Aires de Libertad

¿Quieres reaccionar a este mensaje? Regístrate en el foro con unos pocos clics o inicia sesión para continuar.

https://www.airesdelibertad.com

Leer, responder, comentar, asegura la integridad del espacio que compartes, gracias por elegirnos y participar

Estadísticas

Nuestros miembros han publicado un total de 1039522 mensajes en 47560 argumentos.

Tenemos 1567 miembros registrados

El último usuario registrado es ECCR

¿Quién está en línea?

En total hay 109 usuarios en línea: 1 Registrado, 0 Ocultos y 108 Invitados :: 2 Motores de búsqueda

Pascual Lopez Sanchez


El record de usuarios en línea fue de 1156 durante el Mar 05 Dic 2023, 16:39

Últimos temas

» POESÍA INUI (Esquimal) // OTROS PUEBLOAS NATIVOS
Álvaro Cunqueiro (1911-1981) EmptyHoy a las 01:16 por Pascual Lopez Sanchez

» ANTOLOGÍA DE GRANDES POETAS HISPANOAMÉRICANAS
Álvaro Cunqueiro (1911-1981) EmptyHoy a las 00:54 por Pascual Lopez Sanchez

» POESÍA SOCIAL XIX
Álvaro Cunqueiro (1911-1981) EmptyHoy a las 00:50 por Pascual Lopez Sanchez

» XI. SONETOS POETAS ESPAÑOLES SIGLO XX (VI)
Álvaro Cunqueiro (1911-1981) EmptyAyer a las 23:27 por Lluvia Abril

» ELVIO ROMERO (1926-2004)
Álvaro Cunqueiro (1911-1981) EmptyAyer a las 23:25 por Lluvia Abril

» VERLAINE, PAUL (1841 - 1896)
Álvaro Cunqueiro (1911-1981) EmptyAyer a las 23:22 por Lluvia Abril

» VALERY, PAUL (1871 - 1945)
Álvaro Cunqueiro (1911-1981) EmptyAyer a las 23:20 por Lluvia Abril

» MAIACOVSKI (1893-1930) Y OTROS POETAS RUSOS, 2
Álvaro Cunqueiro (1911-1981) EmptyAyer a las 23:17 por Lluvia Abril

» 2013-04-21 ÁNGELES NEGROS
Álvaro Cunqueiro (1911-1981) EmptyAyer a las 19:16 por Amalia Lateano

» Rabindranath Tagore (1861-1941)
Álvaro Cunqueiro (1911-1981) EmptyAyer a las 15:41 por Maria Lua

Abril 2024

LunMarMiérJueVieSábDom
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
2930     

Calendario Calendario

Conectarse

Recuperar mi contraseña

Galería


Álvaro Cunqueiro (1911-1981) Empty

    Álvaro Cunqueiro (1911-1981)

    Pedro Casas Serra
    Pedro Casas Serra
    Grupo Metáfora
    Grupo Metáfora


    Cantidad de envíos : 44719
    Fecha de inscripción : 24/06/2009
    Edad : 76
    Localización : Barcelona

    Álvaro Cunqueiro (1911-1981) Empty Álvaro Cunqueiro (1911-1981)

    Mensaje por Pedro Casas Serra Mar 27 Jun 2023, 07:41

    .


    Álvaro Cunqueiro (Mondoñedo, 22 de diciembre de 1911-Vigo, 28 de febrero de 1981) fue un novelista, poeta, dramaturgo, periodista y gastrónomo español, maestro de la narrativa fantástica y especialmente valorado como autor gallego bilingüe del siglo XX.

    Biografía

    Estudió bachillerato en el Instituto General y Técnico de Lugo, donde inició una buena amistad con Evaristo Correa Calderón y Ánxel Fole. Se matriculó en la Facultad de Filosofía y Letras de la Universidad de Santiago en el curso 1927-1928, en la que estuvo hasta el 1935-1936, si bien no estuvo matriculado durante todos esos años.​ Al tiempo, se dedicó a la literatura y al periodismo, figurando como redactor y colaborador de diversos periódicos y revistas, como El Pueblo Gallego. En su etapa compostelana acudía regularmente a las tertulias del Café Español. Entonces contaba entre sus mejores amigos con Francisco Fernández del Riego, Domingo García Sabell, Gonzalo Torrente Ballester, Ricardo Carballo Calero, Carlos Maside y Xosé Eiroa, y era uno de los primeros miembros del Partido Galeguista. En octubre de 1936 entró como profesor en una academia de bachillerato de Ortigueira, donde se afilió a Falange Española durante la Guerra Civil.

    A partir de 1936, colaboró con diversas publicaciones del bando franquista. En 1939 se estableció en Madrid para trabajar como redactor del diario ABC, hasta que en 1943 salió de la Falange; en 1944 se le retiró el carné de periodista, terminando ahí su colaboración con la dictadura. En 1946 regresó a Galicia y se dedicó a colaborar con los principales periódicos gallegos. Gracias fundamentalmente a Francisco Fernández del Riego, comenzó a colaborar en las páginas del diario compostelano La Noche, a la vez que fueron habituales sus artículos en El Progreso, La Voz de Galicia o La Región. En el Faro de Vigo comenzó a colaborar en los años cincuenta,​ pasando a ser redactor de plantilla en 1961, subdirector de 1964 a 1965 y director entre 1965 y 1970. Durante esta época Álvaro Cunqueiro escribió cientos de artículos con varios seudónimos: Patricio Mor, Álvaro Labrada, Manuel María Seoane, etcétera.

