Aires de Libertad

¿Quieres reaccionar a este mensaje? Regístrate en el foro con unos pocos clics o inicia sesión para continuar.

https://www.airesdelibertad.com

Leer, responder, comentar, asegura la integridad del espacio que compartes, gracias por elegirnos y participar

Estadísticas

Nuestros miembros han publicado un total de 1051060 mensajes en 47940 argumentos.

Tenemos 1579 miembros registrados

El último usuario registrado es Roberto Canales Camacho

¿Quién está en línea?

En total hay 218 usuarios en línea: 0 Registrados, 0 Ocultos y 218 Invitados :: 3 Motores de búsqueda

Ninguno


El record de usuarios en línea fue de 1156 durante el Mar 05 Dic 2023, 16:39

Últimos temas

» POETAS LATINOAMERICANOS
CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979) - Página 2 EmptyHoy a las 19:29 por Maria Lua

» LA POESIA MÍSTICA DEL SUFISMO. LA CONFERENCIA DE LOS PÁJAROS.
CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979) - Página 2 EmptyHoy a las 19:22 por Maria Lua

» EDUARDO GALEANO (1940-2015)
CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979) - Página 2 EmptyHoy a las 19:18 por Maria Lua

» CLARICE LISPECTOR II ( ESCRITORA BRASILEÑA)
CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979) - Página 2 EmptyHoy a las 19:12 por Maria Lua

» MARIO QUINTANA ( Brasil: 30/07/1906 -05/05/1994)
CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979) - Página 2 EmptyHoy a las 19:11 por Maria Lua

» CECILIA MEIRELES ( POETA BRASILEÑA)
CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979) - Página 2 EmptyHoy a las 19:09 por Maria Lua

» CARLOS DRUMMOND DE ANDRADE (Brasil, 31/10/ 1902 – 17/08/ 1987)
CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979) - Página 2 EmptyHoy a las 19:06 por Maria Lua

»  FERNANDO PESSOA II (13/ 06/1888- 30/11/1935) )
CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979) - Página 2 EmptyHoy a las 19:02 por Maria Lua

» JULIO VERNE (1828-1905)
CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979) - Página 2 EmptyHoy a las 19:00 por Maria Lua

» 2017-05-02 a 2017-08-21 SOMBRAS ADORMECIDAS: EL ILUSTRADO
CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979) - Página 2 EmptyHoy a las 15:08 por Pedro Casas Serra

Julio 2024

LunMarMiérJueVieSábDom
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
293031    

Calendario Calendario

Conectarse

Recuperar mi contraseña

Galería


CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979) - Página 2 Empty

4 participantes

    CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979)

    Pascual Lopez Sanchez
    Pascual Lopez Sanchez
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 88805
    Fecha de inscripción : 29/06/2009
    Edad : 72
    Localización : Murcia / Muchas veces en Mazarrón/ Algunas en Cieza ( amo la ciudad donde nací; amo su río - Río Segura_ y amo sus montes secos llenos de espartizales)

    CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979) - Página 2 Empty Re: CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979)

    Mensaje por Pascual Lopez Sanchez Lun 27 Mar 2023, 08:13

    Gracias, Cecilia. En un momento no tan lejano Celso Emilio Ferreiro era todo un ICONO de la POESÍA SOCIAL Y ANTIFRANQUISTA. Yo leí en el 73 o 74. Ahora lo he reencontrado y no pienso perderlo de nuevo, Despacio, sí. Pero sin dejarlo.


    _________________
    "No hay  cañones que maten la esperanza."  Walter Faila


    GRANDES ESCRITORES ES DE TODOS LOS FORISTAS. PARTICIPA, POR FAVOR.


     ISRAEL: ¡GENOCIDA!
    Pascual Lopez Sanchez
    Pascual Lopez Sanchez
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 88805
    Fecha de inscripción : 29/06/2009
    Edad : 72
    Localización : Murcia / Muchas veces en Mazarrón/ Algunas en Cieza ( amo la ciudad donde nací; amo su río - Río Segura_ y amo sus montes secos llenos de espartizales)

    CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979) - Página 2 Empty Re: CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979)

    Mensaje por Pascual Lopez Sanchez Lun 27 Mar 2023, 08:31

    CELSO EMILIO FERREIRO (1914 - 1979)

    LONGA NOITE DE PEDRA (LARGA NOCHE DE PIEDRA)

    2. TEMPO DE CHORAR (TIEMPO DE LLORAR)


    He de llorar sin lágrimas duro llanto
    por las palomas de luz aherrojadas,
    por el espíritu vencido bajo la noche
    de la libertad prostituida.
    Las espadas cuelgan silenciosas
    como una lluvia fría ante los ojos
    y tengo que llorar en la sombra fugitiva
    de este pútrido viento
    que arrumba la lealtad y pone cadenas
    en el corazón de los hombres generosos.

    Ya que sólo los ojos me dejaron
    para llorar por ellos largos ríos,
    navegaré periplos, descubiertas
    por tiempos que han de venir llenos de espumas,
    por donde el día nace,
    allí donde germina el mundo nuevo.
    Ya que que el que llora vive, iremos yendo;
    yendo, llorando, andando,
    salvaje voz que ha de trocarse en ira,
    en cuchillo de gritos y alboradas
    para subir a la cima de los ultrajes.

    Y ya que cada tiempo tiene su tiempo,
    éste es el tiempo de llorar.


    _________________
    "No hay  cañones que maten la esperanza."  Walter Faila


    GRANDES ESCRITORES ES DE TODOS LOS FORISTAS. PARTICIPA, POR FAVOR.


     ISRAEL: ¡GENOCIDA!
    Pascual Lopez Sanchez
    Pascual Lopez Sanchez
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 88805
    Fecha de inscripción : 29/06/2009
    Edad : 72
    Localización : Murcia / Muchas veces en Mazarrón/ Algunas en Cieza ( amo la ciudad donde nací; amo su río - Río Segura_ y amo sus montes secos llenos de espartizales)

    CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979) - Página 2 Empty Re: CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979)

    Mensaje por Pascual Lopez Sanchez Jue 30 Mar 2023, 13:15

    CELSO EMILIO FERREIRO (1914 - 1979)

    LONGA NOITE DE PEDRA (LARGA NOCHE DE PIEDRA)


    3. O REINO (EL REINO)


    En el tiempo aquel
    cuando los animales hablaban,
    decir libertad no era riste,
    decir verdad era como un río,
    decir amor, 
    decir amigo,
    era igual que nombrar la primavera.
    Nadie sabía de los ultrajes.
    Cuando los animales hablaban
    los hombres cantaban en los crepúsculos
    palomas de luz y jilgueros de sueños.
    Decir tuyo y mío, no se entendía,
    decir espada estaba prohibido,
    decir prisión sólo era una palabra 
    sin sentido, un aire que hacía daño
    en el corazón de la gente.


    ¿Cuándo, 
    cuándo se perdió 
    ese gran reino ?


    _________________
    "No hay  cañones que maten la esperanza."  Walter Faila


    GRANDES ESCRITORES ES DE TODOS LOS FORISTAS. PARTICIPA, POR FAVOR.


