limpio
    de mañanitas frescas.
    ...........................................
    Luego los echaba
    ..............a volar
    y se reía al verlos
    chocar contra el muro
    de su casa,
    con un ruido muy triste.
    ............................................
    Creció y fue de aquéllos.



    ORACIÓN INCOMPLETA

    Contemplamos dende a soleira a chuvia.
    O tempo non se conta: está en sonido.
    Todo o insiñificante achegóu algo pra iste tránsito.
    Trala chuvia a paisaxe tapouse os ouvidos.
    Non hai esforzos de rosas, ruidos de luces.
    É o triunfo das pequenas cousas.
    A tarde éo todo, mais sin loitas;
    camiña descalza entre a chuvia.
    Non ten presa: perdéu o seu relox de area.
    O mar, o ceo, foron vencidos
    por esta humilde e silenciosa chuvi.
    Contemplamos dende a porta
    iste pequeno i eterno espeitáculo.
    Despóis...



    ORACIÓN INCOMPLETA

    Contemplamos la lluvia desde la solana.
    El tiempo no se cuenta: está en sonido.
    Todo lo insignificante aportó algo para este tránsito.
    Detrás de la lluvia el paisaje se tapó los oídos.
    No hay esfuerzos de rosas, ruidos de luces.
    Es el triunfo de las pequeñas cosas.
    La tarde lo es todo, pero sin luchas;
    camina descalza entre la lluvia.
    No tiene prisa: perdió su reloj de arena.
    El mar, el cielo, fueron vencidos
    por esta humilde y silenciosa lluvia.
    Contemplamos desde la puerta
    este pequeño y eterno espectáculo.
    Después...


    _________________
    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]

    A Amalia Lateano le gusta esta publicaciòn

    cecilia gargantini
    cecilia gargantini
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 40211
    Fecha de inscripción : 25/04/2009
    Edad : 70
    Localización : buenos aires

    Luis Pimentel (1895-1958) Empty Re: Luis Pimentel (1895-1958)

    Mensaje por cecilia gargantini Jue 29 Jun 2023, 15:29

    "La poesía es el gran milagro del mundo" me gustó especialmente, así como "Oración incompleta".

    Sobre el resto no hay mucho más para decir, ya que lo exponés en la presentación...

    En su poesía se observan influencias del modernismo, de los "ismos" vanguardistas, del simbolismo francés y del existencialismo de posguerra. En cuanto a la forma, destaca el verso libre, imágenes vanguardistas, los paralelismos y las anáforas.

    Gracias Pedro!!!!!!!!!! Besosssssss

    Amalia Lateano
    Amalia Lateano


    Cantidad de envíos : 3654
    Fecha de inscripción : 29/04/2022

    Luis Pimentel (1895-1958) Empty Re: Luis Pimentel (1895-1958)

    Mensaje por Amalia Lateano Jue 29 Jun 2023, 15:47

    Estimado Pedro:

    La Poesía de Pimentel siempre me atrapó.

    Por tener esa luminosidad en la metáfora, estar llena
    de altos recursos literarios.

    Gracias por compartir.
    Besos
    Pedro Casas Serra
    Pedro Casas Serra
    Grupo Metáfora
    Grupo Metáfora


    Cantidad de envíos : 44801
    Fecha de inscripción : 24/06/2009
    Edad : 76
    Localización : Barcelona

    Luis Pimentel (1895-1958) Empty Re: Luis Pimentel (1895-1958)

    Mensaje por Pedro Casas Serra Vie 30 Jun 2023, 03:50

    Muchas gracias por vuestras palabras, Cecilia, Amalia. Me gustó Pimentel desde que lo leí por primera vez, y la personalidad que trasluce su obra. Encontrándome hace años en Lugo, su ciudad, busque un libro suyo, sin conseguirlo.

    Un abrazo.
    Pedro


    _________________
    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]
    Pedro Casas Serra
    Pedro Casas Serra
    Grupo Metáfora
    Grupo Metáfora


    Cantidad de envíos : 44801
    Fecha de inscripción : 24/06/2009
    Edad : 76
    Localización : Barcelona

    Luis Pimentel (1895-1958) Empty Re: Luis Pimentel (1895-1958)

    Mensaje por Pedro Casas Serra Vie 30 Jun 2023, 05:00

    .


    De Barco sin luces (1960):


    UN MENDIGO EN EL QUIRÓFANO

    Se va sumiendo la carretera en tus ojos.
    Horas encendidas de grava
    viven aún en tu humilde reloj de níquel…
    Los ángeles azules del telégrafo
    dieron sus alas para tus pobres zapatos.
    Rezan por ti de rodillas
    los marcos de los kilómetros.
    En la camilla,
    está tibio de paisaje tu cayado;
    y sobre el quirófano
    ha caído una lluvia de campanas y pájaros.
    Níquel y cristal
    se han inundado de campo.