    Obra

    Fue un escritor polifacético, y su extensa obra literaria abarca los campos periodístico, poético, narrativo y teatral, así como trabajos de traducción. Dentro de una línea vanguardista publicó los poemarios Mar ao norde (1932) y Poemas do si e non (1933). Cantiga nova que se chama Riveira (1933) está escrita bajo el influjo de la lírica galaico-portuguesa medieval. En las décadas de 1940 y 1950 comenzó a centrarse principalmente en la narrativa, publicando tres novelas relevantes: Merlín e familia e outras historias (Merlín y familia y otras historias), As crónicas do sochantre (Las crónicas del sochantre) y Se o vello Simbad volvese ás illas (Cuando el viejo Simbad vuelva a las islas). Asimismo, publicó algunos libros de relatos, como Xente de aquí e de acolá y Escola de menciñeiros.

    Recibió el Premio Nacional de la Crítica en 1959 por Las crónicas del sochantre, traducción de la obra en gallego. En 1961 ingresó en la Real Academia Gallega. Mereció el Premio Nadal en 1968 por la novela Un hombre que se parecía a Orestes, y por Herba aquí ou acolá, una colección de poesías, el Premio Frol da agua en 1979; el Premio de la Crítica de narrativa gallega llegó también ese año, por Os outros feriantes. Como periodista, recibió el Premio Conde de Godó. En 1991 se le dedicó el Día de las Letras Gallegas.

    El primer Cunqueiro fue fundamentalmente poeta, de manera vanguardista, neotrovadoresca y culturalista, y después de la guerra civil española se dedicó, sobre todo, a la narrativa y al periodismo, dejando innumerables artículos en periódicos como Vallibria, La Voz de Galicia, El Progreso y Faro de Vigo (periódico que además dirigió). De su obra teatral sobresale O incerto señor don Hamlet, príncipe de Dinamarca (1958).

    Fue su deseo expreso​ el que figurase como epitafio en su tumba la frase textual y en gallego «Eiqui xaze alguén, que coa súa obra, fixo que Galicia durase mil primaveras máis» («Aquí yace alguien que, con su obra, hizo que Galicia durase mil primaveras más»), que actualmente figura en su sepultura, junto con otra que reza, textualmente y en gallego, «Loubado seña Deus que me permitiu facerme home neste grande reino que chamamos Galicia» («Alabado sea Dios, que permitió hacerme hombre en este gran reino que llamamos Galicia»).

    (Sacado de [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo] )


    *


    Algunos poemas en gallego de Alvaro Cunqueiro, con su traducción:


    De Mar ao norde (1932) Traducción de Vicente Araguas:


    SIN QUE NAIDE O SOUPERA

    Sin que naide o soupera

    houbo un intre puro
    no que nada houbo.

    ..................................Agora,
    na palma da ágoa,
    da sombra o fruto do instantiño aquel.


    SIN QUE NADIE LO SUPIERA

    Sin que nadie lo supiera

    hubo un momento puro
    en el que nada hubo.
    ..................................Ahora,
    en la palma del agua,
    de la sombra el fruto del instante aquel.



    ESTE É O PUNTO MESMO

    Este é o punto mesmo.

    ....................................Eiquí
    -entre a corda rota
    e inmóbel das horas-

    ....................................párase
    ....................................cristaíña
    ....................................a roda da noite.
    Eiquí
    -a lúa entre salas desertas
    de madureza-

    ....................................comeza
    ....................................silenciosa
    ....................................a roda da alba.


    ESTE ES EL PUNTO EXACTO

    Este es el punto exacto.
    .......................................Aquí
    -entre la cuerda rota
    e inmóvil de las horas-
    .......................................se para
    .......................................cristalina
    .......................................la rueda de la noche
    Aquí
    -la luna entre salas desiertas
    de madurez-
    .......................................comienza

    .......................................silenciosa
    .......................................la rueda del alba.



    UNHA CÓXEGA MORNA: ASÍ

    Unha cóxega morna: así
    -entraberta-
    que se sinta pasar
    intecta e clásica: imaxe

    .................suma breve,
    gozo de crara visión.
    Lancha


    UN MUNDO TIBIO: ASÍ

    Un mundo tibio: así
    -entreabrierto-
    que se sienta pasar
    intacto y clásico: imagen
    ..........................suma breve,
    gozo de clara visión.
    Lancha



    TAMÉN A MAR, HOXE

    Tamén a mar, hoxe,
    ten a ialma chea de madureza.
    -Oúveselle a adolescencia
    no vidro do ár
    chea de anacos de vísperas
    e de intactas nevegacións escuras.-
    Así. Máis alá. Agora de sombra:
    ¿Non che doi a canto,
    -redondez morna de beixo preciso-
    do sol na sombra?



    TAMBIÉN EL MAR, HOY

    También el mar, hoy,
    tiene el alma llena de madurez.
    -Se le oye la adolescencia
    en el vidrio del aire
    llena de fragmentos de vísperas
    y de intactas navegaciones oscuras.-
    Así. Más allá. Ahora de la sombra:
    ¿No te duele el canto,
    -redondez tibia de beso preciso-
    del sol en la sombra?



    XA NON HAI AQUELA SIMPLE

    Xa non hai aquela simple
    e turba nudez.
    Teus muslos xa non cheiran
    a cancións agrestes.
    Tuas mans xa non tentan
    a risa curva e agre.
    Coma si houbese pleno escuro.