     ISRAEL: ¡GENOCIDA!
    Pascual Lopez Sanchez
    Pascual Lopez Sanchez
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 88805
    Fecha de inscripción : 29/06/2009
    Edad : 72
    Localización : Murcia / Muchas veces en Mazarrón/ Algunas en Cieza ( amo la ciudad donde nací; amo su río - Río Segura_ y amo sus montes secos llenos de espartizales)

    CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979) - Página 2 Empty Re: CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979)

    Mensaje por Pascual Lopez Sanchez Vie 31 Mar 2023, 08:16

    CELSO EMILIO FERREIRO (1914 - 1979)

    LONGA NOITE DE PEDRA (LARGA NOCHE DE PIEDRA)

    4. SOLDADO

    Jorge, viejo amigo
    ¿cómo fuiste a parar a la tropa?

    W. H. AUDEN

    I

    Tenía los ojos azules poblados de preguntas
    sobre el tiempo y las cosechas. Su pensamiento estaba
    con los segadores cantando en la tarde, al comienzo
    del crepúsculo, cuando la noche empieza a ser joven.
    No comprendía los terminos honorables,
    ni las palabras henchidas de solemne soberbia,
    ni a los hombres ornados de estúpida suficiencia
    que se creían importantes
    porque sus antepasados llegaron a señores
    a fuerza de prostituirse, arrodillarse y pudrirse.
    Oía hablar de los deberes con el estado soberano,
    de las sacras institucoiones, del orden, de la gloria
    y se acordaba inmediatamente del roble que había
    a la puerta de su casa, allá en la alta montaña,
    cerca del río que bramaba con un quejido monocorde
    de espumas entre las piedras; recordaba también
    el traje andrajoso del maestro rubio
    que un día fue a la guerra y no volvió;
    y aún recordaba las maletas  de los emigrantes
    y de las golondrinas que pasaban volando hacia el sur.
    Tenía el corazón lleno de mínimas palabras
    como patrias minúsculas o pulsos palpitantes.
    Iletrado y sencillo, guardaba la sabiduría de los bosques
    e interpretaba el profundo viento que gime en la noche .
    Decía con dulzura sus palabras antiguas
    y después callaba para escuchar el silencio
    del mundo, dilatado e inmenso como una llanura.
    Abría las manos labriegas,
    que ahora empuñaban un fusil,
    y se ponia a mirarlas con atención lenta y obstinada.


    _________________
    "No hay  cañones que maten la esperanza."  Walter Faila


    GRANDES ESCRITORES ES DE TODOS LOS FORISTAS. PARTICIPA, POR FAVOR.


     ISRAEL: ¡GENOCIDA!
    Pascual Lopez Sanchez
    Pascual Lopez Sanchez
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 88805
    Fecha de inscripción : 29/06/2009
    Edad : 72
    Localización : Murcia / Muchas veces en Mazarrón/ Algunas en Cieza ( amo la ciudad donde nací; amo su río - Río Segura_ y amo sus montes secos llenos de espartizales)

    CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979) - Página 2 Empty Re: CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979)

    Mensaje por Pascual Lopez Sanchez Vie 31 Mar 2023, 08:34

    CELSO EMILIO FERREIRO (1914 - 1979)

    LONGA NOITE DE PEDRA (LARGA NOCHE DE PIEDRA)

    4. SOLDADO


    Jorge, viejo amigo
    ¿cómo fuiste a parar a la tropa?

    W. H. AUDEN
    II

    De súbito, en los límites lejanos del horizonte
    descubrió el resplandor de una ciudad em llamas
    semejante a un remoto amanecer amarillo.
    De arriba bajó un rumor de tempestad,
    un ruido sordo de río rabioso,
    como un ronco bramar cubriendo el paisaje.
    Aulló un perro en los arrabales,
    y comenzaron los relámpagos.
    El humo
    como una palmera gigantesca
    abrió sus brazos ardientes
    y esparció por la boveda celeste
    un oscuro anuncio de muerte.
    Silbidos y relámpagos.
    Los pajaros de la tarde
    cayeron muertos cual hojas de otoño.
    La sirena de la fábrica irguió su pitido
    hendiendo en dos pedazos el día tibio,
    un día húmedo e íntimo con sabor de beso.
    Relámpagos.

    (Se encendió la bombilla)

    CONT.


    _________________
    "No hay  cañones que maten la esperanza."  Walter Faila


    GRANDES ESCRITORES ES DE TODOS LOS FORISTAS. PARTICIPA, POR FAVOR.


     ISRAEL: ¡GENOCIDA!
    Lluvia Abril
    Lluvia Abril
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 55611
    Fecha de inscripción : 17/04/2011
    Edad : 63

    CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979) - Página 2 Empty Re: CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979)

    Mensaje por Lluvia Abril Sáb 01 Abr 2023, 00:57

    Si normalmente voy lenta, por aquí un poco más, amigo mío, la lengua gallega me entorpece un poco, pero sí, se entiende y me gusta.
    He visto que es el primer comentario que dejo acá, he ido leyendo, pero no dije ni pío, bueno, hoy paso y te doy las gracias, como siempre, Pascual.


    _________________
    [Tienes que estar registrado y conectado para ver esa imagen]
    Pascual Lopez Sanchez
    Pascual Lopez Sanchez
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 88805
    Fecha de inscripción : 29/06/2009
    Edad : 72
    Localización : Murcia / Muchas veces en Mazarrón/ Algunas en Cieza ( amo la ciudad donde nací; amo su río - Río Segura_ y amo sus montes secos llenos de espartizales)

    CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979) - Página 2 Empty Re: CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979)

    Mensaje por Pascual Lopez Sanchez Dom 02 Abr 2023, 00:31

    Gracias, Lluvia.


    Sabes como me encuentro... Mejor que nadie... En un ring y a punto de tirar la toalla.




    Besos 


    _________________
    "No hay  cañones que maten la esperanza."  Walter Faila


    GRANDES ESCRITORES ES DE TODOS LOS FORISTAS. PARTICIPA, POR FAVOR.


     ISRAEL: ¡GENOCIDA!
    Pascual Lopez Sanchez
    Pascual Lopez Sanchez
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 88805
    Fecha de inscripción : 29/06/2009
    Edad : 72
    Localización : Murcia / Muchas veces en Mazarrón/ Algunas en Cieza ( amo la ciudad donde nací; amo su río - Río Segura_ y amo sus montes secos llenos de espartizales)

    CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979) - Página 2 Empty Re: CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979)

    Mensaje por Pascual Lopez Sanchez Mar 04 Abr 2023, 06:01

    CELSO EMILIO FERREIRO (1914 - 1979)

    LONGA NOITE DE PEDRA (LARGA NOCHE DE PIEDRA)

    4. SOLDADO


    Jorge, viejo amigo
    ¿cómo fuiste a parar a la tropa?

    W. H. AUDEN
    II. 


    (Se encendió la bombilla)
    CONT.


    Unas   manos deformes afirmaron los nudillos
    en el aire estremecido
    y un retablo de caras demacradas,
    mirando  hacia la cima, increparon a los dioses                                                                                                .
    Quemada carne, piernas, pies, herraduras...
    Un toro acechante. como un Minotauro perdido
    en un laberinto de brazos, rostros, piernas, senos tumefactos,
    mugía largamente


    (Se apagó la bombilla)


    Un cincel roto
    proclamó su protesta.
    Un caballo 
    dislocado, desbocado, galopó frenético
    sobre cascos de piedra y nitroglicerina.
    Relámpagos.
    Apestaba a cuadra mezclada con cloaca y azufre.


    (Se encendió, se apagó la bombilla.)


    CONT.