    SALA DE CIRUGÍA

    Sin peso, las voces
    se han caído en este remanso de la noche
    y llegan como un barco sin luces.

    Se siente un muerto,
    allá, en el depósito,
    como una piedra que cayó en la sombra.

    Ropas de obreros, cansadas y sucias,
    y un reloj que late fuerte entre ellas.

    Pasa un ruido de llaves y cristos.

    La noche tiró sus zapatillas sordas.
    La madrugada entra, descalza,
    con sus pies lívidos.



    ORACIÓN AL POETA MUERTO

    Señor, él ya no posee nada.
    En las cuatro plazuelas suyas,
    cuatro cirios arden,
    cuatro ángeles fríos entre el polvo y sus papeles.

    Dadle, Señor, tan sólo una hierba
    a él, que sacó de debajo de cualquier piedra
    maravillosos sueños.

    Solamente un tambor enlutado
    bate en la noche su silencio;
    en las altas noches
    que él sostuvo con débiles hombros.

    Dadle la mísera llama de una bujía
    a él, que lo ha dado todo:
    la rosa que hizo día y noche con sus dedos.

    Tú, Señor, sabes que un poeta no posee nada.



    DESCUBRIMIENTO

    ¡Qué pura desolación la de esta playa sin geografía!
    Ni tú ni yo la habíamos presentido en nuestros mapas infantiles.
    ¿Acaso es aquí donde nace el aire?

    Ni tú ni yo debemos desnudarnos sobre las rocas,
    ahora que las conchas nos dieron la tierna intimidad de sus carnes.
    Un hilo de agua corre hacia el mar.

    ¿Sabemos algo del drama del agua contra el agua?
    ¿En qué atlas y con qué bandera señalaremos este hallazgo?

    Hemos perdido hace tiempo nuestra cartera de la escuela
    y aquella tinta y aquella estrella.

    Lloremos juntos, porque jamás sabremos volver aquí.

    No dejes una flor ni siquiera un libro.
    No mancillemos esta pura soledad.



    A ESTE HOMBRE

    A este hombre que camina solo
    por la inmensa soledad de la playa
    yo le veo desde lo alto
    y desde esta tarde que agoniza.

    Acaso él no sepa que lo espío
    y que le encierro en mi verso:
    me hacen dichosos sus pies descalzos
    sobre la arena mojada.

    Tras él
    va dejando pequeños cielos moribundos.
    .................(Jamás he visto el mar tan dulce
    .................ni las rocas tan tiernas).

    Su cuerpo es duro y tosco
    sobre este lujo del paisaje.
    Vive ahora dentro de una joya
    y no sabe que camina
    sobre preciosa seda
    y que va dejando tras él
    pequeños cielos moribundos.

    Maravillosos sueños
    que sus pies deformes y humildes
    crean para mí.



    PALABRAS

    Pájaro no es nada.
    No tiene alas.
    El niño dijo:
    -Vin un paxaro...
    Y las manos se nos escaparon
    a los árboles.

    Un bloque de cristal
    ante el molino.
    La sombra mojada del umbral
    bajo los árboles.
    El espacio encendido de verde.
    El niño dijo:
    -Arriba canta un merlo...
    Y el aire se hizo flauta.

    Paloma, palabra
    sin plumas, fría.
    El niño dijo:
    -Teño unha pomba...
    Y las manos se pusieron tibias, huecas;
    se hicieron nidos.

    Sobre la ciudad
    una lluvia fina cae.
    El niño dijo:
    -Este orvallo...
    Y sobre nuestro corazón
    comenzó a llover dulcemente.


    LUIS PIMENTEL. Antoloxía/Antología, Visor, 1989.


    _________________
    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]
    cecilia gargantini
    cecilia gargantini
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 40211
    Fecha de inscripción : 25/04/2009
    Edad : 70
    Localización : buenos aires

    Luis Pimentel (1895-1958) Empty Re: Luis Pimentel (1895-1958)

    Mensaje por cecilia gargantini Vie 30 Jun 2023, 14:42

    Todos bellos estos versos..."Palabras" me encantó, es todo belleza y ternura.
    Besossssssss y gracias
    Pedro Casas Serra
    Pedro Casas Serra
    Grupo Metáfora
    Grupo Metáfora


    Cantidad de envíos : 44801
    Fecha de inscripción : 24/06/2009
    Edad : 76
    Localización : Barcelona

    Luis Pimentel (1895-1958) Empty Re: Luis Pimentel (1895-1958)

    Mensaje por Pedro Casas Serra Sáb 01 Jul 2023, 03:18

    Muchas gracias por tu interés y tus palabras, Cecilia.

    Un abrazo.
    Pedro


    _________________
    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]

    Contenido patrocinado


    Luis Pimentel (1895-1958) Empty Re: Luis Pimentel (1895-1958)

    Mensaje por Contenido patrocinado


      Fecha y hora actual: Dom 28 Abr 2024, 02:18