    YA NO HAY AQUELLA SIMPLE

    Ya no hay aquella simple
    y turbia desnudez.
    Tus muslos ya no huelen
    a canciones agrestes.
    Tus manos ya no tientan
    la risa curva y acre.
    Como si hubiese pleno oscuro.



    EU NONA OLLEI NASCER. DÉRONMA

    Eu nona ollei nascer. Déronma
    porque eu xa o sabía: ¡qué branca! ¡qué ben!

    .......................¡qué nena máis ben plantada!
    De xurdidores de luz
    mercábana ventos craros.
    Déronma porque eu xa o sabía:
    Si era ao carón do mar
    seco de serenidás,

    .............................azul,
    .....................................rosa,
    ..............................................lirio,
    carriola de pedra dura!


    YO NO LA VI NACER. ME LA DIERON

    Yo no la vi nacer. Me la dieron
    porque yo ya lo sabía: ¡qué blanca! ¡qué bien!
    ..........................¡qué niña más bien plantada!
    De surtidores de luz
    la compraban vientos claros.
    Me la dieron porque yo ya lo sabía:
    Si era al lado del mar
    seco de serenidades,
    .................................azul,
    ..........................................rosa,
    ....................................................lirio,
    ¡columpio de piedra dura!



    LUZ MOLLADA CHEGÁBALLE DO MAR.

    A Ricardo Carballo

    Luz mollada chagáballe do mar.
    Qué craro o tempo
    pra ollála na praia
    con presencia de cousa!
    Qué sinxelo o serán
    pra beixala no pelo
    con caricia animal e pura!
    Luz mollada dos seus ollos
    levaba o mar!



    LUZ MOJADA LE LLEGABA DEL MAR

    A Ricardo Carballo

    Luz mojada le llegaba del mar.
    ¡Qué claro el tiempo
    para verla en la playa
    con presencia de cosa!
    ¡Qué sencilla la tarde
    para besarla en el pelo
    con caricia animal y pura!
    ¡Luz mojada de sus ojos
    llevaba el mar!




    De Cantiga nova que se chama riveira (1933) Traducción de Vicente Araguas:


    CON AUGA DE SEDE VELLA

    Con auga de sede vella
    namorar eu namoreina,
    meu amigo!

    Con unha herba lixeira
    namorar eu namoreina,
    meu amigo!

    Namorar eu namoreina
    com unha cantiga leda,
    meu amigo!

    Namorar eu namoreina
    con der da primaveira,
    meu amigo!



    CON AGUA DE SED VIEJA

    Con agua de sed vieja
    enamorar la enamoré,
    ¡mi amigo!

    Con una hierba ligera
    enamorar la enamoré,
    ¡mi amigo!

    Enamorar la enamoré
    con una cantiga alegre,
    ¡mi amigo!

    Enamorar la enamoré
    con aire de primavera,
    ¡mi amigo!




    NO NIÑO NOVO DO VENTO

    No niño novo do vento
    hai unha pomba dourada,
    meu amigo!
    Quén poidera namorala!

    Canta ao luar e ao mencer
    en frauta de verde olivo.
    Quén poidera namorala,
    meu amigo!

    Ten áers de frol recente,
    cousas de recén casada,
    meu amigo!
    Quén poidera namorala!

    Tamén ten sombra de sombra
    e andar primeiro de río.
    Quén poidera namorala,
    meu amigo!



    EN EL NIÑO NUEVO DEL VIENTO

    En el niño nuevo del viento
    hay una paloma dorada,
    ¡mi amigo!
    ¡Quién pudiera enamorarla!

    Canta la luz lunar y al amanecer
    en flauta de verde olivo.
    ¡Quién pudiera enamorarla,
    mi amigo!

    Tiene aires de flor reciente,
    cosas de recién casada,
    ¡mi amigo!
    ¡Quién pudiera enamorarla!

    También tiene sombra de sombra
    y andar primero de río.
    ¡Quién pudiera enamorarla,
    mi amigo!



    AMENCÉU BICO OU ONDA DO MAR

    Amencéu bico ou onda do mar,
    ai a cantiga do dondo amar!
    Cantouna meu amigo!
    Cantouna meu amigo!

    Fixo as doce do dia en branco color,
    ai a cantiga do limpo amor!
    Cantouna meu amigo!
    Cantouna meu amigo!

    Anoitecéu na banda da terra brincada,
    ai cantiga do amor nevada!
    Chorouna meu amigo!
    Chorouna meu amigo!

    Fixo as doce da noite en triste son,
    ai a cantiga que fina en non!
    Chorouna meu amigo!
    Chorouna meu amigo!



    AMANECIÓ BESO U OLA DEL MAR

    Amaneció beso u ola del mar,
    ¡ay la cantiga del suave amar!
    ¡Cantola mi amigo!
    ¡Cantola mi amigo!

    Dieron las doce del día en blanco color,
    ¡ay la cantiga del limpio amor!
    ¡Cantola mi amigo!
    ¡Cantola mi amigo!

    Anocheció en la orilla de la tierra brincada,
    ¡ay cantiga de amor nevada!
    ¡Llorola mi amigo!



    SI MINA SENHOR Á I-ALBA DA AROUSA BEILAR

    Si miña señor á i-alba da Arousa beilar
    poñereille, belida, un ventiño no mar

    ..............A dorna vai e ven
    ..............que meu amor ten!

    Poñereille unha frauta e máis un reiseñor
    e unha longa soedade coma a da mar maior.

    ..............A dorna vai e ven
    ..............que meu amor ten!

    Na illa Cortegada poñereille un galán
    por pastor das mareas co seu remo na man.