    _________________
    "No hay  cañones que maten la esperanza."  Walter Faila


    GRANDES ESCRITORES ES DE TODOS LOS FORISTAS. PARTICIPA, POR FAVOR.


     ISRAEL: ¡GENOCIDA!
    Pascual Lopez Sanchez
    Pascual Lopez Sanchez
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 88805
    Fecha de inscripción : 29/06/2009
    Edad : 72
    Localización : Murcia / Muchas veces en Mazarrón/ Algunas en Cieza ( amo la ciudad donde nací; amo su río - Río Segura_ y amo sus montes secos llenos de espartizales)

    CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979) - Página 2 Empty Re: CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979)

    Mensaje por Pascual Lopez Sanchez Dom 09 Abr 2023, 23:14

    CELSO EMILIO FERREIRO (1914 - 1979)

    LONGA NOITE DE PEDRA (LARGA NOCHE DE PIEDRA)

    4. SOLDADO


    Jorge, viejo amigo
    ¿cómo fuiste a parar a la tropa?

    W. H. AUDEN
    II. 


    (Se encendió, se apagó la bombilla.)


    CONT.


    Se vio y no e vio un paisaje
    de brazos, rostros, piernas, dedos, 
    tejas, senos, puertas, alambres...
    Relámpagos y las últimas explosiones.
    Después, nada. Silencio. Un espeso silencio
    de noche nevada o de tierra yerma.
    Jorge, mi viejo amigo:
    Tú que estás con los que sufren la historia
    y en contra de los que la escribe,
    ¿cómo fuiste a para a la tropa?




    Llegaron a las afueras de la ciudad
    cubiertos de ceniza y de cansancio.
    El teniente gritó, "alto, ¿quién vive?
    en la inmensa soledad nacieron nardos.
    El silencio de la noche estrellada
    era un larguísimo camino blanco,
    Las cartucheras iban tin, tin, tin,
    decían tin, tin, tin marcando el paso.
    Un bisoño de cúbito supino
    miraba para el cielo despiadado,
    el fusil en una mano,
    en la otra mano un saco.
    El hijo de su madre estaba muerto,
    gloriosamente muerto sobre un charco.
    Tenía en los ojos viento. Preguntaba
    con una mirada azul de animal manso.
    Jorge, mi viejo, mi eterno amigo,
    dime en qué estás pensando,


    _________________
    "No hay  cañones que maten la esperanza."  Walter Faila


    GRANDES ESCRITORES ES DE TODOS LOS FORISTAS. PARTICIPA, POR FAVOR.


     ISRAEL: ¡GENOCIDA!
    Pascual Lopez Sanchez
    Pascual Lopez Sanchez
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 88805
    Fecha de inscripción : 29/06/2009
    Edad : 72
    Localización : Murcia / Muchas veces en Mazarrón/ Algunas en Cieza ( amo la ciudad donde nací; amo su río - Río Segura_ y amo sus montes secos llenos de espartizales)

    CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979) - Página 2 Empty Re: CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979)

    Mensaje por Pascual Lopez Sanchez Mar 25 Abr 2023, 00:08

    CELSO EMILIO FERREIRO (1914 - 1979)

    LONGA NOITE DE PEDRA

    5. EL EDIFICIO





    La ciudad se inundó de telegramas.

    Lunes por la mañana a las doce:

    llamada urgente

    defender postulados

    cotización, finanzas, dividendos.

    El monstruo abrió la boca:

    ya tengo el argumento

    para ofrecer a los dioses nuevas víctimas.

    Ya tenemos las palabras que destruyen

    a los que llevan la luz y van adelante:


    pena de muerte,

    cadena perpetua,

    hoja de cargos

    De pie, a la una, los concentrados,

    con cuchillos en los ojos,

    promulgaron la ley del embudo ciego

    con un sí afirmativo en re mayor.

    (Favorable

    cotización en bolsa inmediatamente).

    Los pactos fueron rubricados y fijados

    para erigir el edificio,

    la prisión de los sueños

    el gran palacio del miedo.

    En cada piedra sangre, gota a gota,

    en cada saeta lágrimas y penas;

    ira en mayúsculas,

    estupidez en los arcos.

    Y arriba, en las aberturas,

    acostado sobre arenas y esperanzas,

    preside la cariátide sorda.


    La gente olvidó sus nombres.

    y los apodos de batalla se dieron entre sí.

    Solo escuché sobre el fuego.

    y los hombres que interpretan el gran libro

    eso lo dijeron muy bien, que todo eso

    ya estaba planeado y yo estaba feliz

    al corazón de los dioses,

    y tenía la "buena visa" de las Euménides.


    _________________
    "No hay  cañones que maten la esperanza."  Walter Faila


    GRANDES ESCRITORES ES DE TODOS LOS FORISTAS. PARTICIPA, POR FAVOR.


     ISRAEL: ¡GENOCIDA!
    Pedro Casas Serra
    Pedro Casas Serra
    Grupo Metáfora
    Grupo Metáfora


    Cantidad de envíos : 45799
    Fecha de inscripción : 24/06/2009
    Edad : 76
    Localización : Barcelona

    CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979) - Página 2 Empty Re: CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979)

    Mensaje por Pedro Casas Serra Vie 30 Jun 2023, 05:49

    .


    Hermoso trabajo, Pascual, recoger la poesía de Celso Emilio Ferreiro en versión original y traducida al castellano.

    Un abrazo.
    Pedro


    ***


    Copio algunos poemas más de otras obras de dicho autor, sacados del libro: Celso Emilio Ferreiro. Antología poética, con traducción de Vicente Araguas, Visor, 1994:


    De Cartafol de poesía (1936):


    ABRENTE

    A lua espreita
    dende a baranda,
    a noite vaise
    i o galo canta.

    Un novo día
    na porta agarda,
    día de todo,
    vispra de nada.

    O día pensa
    que o mundo é seu
    e cada día
    leva algo meu.

    Imos andando
    día tras día,
    mentras a morte
    a fouce afía.

    Noite pequena,
    día longal,
    cando amañece
    algo acontece
    pra ben ou mal.



    AMANECER

    La luna acecha
    desde la baranda,
    la noche se va
    y el gallo canta.

    Un nuevo día
    en la puerta aguarda,
    día de todo,
    víspera de nada.

    El día piensa
    que el mundo es suyo
    y cada día
    lleva algo mío.

    Vamos andando
    día tras día,
    mientras la muerte
    la noche afila.

    Noche pequeña
    día alargado,
    cuando amanece
    algo acontece
    para bien o para mal.




    De O soño sulagado (1955):


    FALARÉIVOS DE MIN

    Falaréivos de min anque me doan
    as escuras raíces dos meus soños.
    Celso Emilio me chaman pero eu teño
    outros nomes máis irtos apuntados
    nun rexistro de ventos polifónicos
    cun fondo musical de frauta triste.

    Meus nomes sin palabras. Mainamente,
    de par en pr abertas sempre as portas,
    espallándome vou polos camiños
    co corazón aceso en cen abrentes,
    nas maus a luz, nos ollos margaridas,
    e unha piedá de río sin orelas.

    Neno que fun e son, pésanme os anos
    cangados de minutos e de días,
    de beixos e de cárceres. Cadeas,
    lóstregos, vermes, homes en ringleira
    baixo a chuvia, isa frol nada no outono.

    Lonxana primavera nunca volta,
    que nun intre vivín de pedra ou arbre,
    canle de Dios que cara o mar me leva,
    xílgaro azur, ronseles do pasado,
    feridas coma labres no remorso:

    Andando vou, alporizado o corpo
    nun latexo sin fin que me agriloa.

    Eisí me chamo eu. En fume escritos
    os meus nomes están. Vádeos decindo
    cun fondo musical de frauta triste,
    de bágoas esbarradas
    petándome decote nas pupilas.
    Vádeos decindo en verbas pequeniñas
    coma coitelos fríos pola gorxa.

    Non me chame ninguén por outros nomes,
    alcumes meus en fírgoas entrevistos,
    escura voz dun soño sulagado.



    OS HABLARÉDE MÍ

    Os hablaré de mí aunque me duelan
    las oscuras raíces de mis sueños.
    Celso Emilio me llaman pero tengo
    otros nombres más severos apuntados
    en un registro de vientos polifónicos
    con un fondo musical de flauta triste.

    Mis nombres sin palabras. Suavemente,
    de par en par abiertas siempre las puertas,
    esparciéndome voy por los caminos
    con el corazón encendido en cien amaneceres,
    en la manos la luz, en los ojos margaritas,
    y una piedad de río sin orillas.

    Niño que fui y soy, me pesan los años
    cargados de minutos y de días,
    de besos y de cárceles. Cadenas,
    relámpagos, gusanos, hombres en hilera,
    bajo la lluvia, esa flor nacida en el otoño.

    Lejana primavera nunca retornada,
    que en un instante viví de piedra o árbol,
    cauce de Dios que hacia el mar me lleva,
    jilguero azul, estelas del pasado,
    heridas como labios en el remordimiento:

    Andando voy, alterado el cuerpo
    en un latido sin fin que me prende con grilletes.

    Así me llamo yo. En humo escritos
    mis nombres están. Idlos diciendo
    con un fondo musical de flauta triste,
    de lágrimas deslizadas
    golpeándome sin parar en las pupilas.
    Idlos diciendo en palabras diminutas
    como cuchillos fríos por la garganta.

    No me llame nadie por otros nombres,
    motes míos en rendijas entrevistos,
    oscura voz de un sueño sumergido.



    MOI LONXE

    Verdes Outeiros da nativa terra
    durmindo nun azul de fumes quedos.
    Rente de min estades, doces cumes,
    pero eu estou moi lonxe, lonxe, lonxe.

    Serpe de prata, río, longo espello
    pasando con lecer. As túas augas
    navegan o meu peito lentamente,
    pero estou moi lonxe, lonxe, lonxe.

    Antigas torres en líquenes douradas,
    o chafarís, as rúas silenzosas
    vanme cantando un son de gaitas ledas,
    pero eu estou moi lonxe, lonxe, lonxe.

    Un neno loiro en preces sulagado
    buscando amor. Agora vai conmigo,
    dentro de min, chorándome na ialma,
    pero eu estou moi lonxe, lonxe, lonxe.

    Un día voltarei, nativa terra,
    a descansar en ti dos meus camiños,
    mais non te alcontrarei. En min te levo,
    pero eu estou moi lonxe, lonxe, lonxe.



    MUY LEJOS

    Verdes oteros de la nativa tierra
    durmiendo en un azul de humos quietos.
    Junto a mi estáis, dulces cimas,
    pero yo estoy muy lejos, lejos, lejos.

    Serpiente de plata, río, largo espejo
    pasando sosegado. Tus aguas
    navegan mi pecho lentamente,
    pero yo estoy muy lejos, lejos, lejos.

    Antiguas torres en líquenes doradas,
    el surtidor, las calles silenciosas,
    me van cantando un son de gaitas alegres,
    pero yo estoy muy lejos, lejos, lejos.

    Un niño rubio en preces sumergido
    buscando amor. Ahora va conmigo,
    dentro de mí, llorándome en el alma,
    pero yo estoy muy lejos, lejos, lejos.

    Un día volveré, nativa tierra,
    a descansar en ti de mis caminos,
    mas no te encontraré. En mí te llevo,
    pero yo estoy muy lejos, lejos, lejos.



    ORACIÓN POLOS PARVOS

    Señor Dios ten piedá dos probes parvos
    que non sabemos ren de xeometría
    i embobados na música celeste
    esquecemos a fórmula
    do binomio de Newton.

    Imos andando a trancas e barrancas
    adeprendendo as cousas tristemente
    por iste mundo adiante que fixeches
    en sete días só, según os libros.

    Eu son un pouco parvo, ben comprendo.
    Nunca poiden saber para qué sirven
    moitas cousas escuras que consintes.
    Humildemente quixen preguntar
    preguntas pequeniñas coma seixos
    sobre os grilos que cantan incansábeles
    e os amores dos peixes,
    pero sempre chegaban unhos homes
    carregados de textos
    e mazacotes grises sapientísimos,
    con datas rigurosas, datos certos,
    horríbelmente certos, abafantes.
    Mais ninguén me decía dos paxaros,
    dos cávados, das froles, e desas nubes
    que pousaches, Señor, sobre o meu teito.

    Perdóanos, Señor, tanta parveza
    e ten piedá de nós, dos probes parvos
    que andamos os camiños das estrelas
    cos ollos alcendidos
    na bebedeira tépeda das fábulas.

    E cando chegue a hora do Xuicio
    á túa veira lévanos cos nenos,
    cos santos inocentes, cos velliños,
    e déixanos seguir ollando ao ceo,
    modelando no vento doces sonos,
    comoTi fas, Señor, dende o Principio.



    ORACIÓN POR LOS TONTOS

    Señor Dios ten piedad de los pobres tontos
    que no sabemos nada de geometría
    y embobados en la música celeste
    olvidamos la fórmula
    del binomio de Newton.

    Vamos andando a trancas y barrancas,
    aprendiendo las cosas tristemente
    por el mundo adelante que tú hiciste
    en sólo siete días, según los libros.

    Soy un poco tonto, bien lo comprendo.
    Nunca podré saber para qué sirven
    muchas cosas oscuras que consientes.
    Humildemente quise preguntar
    preguntas pequeñitas como cuarzos
    sobre los grillos que cantan incansables
    y los amores de los peces,
    pero siempre llegaban unos hombres
    cargados de textos
    y mazacotes grises sapientísimos,
    con fechas rigurosas, datos ciertos,
    horriblemente ciertos, asfixiantes.
    Pero nadie me decía de los pájaros,
    de los renacuajos, de las flores, de esas nubes
    que depositaste, Señor, sobre mi techo.

    Perdónanos, Señor, tanta tontería
    y ten piedad de nosotros, de los pobres tontos
    que andamos los caminos de las estrellas
    con ojos encendidos
    en la borrachera tibia de las fábulas.

    Y cuando llegue la hora del Juicio,
    a tu lado llévanos con los niños,
    con los santos inocentes, con los viejecitos,
    y déjanos seguir mirando al cielo,
    modelando en el viento dulces sueños,
    como Tú haces, Señor, desde el principio.



    EU EN TI

    Eu xa te busquéi
    cando o mundo era unha pedra intaita.
    Cando as cousas buscaban os seus nomes,
    eu xa te buscaba.

    Eu xa te procuréi
    no comezo dos mares e das chairas.
    Cando Dios procuraba compañía
    eu xa te procuraba.

    Eu xa te chamei
    cando soio a voz do vento soaba.
    Cando o silenzo chamaba polas verbas,
    eu xa te chamaba.