    ..............A dorna vai e ven
    ..............que meu amor ten!

    Poñereille unha gaita no bico da ría
    e unha avelaneira no medio do día.

    ..............A dorna vai e ven
    ..............que meu amor ten!


    SI MI SEÑORA BAILASE AL ALBA DE AROSA

    Si mi señora bailase al alba de Arosa
    le pondré, bella, un viento en el mar.
    ..............¡La dorna va y viene
    ..............que mi amor tiene!

    Le pondré una flauta y un ruiseñor
    y una larga soledad como la de la mar mayor
    ..............¡La dorna va y viene
    ..............que mi amor tiene!

    En la isla Cortegada le pondré un galán
    por pastor de mareas con su remo en la mano.
    ..............¡La dorna va y viene
    ..............que mi amor tiene!

    Le pondré una gaita en el pico de la ría
    y un avellano en el medio del día.
    ..............¡La dorna va y viene
    ..............que mi amor tiene!



    QUITA A PUCHA, AMIGO

    Quita a pucha, amigo,
    que xa o reiseñor
    vai cantando no bosque
    ferido de amor.

    Vai cantando no bosque:
    ¿quén tal vivirá?
    As bágoas que verque
    mollan o seu cantar.

    Quita o monteira, amigo,
    que xa o reiseñor
    dixo: qué cedo a lúa!,
    ferido de amor.



    SÁCATE LA GORRA, AMIGO

    Sácate la gorra, amigo,
    que ya el ruiseñor
    va cantando en el bosque
    herido de amor.

    Va cantando en elbodque:
    ¿quién tal vivirá?
    Las lágrimas que vierte
    mojan su cantar.

    Saca la montera, amigo,
    que ya el ruiseñor
    dijo: ¡qué pronto la luna!,
    herido de amor.




    De Poemas do si e non (1933) Tradución de Vicente Araguas:


    PARQUE-FINAL-ELEXÍA

    FINAL

    Era era.

    As suas mans nascían ao carón de cada cousa
    e de cada frol.

    Tremíase sempre a sua rotura
    e a ela semellaban converxer os números e as estrelas.

    O mencer atopaba os seus cabelos perdidos
    e os seus olios deitados nas suas propias marxes.

    A noite sorprendíaa sempre entregada aos
    seus mesteres máis antigos
    acompasándose dun corazón novo e silencioso.

    Era solícita e tempestuosa
    e non se semellaba en ren â lua.



    PARQUE-FINAL-ELEGÍA
    FINAL

    Era era.

    Sus manos nacían al lado de cada cosa
    y de cada flor.

    Temíase siempre su rotura
    y a ella parecían converger los números y las estrellas.

    El amanecer encontraba sus cabellos perdidos
    y sus ojos depositados en sus propias orillas.

    La noche la sorprendía siempre entregada a
    sus oficios más antiguos
    acompasándose de un corazón nuevo y silencioso.

    Era solícita y tempestuosa
    y no se parecía en nada a la luna.


    _________________
    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]
    Pedro Casas Serra
    Pedro Casas Serra
    Grupo Metáfora
    Grupo Metáfora


    Cantidad de envíos : 44719
    Fecha de inscripción : 24/06/2009
    Edad : 76
    Localización : Barcelona

    Álvaro Cunqueiro (1911-1981) Empty Re: Álvaro Cunqueiro (1911-1981)

    Mensaje por Pedro Casas Serra Miér 28 Jun 2023, 13:58

    .


    De Dona do corpo delgado (1950) Traducción de Vicente Araguas:


    SOEDADES DA MIÑA BRANCA SEÑOR

    Escóitasme así, miña señor amada, cando do peito o meu trobo arde,
    ou atrás de ti a sombra do meu soño
    loucamente á túa abreixa e bica?

    Ouh doce o peso do teu corpo no meu maxín deitado!
    Neste río do meu vagar sin fin,
    qué incendiado navío non navegas na noite?

    ―Por que este corazón tanta frol murcha,
    por que non é mortal de tanto lume a cinza,
    por que inda son eu de tanta verba a boca?

    Miña branca señor, corpo delgado:
    este bosque é do tempo da máis recente lúa,
    i ese malvís que tanto áer enfrauta
    cada día que amence renasce e asubía.
    Amante, no meu vaso aínda canta a sede.

    Esa lúa nevada, amor, que do teu corpo
    medra coa noite sober dos cumes dos meus ollos!

    Deixa que rose, ao arrimo das cerdeiras,
    nas illas dos teus ollos a i-alba rumorosa
    Adormece ao meu carón, namentras quebra o día
    baixo un teito de alaudas, tímidas cantadoras.

    ―Ese sono que por dedentro escorre
    e pouco a pouco amósase ao meu rostro!
    Fai falla, quezais, un cabalo roxo
    ou unha aza mortal e fría pra brincar fora desta lingua de lume?



    SOLEDADES DE MI BLANCA SEÑORA

    ¿Me escuchas así, mi señora amada, cuando de mi pecho mío la trova arde,
    o detrás de ti la sombra de mi sueño
    locamente la tuya apresa y besa?

    ¡Oh dulce el peso de tu cuerpo en mi mente echado!
    En este río de mi vagar sin fin
    ¿qué incendiado navío no navegas en la noche?

    ―¿Por qué este corazón tanta flor marchita,
    por qué no es mortal de tanto fuego la ceniza,
    por qué aún soy yo de tanta palabra la boca?

    Mi blanca señora, cuerpo delgado:
    este bosque es del tiempo de la más reciente luna,
    y ese malvís que tanto aire enflauta
    cada día que amanece renace y silba.
    Amante, en mi vaso todavía canta la sed.