    Eu xa te namoréi
    cando o amor era unha folla branca.
    Cando a lúa namoraba as outas cumes,
    eu xa te namoraba.

    Sempre,
    dende a neve dos tempos,
    eu, na túa ialma.



    YO EN TI

    Yo ya te busqué
    cuando el mundo era una piedra intacta.
    Cuando la cosas buscaban sus nombres,
    yo ya te buscaba.

    Yo ya te intenté hallar
    en el comienzo de los mares y las llanuras.
    Cuando Dios buscaba compañía
    yo ya te procuraba.

    Yo te llamé
    cuando solo la voz del viento sonaba.
    Cuando el silencio llamaba por las palabras,
    yo ya te llamaba.

    Yo ya te pretendí
    cuando el amor era una hoja blanca.
    Cuando la luna pretendía a las altas cumbres,
    yo ya te pretendía.

    Siempre,
    desde la nieve de los tiempos,
    yo, en tu alma.



    MULLER ESPIDA CON MAR AO FONDO

    (Margarida: ¿onde escondiche
    o merlo novo que canta?)

    Amañá dorme núa e preguizosa
    no brando berce do areal deitada.

    Pasan sombras de nubes viaxeiras
    sobre un vento livián de pombas brancas.

    (Margarida: as túas maus
    cofean a frol da iauga)

    Iste é o mar das dornas e solpores
    con balbordos de torres sulagadas.

    Iste é o mar das ondas manseliñas,
    dos boscos silandeiros de abelainas.

    (Margarida: polas veas
    un río de mel che pasa)

    Aquelas son as illas miragrosas
    en ronselves de páxaros labradas,
    chifros do mar, escuras sinfonías
    nun ceo de mazás e de laranxas.

    (Margarida: encaixes fríos
    polas virillas che baixan)

    Aquelas son as roitas transparentes
    de lúase de estrelas perduradas
    por onde os meus anceios de outro tempo
    dícenlle adiós aos soños e lembranzas.

    (Margarida: ¿onde escondiche
    o merlo novo que canta?)



    MUJER DESNUDA CON MAR AL FONDO

    (Margarita: ¿dónde escondiste
    el mirlo nuevo que canta?)

    La mañana duerme desnuda y perezosa
    en la blanda cuna de la playa echada.

    Pasan sombras de nubes viajeras
    sobre un viento liviano de palomas blancas.

    (Margarita: tus manos
    acarician la flor del agua)

    Éste es el mar de las dornas y crepúsculos
    con murmullos de torres sumergidas.

    Éste es el mar de las olas muy suaves,
    de los bosques silenciosos de avellanos.

    (Margarita: por las venas
    un río de miel te pasa)

    Aquéllas son las islas milagrosas
    en estelas de pájaros labradas,
    chiflos del mar, oscuras sinfonías
    en un cielo de manzanas y naranjas.

    (Margarita: encajes fríos
    por las ingles te bajan)

    Aquéllas son las rutas transparentes
    de lunas y de estrellas suspendidas
    por donde mis ansias de otro tiempo
    le dicen adiós a los sueños y recuerdos.

    (Margarita: ¿dónde escondiste
    el mirlo nuevo que canta?)



    OS FUNXIDIVOS

    Ás veces, unhos homes
    que non saben surrir, pasan de longo
    levando tras de sí os cás da noite.

    Van calados e vougos, de pasada
    polo meio da xente, ouvindo voces
    que baixan das estrelas entre sombras.

    Un medo antigo dorme
    sobre as escuras fiestras da paisaxe
    e coma espadas núas alá lonxe
    outros homes camiñan silandeiros,
    sin acougo, esculcando o ár inmobre,
    furando con furos as fuxidivas
    pisadas temerosas dos que foxen.

    Chegan, pasan e pérdense
    ao longo da serán, mais ninguén volve
    velos pasar xa máis polos camiños
    feridos de silencio baixo a noite.



    LOS FUGITIVOS

    A veces, unos hombres
    que no  saben sonreír, pasan de largo
    llevando tras de sí los perros de la noche.

    Van callados y vacíos, de paso
    por entre la gente, oyendo voces
    que bajan de las estrellas entre sombras.

    Un miedo antiguo duerme
    sobre las oscuras ventanas del paisaje
    y como espadas desnudas allá lejos
    otros hombres caminan silenciosos
    sin descanso, acechando el aire inmóvil,
    horadando con furor las fugitivas
    pisadas temerosas de los que huyen.

    Llegan, pasan y se pierden
    a lo largo del atardecer, pero nadie vuelve
    a verlos pasar ya más por los caminos
    heridos del silencio bajo la noche.



    EMIGRANTES

    ¡Qué gozo para os ollos ver en Vigo
    ringleiras de emigrantes polas rúas
    cando hai barco no porto.
    Camiñan asombrados,
    ateigados de luz e de soidades
    das iñoradas terras presentidas
    alá onde xuntan mar e ceo.

    Eu canto aos emigrantes que non queren
    ser toupeiras fozando de cotío
    na ingrata leira, escalazados sempre
    con suor de forzados
    entre o esterco de noites sin estrelas.

    Alá no sul, alén do mar bruante,
    agardan patrias novas,
    patrias virxes de eixadas e de rellas
    con lentura de séculos intaitos
    e ríos caudalosos que camiñan
    polas lonxíncoas chairas
    con rumores de páxaros e selvas.
    Cidades portentosas
    onde a noite esmorece enfaiscada
    nun folión de chuscos fluorescentes.

    Eu canto aos emigrantes de esta terra
    que na rosa dos ventos
    erguen seus urros ceibos e labouran
    cos músculos encheitos de esperanzas,
    lonxe de Europa
    cuberta de cadeias e de tumbas.
    ¡Qué gozo e qué tristura!
    Anclados sobre a orela nós quedamos
    xordos e escuros
    á voz dos sete mares que nos chama.



    EMIGRANTES

    ¡Qué gozo para los ojos ver en Vigo
    hileras de emigrantes por las calles
    cuando hay barco en el puerto!
    Caminan asombrados,
    henchidos de luz y de saudades
    de las ignoradas tierras presentidas,
    allá donde se juntan mar y cielo.

    Yo canto a los emigrantes que no quieren
    ser topos hozando día tras día
    en el labradío ingrato, andrajosos siempre
    con sudor de forzados
    entre el estiércol de noches sin estrellas.

    Allá en el sur, más allá del mar que ruge,
    esperan patrias nuevas,
    patrias vírgenes de azadas y de rejas
    con humedad de siglos intactos
    y ríos caudalosos que caminan
    por las remotas llanuras
    con rumores de pájaros y selvas.
    Ciudades portentosas
    donde la noche desfallece deslumbrada
    en una fiesta nocturna de guiños fluorescentes.

    Yo canto a los emigrantes de esta tierra
    que en la rosa de los vientos
    alzan sus gritos libres y trabajan
    con los músculos henchidos de esperanzas,
    lejos de Europa,
    cubierta de cárceles y de tumbas.
    ¡Qué gozo y qué tristeza!
    Anclados en la orilla nosotros quedamos
    sordos y oscuros
    a la voz de los siete mares que nos llama.


    _________________
    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]
    Pedro Casas Serra
    Pedro Casas Serra
    Grupo Metáfora
    Grupo Metáfora


    Cantidad de envíos : 45799
    Fecha de inscripción : 24/06/2009
    Edad : 76
    Localización : Barcelona

    CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979) - Página 2 Empty Re: CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979)

    Mensaje por Pedro Casas Serra Vie 30 Jun 2023, 12:34

    .


    De Viaxe ao país dos ananos (1968):


    PROBE DE MIN. A TERRA PROMETIDA

    Probe de min. A terra prometida,
    a Galicia emigrada que eu buscaba,
    era somente un pozo de residuos,
    unha corte de ovellas resiñdas:
    emporio de logreiros,
    caverna de usureiros,
    buraco de tendeiros,
    guarida de comprades basureiros.
    O País dos Ananos,
    poboado de pitisos
    comestos da iñorancia,
    mandados pola enveza i a cobiza.
    ¡Qué sordida paisaxe!
    Galicia xaz eiquí morta de anguria,
    crucificada en sombras, sepultada
    baixo as nádegas porcas dos badocos,
    dos pequenos burgueses desertores,
    alugados ao esterco,
    vendidos ás letrinas,
    sin outro afán nin fin que o dasme-douche,
    o merco-vendo, okey, pago ó contado.



    POBRE DE MÍ. LA TIERRA PROMETIDA

    Pobre de mí. La tierra prometida,
    la Galicia emigrada que buscaba,
    era tan sólo un pozo de residuos,
    una cuadra de ovejas resignadas:
    emporio de logreros,
    caverna de usureros,
    agujero de tenderos,
    guarida de compadres basureros.
    ElPaís de los Enanos,
    poblado de miserables
    comidos por la ignorancia,
    mandados por la envidia y la codicia.
    ¡Qué sórdido paisaje!
    Galicia yace aquí muerta de angustia,
    crucificada en sombras, sepultada
    bajo las nalgas puercas de los paletos,
    de los pequeños burgueses desertores,
    alquilados al estiércol,
    vendidos a las letrinas,
    sin otro afán ni fin que el me das-te doy,
    el compro-vendo, okey, pago al contado.



    EIQUÍ, ENTRE ISTES HOMES PEQUENIÑOS

    Eiquí, entre istes homes pequeniños,
    penso na patria, e síntome un xigante.
    Penso en Galicia e vexo un lume aceso
    nás pálpebras azúes da paisaxe.
    Vexo a mañá pechada sobre os boscos
    sulagados no mar. Escoito as voces
    misteriosas deas nais cantando tristes
    cántigas que cheiran a mazás nas arcas.
    Digo Galicia e sinto un arrepío,
    unha esperanza ergueita,
    unha ferida
    que non estiña nunca.



    AQUÍ, ENTRE ESTOS HOMBRES PEQUEÑITOS

    Aquí, entre estos hombres pequeñitos,
    pienso en la patria y me siento un gigante.
    Pienso en Galicia y veo un fuego encendido
    en los párpados azules del paisaje.
    Veo la mañana cerrada sobre los bosques
    sumergidos en el mar. Escucho las voces
    misteriosas de las madres cantando tristes
    canciones que huelen a manzanas en las arcas.
    Digo Galicia y siento un estremecimiento,
    una esperanza alzada,
    una herida
    que no restaña nunca.



    TEÑO O CORAZÓN SENLLEIRO

    Teño o corazón senlleiro
    e orfo na noite fría.
    ..........................Non importa, agardaréi
    ..........................polo albor do novo día.
    Teños lobos, teño sombras,
    teño a sorte fuxidía.
    ..........................Non importa, agardaréi
    ..........................polo albor do novo día.
    Está mudo o reixiñol
    que outrora cantar solía.
    ..........................Non importa, agardaréi
    ..........................polo albor do novo día.
    Que está comigo a esperanza,
    fiando, fía que día…
    ..........................Ela fía i eu confío
    ..........................no albor do novo día.



    TENGO EL CORAZÓN SOLITARIO

    Tengo el corazón solitario
    y huérfano en la noche fría.
    ..........................No importa, esperaré
    ..........................por el albor del nuevo día.

    Tengo lobos, tengo sombras,
    tengo la suerte huidiza.
    ..........................No importa, esperaré
    ..........................por el albor del nuevo día.

    Está mudo el ruiseñor
    que otrora cantar solía.
    ..........................No importa, esperaré
    ..........................por el albor del nuevo día.

    Que está conmigo la esperanza,
    hilando, hila que hila …
    ..........................Ella hila y yo confío
    ..........................en el albor del nuevo día.



    PRÁ MOCEDADE

    Tendes que alcender un facho
    de baril inconformismo.

    Non, non, diredes decote
    aos profesores de mitos,
    que queren de contrabando
    pasar falsos paradisos.


    Non, non, diredes arreo
    aos que van no seu machiño
    cabalgando moi contentes
    entre nubes de outimismo.


    Non, non, debedes decir
    aos que minten por oficio.
    A verdá, soio a verdá
    da terra na que vivimos,
    labrada en berros de lume,
    nascida en berce cativo.
    A verdá, soio a verdá
    da terra na que nascimos.



    PARA LA JUVENTUD

    Tenemos que encender una antorcha
    de animoso inconformismo.
    No, no, diréis siempre
    a los profesores de mitos
    que quieren de contrabando
    pasar falsos paraísos.

    No, no, diréis sin cesar
    a los que van en su machito
    cabalgando muy contentos
    entre nubes de optimismo.

    No, no, debéis decir
    a los que mienten por oficio.
    La verdad, sólo la verdad
    de la tierra en la que vivimos,
    labrada en gritos de fuego,
    nacida en cuna humilde.
    La verdad, sólo la verdad
    de la tierra en la que nacimos.




    De Antipoemas (1972):


    POETAS

    ¿Pra qué ser poeta
    en tempos de miseria?
    Pra bercerlle o sono ós poderosos,
    pro si non, podes facerte antipoeta
    pra ser hóspede do home,
    pra que cada día seña
    o pirmeiro do mundo.
    Pásate á miseria, faite un Cristo
    pra construir o lirismo da fame,
    a teoría dos himnos violentos,
    o tema do disprecio e da iracundia
    -dies irae, dies despicio-
    a metáfora do trunfo ineluctábel.
    A poesía é unha fogueira,
    queimémonos nela.
    Pra eso tan sólo
    son os antipoetas.
    ¿Mas houbo algunha vez
    un tempo sin miseria?



    POETAS

    ¿Para qué ser poetas
    en tiempos de miseria?
    Para acunarle el sueño a los poderosos,
    pero si no, puedes hacerte antipoeta
    para ser huésped del hombre,
    para que cada día sea
    el primero del mundo.
    Pásate a la miseria, hazte un Cristo
    para construir el lirismo del hambre,
    la teoría de los himnos violentos,
    el tema del desprecio y la iracundia
    -dies ira, dies despicio-
    la metáfora del triunfo ineluctable.
    La poesía es una hoguera,
    quemémonos en ella.
    Para eso tan sólo
    son los antipoetas.
    ¿Mas hubo alguna vez
    un tiempo sin miseria?



    A ESPULSIÓN

    Todo marchaba en orde até que o tedio
    coutóunos pouco a pouco cos seus intres
    semellantes a pombas, semellantes
    a mazás, semellantes
    a equinocios igoales,
    i ela voltóuse contra do fasquío
    sin aterse ó mandato procramado
    por quen soprara pálpito no barro.