    ¡Esa luna nevada, amor, que de tu cuerpo
    crece con la noche sobre las cumbres de mis ojos!

    Deja que florezca, al abrigo de los cerezos
    en las islas de tus ojos el alba rumorosa.
    Adormece a mi lado, mientras se quiebra el día
    bajo un techo de alabanzas, tímidas cantadoras.

    ―¡Ese sueño que por dentro se desliza
    y poco a poco asoma a mi rostro!
    ¿Hace falta, quizás, un caballo rojo
    o un ala mortal y fría para saltar afuera de esta lengua de fuego?




    De Cantigas do amor cortés:


    QUECHEMARÍN DA VERDE BANDEIRA

    Quechemarín da verde bandeira,
    o mariñeiro ú é?
    Ondas amigas do mar levado,
    o mariñeiro u é?
    Norés que tés a aza lixeira,
    o mariñeiro u é?
    Ti sirea que cantas soñado,
    o mariñeiro u é?

    Limós no áer
    navíos no mar,
    prendas de amante
    pra quén serán?

    Ai!, xa sinto os remos madre no mar,
    meu amigo novo non tornará!



    QUECHEMARÍN DE LA VERDE BANDERA

    Quechemarín de la verde bandera,
    ¿el marinero dónde está?
    Ondas amigas del mar alto,
    ¿el marinero dónde esta?
    Nordeste que tienes el ala ligera,
    ¿el marinero dónde está?
    Tú sirena que cantas soñando,
    ¿el marinero dónde está?

    Limones en el aire,
    navíos en el mar,
    prendas de amante,
    ¿para quién serán?

    ¡Ay!, ya siento los remos madre en el mar,
    ¡mi amigo nuevo no volverá!



    RONDEAU DA DONA ENTERRADA
    EN SAO XOHÁN DE BADÓN, CON DOUS
    ANXOS AOS PÉS

    LE VERSE

    Aloumiño a tua fronte e a briza almofada dos teus cabelos,
    e as pontas dos meus dedos ao pousarse nos teus ollos
    recoñecen na pedra un celeste azul antergo e amoroso.

    ..................................Quén amores há,
    ..................................cómo dormirá?

    Si poidera arredar do teu peito as finas mans!
    Os teus brancos fros voarían coma pombas no serán
    fuxindo á chuvia que mansamente cae.

    ..................................Quén amores há,
    ..................................cómo dormirá?

    Eses tes pés que somellan as mans dunha nena, qué vieiros soñaron? E qué danzas?
    -Ese regolfo de chamas e sombras remexidas
    onde van e retornan e derrámanse os pés da loira danzarina.

    ..................................Quén amores há,
    ..................................cómo dormirá?

    Esa banda sedal que o teu van cingue,
    qué amante de quentes bicos tróuxoa de Rocamador?
    Ou quezáis é un anaco da brisa que abaneaba os abeláns de antano?

    ..................................Quén amores há,
    ..................................cómo dormirá?

    L'ENVOI

    As letras do teu nome xa non se poden lér,
    e pois non te non poido chamarte anque quixer,
    déixame nos teus beizos teus soñares saber.

    Quezáis soñás, amor, coa branca abelaneira
    ou co cervo que baixa a beber á ribeira
    ou co melro que canta seu vagar na roseira.

    Ou por soñar ti soñas, amante pedra fría,
    naquel teu corazón, que era carne algún día
    e amor, ese nemigo, en chamas alcendía?


    ..................................Quén amores há,
    ..................................cómo dormirá?


    RONDEAU DE LA DAMA ENTERRADA
    EN SAN XOHÁN DE BADÓN, CON DOS
    ÁNGELES A LOS PIES

    LE VERSE

    Acaricio tu frente y la lozana almohada de tus cabellos,
    y las puntas de mis dedos posándose en tus ojos
    reconocen en la piedra un celeste azul antiguo y amoroso.
    ..................................¿Quién amores há,
    ..................................cómo dormirá?

    ¡Si pudiera apartar de tu pecho las finas manos!
    Tus blancos hombros volarían como palomas en la tarde
    huyendo de la lluvia que mansamente cae.
    ..................................¿Quién amores há,
    ..................................cómo dormirá?

    Esos tus pies que parecen las manos de una niña, ¿qué caminos soñaron? ¿Y qué bailas?
    -Ese bullicio de llamas y sombras agitadas
    donde van  y vuelven y se desparraman los pies de la rubia danzarina.
    ..................................¿Quién amores há,
    ..................................cómo dormirá?

    Esa banda de seda que tu talle ciñe,
    ¿qué  amante de cálidos besos la trajo de Rocamador?
    ¿O quizá es un trozo de la brisa que abanicaba los avellanos de antaño?
    ..................................¿Quién amores há,
    ..................................cómo dormirá?

    L'ENVOI

    Las letras de tu nombre ya no se pueden leer,
    y pues no te puedo llamar aunque quisiese,
    déjame en tus labios tus soñares saber.

    Quizás soñáis, amor, con el blanco avellano
    o con el ciervo que baja a beber a la ribera
    o con el mirlo que canta su ocio en el rosal.

    ¿O por soñar tú sueñas, amante piedra fría,
    en aquel corazón, tuyo, que era carne algún día
    y amor, ese enemigo, en llamas encendía?

    ..................................¿Quién amores há,
    ..................................cómo dormirá?



    NO BICO DO ALO A I-ALBA

    No bico do galo a i-alba,

    .....................alba e vayliero!
    No bico do sono a i-alba
    .....................alba e vayliero!
    Alba do corpo delgado,
    .....................alba e vayliero!
    de quén ando namorado,
    .....................alba e vayliero!
    Dormirei nesa fonte,
    .....................alba e vayliero!
    por ver chegar a i-alba
    .....................alba e vayliero!


    EN EL PICO DEL GALLO EL  ALBA

    En el pico del gallo el alba,
    .....................¡alba y ligero!
    En el pico del sueño el alba,
    .....................¡alba y ligero!
    Alba del cuerpo delgado,
    .....................¡alba y ligero!
    de quién ando enamorado,
    .....................¡alba y ligero!
    Dormiré en esa fuente,
    .....................¡alba y ligero!
    por ver llegar el alba
    .....................¡alba y ligero!




    De Herba aquí ou acolá. Traducción de César Antonio Molina:


    RETORNO DE ULISES

    Pende en que pende Penélope pensativa
    perdo novelo nove novamente canto.

    Este rosto que ás augas envexando
    como sorri tecendo cando o vento:
    ás augas como sorrí envexa que tecendo
    ese rosto en que pende que amañeza.
    Cando o vento o novelo novelovento leva,
    –os longos dedos que nasceron frautas
    na boca de Ulises, cando namorado.
    Digo que os longos dedos non resisten
    os pós do vento que nas oliveiras,
    os longos dedos que solprendidos dicen
    novelovento, novelo nove pido,
    o meu corazón tecendo mar e soño
    baixo esa ponte de ignorados ríos.

    ¡Ouh Venus!, ¿ónde camiña o fío revoando
    que as miñas brancas pernas amorosas,
    ónde os muiños, onde o vento xira,
    canles por onde o vento pasa, pisa?
    Dígoche Venus por cómaros, valados,
    rocas, camiños, pontes, asubíos,
    ese fío é un rosto que sorrí tecido:
    lembrandome agora estóu que no novelo
    nove os beizos cando se pregan falan.
    ¿Soiamente dicen que cándo ven a sede
    polas celestes pontes desas illas?



    RETORNO DE ULISES

    Pendiente y pensativa Penélope
    pierdo ovillo nueve nuevamente canto.

    Ese rostro que a las aguas envidiando
    cómo sonríe tejiendo cuando el viento:
    a las aguas cómo sonríe envidia que tejiendo
    ese rostro en que pende que amanezca.
    Cuando el viento el ovillo ovilloviento lleva,
    -los largos dedos que nacieron flautas
    en la boca de Ulises, cuando estaba enamorado.
    Digo que los largos dedos no resisten
    el polvo del viento que en los olivares,
    los largos dedos que sorprendidos dicen
    ovillo viento, ovillo nueve pido,
    mi corazón tejiendo mar y sueño
    bajo ese puente de ríos ignorados.

    ¡Oh Venus! ¿Adónde va el hilo revoloteando
    que mis blancas piernas amorosas,
    adónde los molinos, donde el viento gira,
    cauces por donde el viento pasa, pisa?
    ¡Te digo Venus por arbustos, vallados,
    rocas, caminos, puentes, silbidos,
    ese hilo es un rostro que sonríe tejido:
    acordándome ahora estoy que en el ovillo
    nueve los labios cuando se pliegan habla.
    ¡Solamente dicen cuándo llega la sed
    por los celestes puentes de esas islas?



    EU SON DANAE

    Eu son Danae. Núa caía no leito come
    bianca seve scende senza vento.

    E chegou segredo coa fúlgura
    convertido en moedas de ouro que caíron
    sobre de min, e arredor, e no chan.
    Díxose a si mesmo unha voz e aquel ouro de ceca
    arremuiñouse nun amén e fíxose o varón.
    Atopoume virxe, sucoume e sementou.
    Bebeume, como quen se deita con sede sobre un río.
    Pro, o pasado pasado.
    Agora vou vella, e nun reino de columnas derrubadas
    vou e veño por entre os cipreses e as pombas.
    Téñenme por tola, e coidan que minto
    cando digo que fun desvirgada por Zeus.
    Pra burlarse de min chinchan unha moeda no mármore
    e eu coido que el volve, e tiro a roupa
    e déixome caír núa na herba come
    bianca neve scende senza vento.

    Nin escoito as súas risas. Xa vou vella
    pro nunca puiden saír daquel soño de antano.



    YO SOY DANAE

    Yo soy Dánae. Desnuda caía en el lecho come
    bianca neve scende senza vento.

    Y llegó secreto con el fulgor
    convertido en monedas de oro que cayeron
    sobre mí, alrededor, en el suelo
    Díjose a sí mismo una voz y aquel oro de ceca
    se arremolinó en un amén y se hizo el varón.
    Me encontró virgen, me surcó y me sembró.
    Me bebió, como quien se echa con sed sobre un río.
    Pero lo pasado pasado está.
    Ahora soy vieja, y en un reino de columnas derrumbadas
    voy y vengo por entre los cipreses y las palomas.
    Me tienen por loca, y piensan que miento
    cuando digo que fui desvirgada por Zeus.
    Para burlarse de mí baten una moneda en el mármol
    y yo pienso que él vuelve, y me quito la ropa
    y me dejo caer desnuda en la hierba come
    bianca neve scende senza vento.

    Ni escucho sus risas. Ya soy vieja
    pero nunca pude salir de aquel sueño de antaño.