    De pronto, Adán, descubéu o arbre,
    i o morno niño do pubis, semellante
    a unha rosa torcaz, semellante
    a un abrente esparexido.
    Eva recramaba nos seus seos
    páxaros de mañá
    i a cópula do ventre coa mar chea.
    De súpeto,
    chegóu o garda, abríu a porta
    e sinalóu coa espada
    os camiños do mundo.



    LA EXPULSIÓN

    Todo marchaba en orden hasta que el tedio
    nos cercó poco a poco con sus momentos
    semejantes a palomas, semejantes
    a manzanas, semejantes
    a equinocios iguales,
    y ella se volvió contra el hastío
    sin atenerse al mandato proclamado
    por quien había soplado pálpito en el barro.

    De pronto, Adán descubrió el árbol,
    y el suave nido del pubis, semejante
    a una rosa torcaz, semejante
    a un amanecer diseminado.
    Eva reclamaba en sus senos
    pájaros de la mañana
    y la cópula del vientre con la mar llena.
    De súbito,
    llegó el guardián, abrió la puerta
    y señaló con la espada
    los caminos del mundo.



    EPITAFIO POSÍBEL

    Eiquí xaz o fautor Menda Lerenda,
    ente impelente, as veces transparente,
    produito metafísico
    un tanto iconoclasta,
    mingoado de vontá, dúctil de esprito,
    que nacéu, fixo xa bastantes anos
    -cañoneaba París o Grande Bertha-
    nunha vila com pombas,
    com torres, com campás e com domingos
    fardados dunha doce pracidez
    que lle viña do santo San Rosendo
    fundador da cidá (século dez).

    Outrosí digo, amóu a vida,
    foi pai, tivo amor, foi caloñado,
    preferíu o desorder que o burgués repudia,
    á inxusticia que o burgués prefire.
    Gustarónlle os perigos, bebu viño,
    andivo polo mundo, foi á guerra
    i adeprendeu, entre empuxós i aprausos,
    que a verdá é unha cousa coma o aire
    que a todos lles pertece
    sin ser de naide.

    Eiquí, baixo un suposto bosque de olmos,
    xace Menda Lerenda.
    Que a terra que iL amóu lle sexa lene,
    e ti pasa de longo, camiñante.



    EPITAFIO POSIBLE

    Aquí yace el fautor Menda Lerenda,
    ente impelente, a veces transparente,
    producto metafísico
    un tanto iconoclasta,
    menguado de voluntad, dúctil de espíritu,
    que nació, hace muchos largos años
    ─cañoneaba París el Grande Berta─
    en una villa con palomas
    con torres, con campanas y domingos
    uniformados de una dulce placidez
    que le venía del santo San Rosendo
    fundador de la ciudad (siglo diez).

    Otrosí digo, amó la vida,
    fue padre, tuvo amor, fue calumniado,
    prefirió el desorden que el burgués repudia,
    a la injusticia que el burgués prefiere.
    Le gustaron los peligros, bebió vino,
    anduvo por el mundo, fue a la guerra
    y aprendió, entre empujones y aplausos,
    que la verdad es una cosa como el aire
    que a todos pertenece
    sin ser de nadie.

    Aquí, bajo un supuesto bosque de olmos,
    yace Menda Lerenda.
    Que la tierra que amó le sea leve,
    y tú pasa de largo, caminante.


    _________________
    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]
    Pascual Lopez Sanchez
    Pascual Lopez Sanchez
    Administrador-Moderador
    Administrador-Moderador


    Cantidad de envíos : 88805
    Fecha de inscripción : 29/06/2009
    Edad : 72
    Localización : Murcia / Muchas veces en Mazarrón/ Algunas en Cieza ( amo la ciudad donde nací; amo su río - Río Segura_ y amo sus montes secos llenos de espartizales)

    CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979) - Página 2 Empty Re: CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979)

    Mensaje por Pascual Lopez Sanchez Vie 30 Jun 2023, 13:34

    Gracias, Pedro.

    Un abrazo.


    _________________
    "No hay  cañones que maten la esperanza."  Walter Faila


    GRANDES ESCRITORES ES DE TODOS LOS FORISTAS. PARTICIPA, POR FAVOR.


     ISRAEL: ¡GENOCIDA!
    Pedro Casas Serra
    Pedro Casas Serra
    Grupo Metáfora
    Grupo Metáfora


    Cantidad de envíos : 45799
    Fecha de inscripción : 24/06/2009
    Edad : 76
    Localización : Barcelona

    CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979) - Página 2 Empty Re: CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979)

    Mensaje por Pedro Casas Serra Sáb 01 Jul 2023, 03:40

    .


    De Onde o mundo se chama Celanova (1975)


    MODESTIA FORA

    Nacín (modestia fora)
    nun lugar onde o mundo
    se chama Celanova.

    Moitas vegadas
    a miña nai contóumo.
    O día que ti naciche
    houbo estranas sinales no ceo.
    Outo era entón o vento de xaneiro,
    as pombas do solpor tornaban lentas
    na serán sosegada.
    Arpas invisíbeles,
    penduradas das torres centinelas,
    mentían un rumor de frautas doces.
    Cando chegóu a noite envolta en nardos
    coutóu a derradeira luz do día
    que aguniaba alá lonxe
    como brasa mortiza dun rescaldo.

    (Como brasa mortiza
    ten sido a miña vida,
    como brasa mortiza dun rescaldo.
    Por eso vivo coa angueira
    de non saber si son lume
    ou si son somente fume
    dunha remota fogueira.)



    MODESTIA APARTE

    Nacì (modestia aparte)
    en un lugar donde el mundo
    se llama Celanova

    Muchas veces
    me lo contó mi madre.
    El día que tú naciste
    hubo extrañas señales en el cielo.
    Alto era entonces el viento de enero,
    las palomas del ocaso volvían lentas
    en el atardecer sosegado.
    Arpas invisibles,
    suspendidas de torres centinelas,
    mentían un rumor de flautas dulces.
    Cuando llegó la noche envuelta en nardos
    cercó la postrera luz del día
    que agonizaba allá lejos
    como brasa mortecina de un rescoldo.

    (Como brasa mortecina
    ha sido mi vida,
    como brasa mortecina de un rescoldo.
    Por eso vivo con la preocupación
    de no saber si soy lumbre
    o solamente humo
    de una remota hoguera,)



    PAISAXE CON FIGURA

    E véxome rubir, neno que eu era,
    montado nun burriño, costa enriba,
    camiño de Acebedo onde mouraba
    toda a infancia miña.

    No outo de Penagache branqueaba a neve
    e morría o outono.
    A serán e a paisaxe, irmás xemeas,
    esvaíanse nos bosques de ouro.



    PAISAJE CON FIGURA

    Y me veo subir, niño que era,
    montado en un burrito, cuesta arriba,
    camino de Acebedo donde moraba
    toda la infancia mía.

    En lo alto de Penagache blanqueaba la nieve
    y moría el otoño.
    La tarde y el paisaje, hermanos gemelos,
    se desvanecían en los bosques de oro.



    CANTIGA PRA DURMIR A UN NENO

    Celanova ten un vento,
    Celanova un vento ten,
    un vento peleriñante,
    un vento que vai e ven.

    Un vento que máis que vento
    é un teimoso roncón
    fungando polos tellados
    con grave e tristeiro son.

    Iste vento vagamundo,
    vai coa lúa, ven co sol,
    vai cos mozos, ven cos vellos,
    vai coa neve, ven coa frol.