    EU SON EDIPO

    Non sabia que o fora
    ate que non matei a meu pai
    e deiteime con miña nai. Un home
    marcado pra sempre por un sino fadal
    como un poldro no curro co ferro, pra sempre.
    Meu pai saíume a un tempo
    polos catro camiños da encrucillada.
    Miroume, -hai miradas como morcegos
    que van e veñen, raudas. Cuspín na man da lanza
    e veu decontra min. El mesmo
    adentrouse no meu ferro. Estaba escrito.

    Acertéille á Esfinxe o seu decir segredo
    e caséi coa miña nai. Cando a deixaba preñe
    lembrábase dun neno que tivera
    e ao que lle quitaron cando aínda nóno vira sorrir.
    Iban matalo no monte, ou dálo ás feras.
    Aquela baluguiña de manteiga,
    aquel peliño mouro, aquelas manciñas inquedas
    era eu, regresado á nai como varón,
    e á coroa de Tebas como asesino.

    Eu son Edipo. Si mirades ben o caso,
    un inocente. Agora vello e canso déitome
    nas trebas, que me arroupan
    como unha nai arroupa ao seu neno.



    YO SOY EDIPO

    No sabía que lo fuera
    hasta que no maté a mi padre
    y me acosté con mi madre. Un hombre
    marcado para siempre por un destino fatal
    como un potro en el cerco con el hierro, para siempre.
    Mi padre apareció a un tiempo
    por los cuatro caminos de la encrucijada.
    Me miró –hay miradas como murciélagos
    que van y vienen, raudas. Escupió en la mano de la lanza
    y vino contra mí. Él mismo
    se adentró en mi hierro. Estaba escrito.

    Le acerté a la Esfinge su decir secreto
    y me casé con mi madre. Cuando la dejé preñada
    acordábase de un niño que tuviera
    y que se lo arrancaron cuando todavía no lo viera sonreír.
    Lo iban a matar en el monte, o arrojarlo a las fieras.
    Aquella bolita de manteca,
    aquel pelito oscuro, aquellas manecitas inquietas
    era yo, vuelto a la madre como hombre,
    y a la corona de Tebas como asesino.

    Yo soy Edipo. Si estudiáis bien este suceso,
    un inocente. Ahora viejo y cansado me echo
    en las tinieblas, que me arropan
    como una madre arropa a su niño.



    NA OUTRA BANDA

    Na outra banda dixéronme
    os vellos vanse convertindo en arbres
    vellos tamén sin follas na cara do sol
    agardando sin saber o qué
    mudos.

    Pro súpetamente un arbre calisquer
    sinte rubir dentro del a seiva dun soño
    beira da morte xa pro aínda
    morno como o leite da nai.

    O soño vai rubindo polas veas do arbre
    unha vida enteira que pasa
    Ata facerse paxaro nunha ponla
    Un paxaro que recorda, canta e vaise
    denantes de que todos os arbres morran.

    Si eu me fago arbre vello na outra banda do río
    e me toca ser arbre que recorda e soña
    ben segura podes estar de que soñarei contigo
    cos teus ollos grises como a alba
    e coa túa sorrisa
    coa que se vestiron os beizos das roseiras
    nos días máis felices.



    AL OTRO LADO

    Al otro lado me dijeron
    los viejos se van convirtiendo en árboles
    viejos también sin hojas en el lado del sol
    aguardando sin saber qué,
    mudos.

    Pero súbitamente un árbol cualquiera
    siente subir dentro de él la savia de un sueño
    al borde de la muerte ya, pero todavía
    tibio como la leche de la madre.

    El sueño va subiendo por las venas del árbol
    una vida entera que pasa
    hasta hacerse pájaro en una rama
    un pájaro que recuerda, canta y se marcha
    poco antes de que todos los árboles mueran.

    Si yo me hago árbol viejo al otro lado del río
    y me toca ser el árbol que recuerda y sueña
    puedes estar bien segura que soñaré contigo
    con tus ojos grises como el alba
    y con tu sonrisa
    con la cual se vistieron los labios de los rosales
    en los días mas felices.



    DÍXENLLE Á RULA

    Díxendelle a rula: Pase miña señora!
    E foise polo medio e medio do otuno
    por entre as bidueiras, sobre o río.
    O meu anxo da garda, coas azas sob o brazo dereito,
    na man esquerda a calabaciña da auga,
    ollando a rula irse, comentóu:
    -Calquera día sin decatarte do que fas
    dices: Pase miña señora!
    e é a alma tua a quen despides como un ave
    nunha mañán de primavera
    ou nun serán de outono.



    LE DIJE A LA TÓRTOLA

    Le dije a la tórtola: ¡Pase mi señora!
    Y se fue adentrándose en el otoño
    por entre los abedules, sobre el río.
    Mi ángel de la guarda, con las alas bajo el brazo derecho,
    en la mano izquierda la calabaza del agua,
    mirando cómo se iba la tórtola, comentó:
    -Cualquier día sin enterarte de lo que haces
    dices: ¡Pase mi señora!
    y es a tu propia alma a quien despides como un ave
    una mañana de primavera
    o un atardecer de otoño.



    VELLAS SOMBRAS E NOVOS CANTOS

    Agora digoche cerva como é a mar
    namentras bebes no río que vai á mar
    a auga doce que bebes salgada será
    acolá non hai prados nin abidueiras
    pra tomar a sombra fresca de agosto
    nin carballos pra que pairas sob as ponlas
    deitada coa cabeza pousada no tronco
    os húmidos ollos entornados mirando
    como unha folla seca cae no lombo da cría
    que teta por primeira vez.
    Hai as ondas e as naves,
    pro as cervas endexamais as usaron.
    Pregúntome cerva namorada das cantigas
    por qué queres que che diga como é o mar.