    Vai coas nubes viaxeiras
    por camiños de romaxe.
    Ven co pandeiro da chuvia
    repenicando a paisaxe.

    De día vai cos paxaros
    i anda a brincar polas hortas.
    De noite ven cos morcegos
    i anda a petar polas portas.

    Meu neno, non teñas medo,
    que iste vento é meu amigo,
    i anque rosma polas rúas
    non te levará consigo.

    Vento que vas á ventura,
    ¿non ollas cómo che aceno?
    Vaite deiquí paseniño,
    deixar dormir ó meu neno.

    ¿Ónde se marchóu mi padre
    o ventiño reiseñol,
    ventiño de doce gaita,
    ónde se foi co seu fol?

    O vento atópase canso
    do seu constante bulir.
    Deitóuse nos piñeirales,
    coma nun berce, a dormir.

    I o vento que rebulía,
    Celanova xa o non ten.
    O meu neno está durmido
    i o vento durmíu tamén.




    CANCIÓN PARA DORMIR A UN NIÑO

    Celanova tiene un viento,
    Celanova un viento tiene,
    un viento peregrinante,
    un viento que va y viene.

    Un viento que más que viento
    es un tozudo roncón
    gruñendo por los tejados
    con grave y triste son.

    Este viento vagabundo,
    va con luna, viene con el sol,
    va con los jóvenes, viene con los viejos,
    va con la nieve, viene con la flor.

    Va con las nubes viajeras
    por los caminos de romería.
    Viene con el pandero de la lluvia
    repicando el paisaje.

    De día va con los pájaros
    y anda jugando en las huertas.
    De noche viene con los murciélagos
    y anda llamando en las puertas.

    Mi niño, no tengas miedo,
    que este viento es mi amigo,
    y aunque gruñe por las calles
    no te llevará consigo.

    Viento que vas a la ventura,
    ¿no ves cómo te hago gestos?
    Vete de aquí despacito,
    deja dormir a mi niño.

    ¿Dónde se marchó mi padre
    el viento ruiseñor,
    viento de dulce gaita,
    dónde se fue con su fuelle?

    El Viento se halla cansado
    de su constante bullir.
    Se acostó en los pinares,
    como en una cuna. a dormir.

    Y el viento que rebullía,
    Celanova ya no lo tiene.
    Mi niño está dormido
    y el viento durmió también.



    CANTARES

    Que ninguén queira ensinarme
    ónde ei de buscar a frol
    cómo ei de beber o viño,
    cándo ei de tomar o sol.
    Que naide queira ordearme
    as preces que ei de rezar,
    os libros que debo ler,
    os vítores que ei de dar.

    O que sei seino de abondo
    dende o comenzo até o fin.
    Sei do día, sei da noite,
    sei da historia que vivín.

    Na vella sabiduría
    do meu sangue, adeprendín
    que a morte lévoa conmigo
    dende o día que nacín.
    Que ninguén
    sabe ren
    da alma de cadaquén.



    CANTARES

    Que nadie quiera enseñarme
    dónde he de buscar la flor,
    cómo he de beber el vino,
    cuándo he de tomar el sol.
    Que nadie quiera ordenarme
    las  preces que he de rezar,
    los libros que debo leer,
    los vítores que he de dar.

    Lo que sé lo sé de sobra
    desde el comienzo hasta el fin.
    Sé del día, sé de la noche,
    sé de la historia que viví.

    En la vieja sabiduría
    de mi sangre, aprendí
    que la muerte la llevo conmigo
    desde el día que nací.
    Que nadie
    sabe nada
    de la vida de cada uno.



    MARZO 1972

    O meu país é pequeno,
    pro non ten fronteiras.
    A. S.

    A muller de Boabdil
    chamábase coma ti,
    Moraima.
    Eu, coma il,
    tamén perdín Granada.

    Perdín a primavera,
    teño murchas as azas.
    Perdín pra sempre
    a cidá da esperanza,
    das rúas silenciosas
    e os parques de mazairas.
    Perdín vales e ríos,
    chairas e montes,
    perdín os manantíos,
    perdín as fontes.
    Prediquei no deserto,
    arei no mar,
    tecín rendas de soños,
    sementei no vento
    zugameles fantásticos.
    Vivín na terra allea,
    comín o pan amargo do desterro.
    convivín cos badocos
    i esparexín na vida
    mensaxes sin respos

    Perdín Granada,
    pro non a ti,
    Moraima.
    Por eso non perdín
    nada.



    MARZO 1972

    Mi país es pequeño,
    pero no tiene fronteras.

    A. S.

    La mujer de Boabdil
    se llamaba como tú,
    Moraima.
    Yo, como él,
    también perdí Granada.

    Perdí la primavera,
    tengo marchitas las alas.
    Perdí para siempre
    la ciudad de la esperanza,
    de las calles silenciosas
    y los parques de manzanos.
    Perdí valles y ríos,
    llanuras y montes,
    perdí los manantiales,
    perdí las fuentes.
    Prediqué en el desierto,
    aré en el mar,
    tejí encajes de sueños,
    sembré en el viento
    cerintas fantásticas.
    Viví en la tierra ajena,
    comí el pan amargo del destierro,
    conviví con los necios
    y esparcí en la vida
    mensajes sin respuesta.

    Perdí Granada,
    pero no a ti,
    Moraima.
    Por eso no perdí
    nada.



    SETEMBRO 1972, II

    A poesía debe ter como fin
    a verdade práctica.
    LAUTRÉAMONT

    Preguntóume un literato,
    ¿qué poesía fas ti?
    Eu non fago poesía,
    faime poesía a min.

    Cómo son eu non o sei,
    soio sei cómo non son.
    Non son un poeta sport,
    non son unpoeta-fámulo,
    non son un poeta-mol
    pra darlle gusto ós burgueses
    que andan buscando o floclor.

    Que cada poema sexa
    un acontecemento,
    algo que está pasando
    lonxe ou perto.
    Un ha canción,
    un suceso,
    un cartel,
    un berro,
    é tamén,por qué non,
    un beixo.

    O mundo do futuro
    non nos pertece,
    o mundo do pasado
    no desván envellece.
    Ó presente me ateño,
    a poesía é un arma,
    disparemos.



    SETIEMBRE 1972, II

    La poesía debe tener como fin
    la verdad práctica.

    LAUTRÉAMONT

    Me preguntó un literato,
    ¿qué poesía haces tú?
    Yo no hago poesía
    me hace la poesía a mí.

    Como soy yo no lo sé,
    sólo sé como no soy.
    No soy un poeta-objeto,
    no soy un poeta-sport,
    no soy un poeta-fámulo,
    no soy un poeta-blando
    para darle gusto a los burgueses
    que andan buscando el folclor.

    Que cada poema sea
    un acontecimiento,
    algo que está pasando
    lejos o cerca.
    Una canción,
    un suceso,
    un cartel,
    un grito,
    y también,
    por qué no,
    un beso.

    El mundo del futuro
    no nos pertenece,
    el mundo del pasado
    en el desván envejece.
    Al presente me atengo,
    la poeía es un arma,
    disparemos.


    CELSO EMILIO FERREIRO, Antología poética, Visor, 1994. Traducción de Vicente Araguas



    _________________
    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]

    Contenido patrocinado


    CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979) - Página 2 Empty Re: CELSO EMILIO FERREIRO (1914-1979)

    Mensaje por Contenido patrocinado


      Fecha y hora actual: Vie 26 Jul 2024, 23:09