    VIEJAS SOMBRAS Y NUEVOS CANTOS

    Ahora te digo cierva cómo es el mar
    mientras bebes en el río que a la mar va
    el agua dulce que bebes será salada
    allá no hay prados ni abedules
    para tomar la sombra fresca de agosto
    ni robles para que paras bajo las ramas
    echada con la cabeza reposada en el tronco
    los húmedos ojos entornados mirando
    como una hoja seca cae en el lomo de la cría
    que mama por vez primera.
    Hay olas y naves,
    pero las ciervas jamás las usaron.
    Me pregunto cierva enamorada de las cantigas
    por qué quieres que te diga cómo es la mar.



    PERO MEOGO NO VERDE PRADO

    -Dime a onde vas, miña cerva ferida,
    dime a onde vas, pólo meu amor!
    -Vou para o verso dunha cantiga,
    meu cazador!

    -Dime a onde vai teu cabelo, doncela,
    dime a onde vai, pólo meu amor!
    -Vai pra unha fita verde de seda,
    mau cazador!

    -Dime unha cita de alba, amiga,
    dime unha cita, pólo meu amor!
    -Onde o cervo do monte a i-auga volvía,
    meu cazador!

    -Nunca vi cerva nos beizos deitada,
    nunca vi fita que atese no vento,
    nunca vi cervo que volvese o alto,
    pólo meu amor!



    PERO MENGO EN EL VERDE PRADO

    -¡Dime a dónde vas mi cierva herida,
    dime a dónde vas, por mi amor!
    —¡Voy para el verso de una cantiga,
    mi cazador!

    —¡Dime a dónde va tu cabello, doncella,
    dime a dónde va, por mi amor!
    —¡Va para una cinta verde de seda,
    mi cazador!

    —¡Dime una cita de alba, amiga,
    dime una cita, por mi amor!
    —¡Donde el ciervo del monte el agua revolvía,
    mi cazador!

    —¡Nunca vi cierva echada en los labios,
    nunca vi cinta que atiese en el viento,
    nunca vi ciervo que volviese a lo alto,
    por mi amor!




    HERBA AQUÍ OU ACOLÁ

    Todo pende en que un esteña morto
    preguntando pola herba que nace derriba
    coma por un novo corpo máis levián,
    abaneado polo vento,
    -que trae e que leva a semente-.
    Herba no monte ou nas rúas da cidade
    -aquí podían ser os pés dos vagabundos
    que un se soñara nus unha mañán de cedo-.

    Canto vai da memoria á herba
    por onde terreas pensativas azas
    caladamente te recomezan. Ouh, abril,
    ti liberdado dos vermes e dos ósos
    dos ouvidos por onde estabas apegado
    a aqueles outros pasaxeiros de traxe novo!
    Cando chove aprendo a beber auga.
    Por unha boca que non tiven, abrancuxados
    fíos que zugan no terrón e medran:
    foron precisos nubes e sol e un sacho
    -namentras te baleiras
    esqueces os cantos ledos do verán e o melro
    o pan e o lume e esa doce sorrisa
    que todos tivemos unha vez pousada no peito-.

    Todo pende en que un esteña morto
    e queira volver ao val e á noite
    esmola de home, pasteiro comunal
    onde brancas ovellas alindadas por unha vella
    pacen seguido sen erguer a cabeza
    sen decatarse de onde vén a herba
    que moen e remoen os dentes apertados.

    Sen decatarse da resurrección da carne de Álvaro Cunqueiro,
    un novo corpo limpo que soñaba co vento,
    -beira dun río, quizabes,
    ou nun alto-.



    HIERBA AQUÍ O ALLÁ

    Todo depende de que uno esté muerto
    preguntando por la hierba que nace encima
    como por un nuevo cuerpo más ligero,
    acunado por el viento,
    -que trae y lleva la simiente-
    Hierba en el monte o en las calles de la ciudad
    -aquí podían ser los pies de los vagabundos
    que uno soñara desnudos una mañana de madrugada-.

    Cuanto va desde la memoria a la hierba
    por donde pensativas alas térreas
    calladamente te recomienzan. ¡Oh abril,
    tú libre de gusanos y huesos
    de los oídos por donde estabas unido
    a aquellos otros pasajeros de traje nuevo!
    Cuando llueve aprendo a beber agua.
    Por una boca que no tuve, blanquecinos
    hilos que sorben en la tierra y crecen:
    fueron precisos nubes y sol y una azada
    -en tanto te vacías
    olvidas los cantos alegres del verano y el mirlo
    el pan, el fuego y esa dulce sonrisa
    que todos tuvimos una vez posada en el pecho-.

    Todo depende de que uno esté muerto
    y quiera volver al valle y a la noche
    limosna de hombre, prado comunal
    donde blancas ovejas dirigidas por una anciana
    pacen continuamente sin levantar la cabeza
    sin darse cuenta de dónde viene la hierba
    que muelen y remuelen los dientes apretados.

    Sin darse cuenta de la resurrección de la carne de Álvaro Cunqueiro,
    un nuevo cuerpo limpio que soñaba con el viento,
    -orilla de un río, quizá,
    o en un alto-.


    ÁLVARO CUNQUEIRO, Poesía en gallego completa, Visor, 2003


    _________________
    [Tienes que estar registrado y conectado para ver este vínculo]

      Fecha y hora actual: Vie 19 Abr 2024, 01:25